Πρόσωπο: Χρήστος Κεχαγιάς

«Αν έβλεπα, μπορεί να μη ζωγράφιζα. Ολα ξεκίνησαν ένα βράδυ, δυο χρόνια πριν. Ξαφνικά άρχισα να "βλέπω" χρώματα και εικόνες. Ενιωθα ότι θέλω να εκφραστώ μέσα από τη ζωγραφική. Αγόρασα μπογιές, καμβάδες και ξεκίνησα. Οταν αισθάνομαι κλείσιμο, η ζωγραφική μου δίνει ένα "άνοιγμα". Είναι ευεργετικό. Είναι η διάθεση της προοπτικής. Με ηρεμεί...», λέει στον «Α» ο 44χρονος Χρήστος Κεχαγιάς.

Μπορεί να έχασε την όρασή του πριν από 22 χρόνια, αυτό όμως δεν τον εμπόδισε να «βλέπει» τον κόσμο και να τον αποτυπώνει ρεαλιστικά με ακριλικά και λάδια στον καμβά και το ξύλο. Χρησιμοποιώντας κυρίως τα δάχτυλά του και λιγότερο ένα... πιρούνι ή ανάποδα το πινέλο, αναπαριστά τη φύση, τα χρώματα και τα σχήματα. Οταν δεν αφοσιώνεται στη ζωγραφική, δημιουργεί και πάλι με τα χέρια του, παίζοντας μπουζούκι, γράφοντας μουσική και τραγουδώντας στο ρεμπετάδικο «Πριγκιπέσσα» στο κέντρο της Θεσσαλονίκης (Φιλικής Εταιρείας 5), όπου εγκαινιάστηκε χτες και παρουσιάζεται μέχρι τις 10 Απριλίου η πρώτη έκθεση ζωγραφικής του, μια συλλογή έργων με τον τίτλο «Δακτυλικά αποτυπώματα».

«Με το πινέλο δεν έχω την εικόνα αυτού που ζωγραφίζω. Σαν να ζωγραφίζω στον αέρα. Οταν βάζω τα χέρια μου στον καμβά με ενδιαφέρει να αποτυπώσω κάτι όμορφο, συναισθηματικό. Εχω και τη μία υπόσταση και την άλλη. Ξέρω πώς είναι να βλέπεις και πώς να μη βλέπεις. Σκέφτομαι το θέμα, προσπαθώ να φέρω την εικόνα μπροστά μου και μετά διαλέγω χρώματα», μας εξηγεί, περιτριγυρισμένος από τα έργα και τα σύνεργά του, στο υπόγειο εργαστήριο της οδού Γ. Μπακατσέλου 9, όπου γίνονται τα «παιχνίδια με τα χρώματα».

Ετσι χαρακτηρίζει ο ίδιος την ενασχόλησή του με τη ζωγραφική και τις δημιουργικές ώρες που περνά εκεί με την ενθάρρυνση των δύο φίλων του, της Μαίρης Φιλίππου, δασκάλας - εικαστικής θεραπεύτριας, και της Λυδίας Πολυζοπούλου, ψυχολόγου - εικαστικής θεραπεύτριας. «Οταν καμιά φορά πάω να... χαθώ, τις εμπιστεύομαι. Για παράδειγμα, τους περιγράφω τα χρώματα που φαντάζομαι και με βοηθούν να πετύχω το συνδυασμό και το στόχο μου. Αυτοσυγκεντρώνομαι και αυτό με βοηθά να εκφραστώ», αναφέρει ο κ. Κεχαγιάς.

Νιώθει συνεχώς μια δημιουργική αγωνία και η μεγαλύτερη ικανοποίηση έρχεται όταν οι πίνακές του αποπνέουν αρμονία και αποσπούν θετικά σχόλια. «Επειδή δεν έχω πια όραση, δεν ξέρω τελικά πώς αποτυπώνω αυτό που θέλω. Οταν, όμως, βγαίνει κάτι ποιοτικό, αισθάνομαι πληρότητα», λέει.

Ο κ. Κεχαγιάς, που εργαζόταν ως τηλεφωνητής στο δήμο Πυλαίας, ανακάλυψε το ταλέντο του αφού έχασε την όρασή του από αμφιβληστροειδοπάθεια, μια σοβαρή πάθηση στα μάτια. Ομως, η αγάπη και το μεράκι του για τη μουσική υπήρχαν από την ηλικία των 15 χρόνων. «Παίζω μπουζούκι, ούτι και παρακολουθώ μαθήματα κλασικής κιθάρας. Μου αρέσει να γράφω κομμάτια, να φτιάχνω τις δικές μου μελωδίες, να διευρύνω τη μουσική μου παιδεία. Οταν δεν παίζω μουσική, ακούω. Οταν δεν ακούω, γράφω. Είναι μια ζωτική διαδικασία», λέει, ενώ δεν κρύβει τη χαρά του για το ότι τραγούδια που ηχογράφησε έχουν μεταδοθεί ραδιοφωνικά.

Πηγή: Αγγελιοφόρος