Μαρτσέλο Ντ' Ορτα: Ο δάσκαλος που ακόμη μαθαίνει

Εμείς οι μεγάλοι ονειρευόμαστε ακόμα το σχολείο, κι όταν το ονειρευόμαστε, στριφογυρίζουμε στο κρεβάτι.

Εξετάσεις, έλεγχοι, μακρόστενοι διάδρομοι και το αυστηρό βλέμμα του καθηγητή.

Δεν το φαντάζομαι έτσι το ιδανικό σχολείο.

Γιατί μοιάζουν με φυλακές τα σχολεία μας; Γιατί περισσεύει το γκρίζο ενώ απουσιάζουν τα χρώματα; Γιατί η γνώση δεν είναι χαρά, αλλά περιορισμός; Με ποιο κριτήριο, με ποια καρδιά, κλείνουμε ένα παιδί σε μια τάξη και το κρατάμε φυλακισμένο εκεί μέσα επί τέσσερις ώρες; Πού είναι ο αέρας, το οξυγόνο, η ζωή στα σχολεία μας;

"Αν ο μαθητής φτάσει στο σχολείο επιβαρυμένος από ωφελιμιστικές ασχολίες" έγραψε ο Φεριέρ, ο πατέρας του σύγχρονου σχολείου, "πράγμα αναπόφευκτο όπου βασιλεύει η φτώχεια, ας είναι τουλάχιστον το σχολείο μια όαση γαλήνης, ο θαυμαστός κοσμος της ανιδιοτελούς γνώσης μέσα στον οποίο ικανοποιούνται όλες οι περιέργειες των παιδιών, μέσα στον οποίο όλα τα ζωηρά ενδιαφέροντά τους μπορούν να εκδηλωθούν εν είδει αυθόρμητων και τερπνών δραστηριοτήτων".

Ουτοπία; Όχι, σχέδια καλής θέλησης, σχέδια που αρκετές χώρες της Ευρώπης - και από δεκαετίες- έχουν μετατρέψει σε λαμπρή πραγματικότητα. Εμείς, όμως, είμαστε μια χώρα όπου οι ανάπηροι πολέμου περιμένουν ακόμα το βοήθημα από το κράτος, με άλλα λόγια, υποκρινόμαστε.

Από την άλλη πλευρά, αν το καλοσκεφτούμε, απ' τη στιγμή που δεν υφίσταται το επάγγελμα του δημοδιδάσκαλου, δεν υφίσταται καν πρόβλημα σχολείου.

"Κύριε" με ρώτησε μια μέρα ο Ερικιέλο, "εσείς τι δουλειά κάνετε...;".

Διαβάστε το βιβλίο του Μαρτσέλο Ντ' Όρτα "Ο δάσκαλος που ακόμη μαθαίνει" (εκδόσεις Γνώση), απ' όπου και το απόσπασμα.