Γλώσσα µού δίνουν την τηλεοπτική

Μια χούφτα έφηβοι µιλούν σαν να τους βάζουν τα δάχτυλα στην πρίζα, µε φωνές στριγκιές, φάλτσες, εκφέροντας τις λέξεις σαν εκπαιδευµένες µάινες και όχι ανθρώπινοι χαρακτήρες

Το πρώτο που εντυπωσιάζει στη σειρά «Ρatty, η πιο όµορφη ιστορία», την οποία προβάλλει το Μega, είναι µια γλώσσα που θυµίζει ελληνικά χωρίς να είναι. Ασυνάρτητη, µπερδεµένη, αφελής και κακόηχη. Κάθε τόσο ακούγονται επιφωνήµατα, τόσο άδεια από το υποτιθέµενο συναίσθηµα που τα προκάλεσε, ώστε ο θεατής νοµίζει ότι ακούει εκπαιδευµένη µάινα και όχι ανθρώπινες φωνές.

Το γεγονός µάλιστα ότι ακούγονται οι διάλογοι µέσα σε µια εργαστηριακή σιωπή, χωρίς κανέναν ήχο από τον περιβάλλοντα χώρο, υπογραµµίζει ακόµη περισσότερο την αίσθηση µιας γυάλινης γλώσσας χωρίς ειρµό.

Προφανώς η µεταγλώττιση θεωρήθηκε απαραίτητη µιας και η εν λόγω σειρά – λατινοαµερικανικής καταγωγής όπως όλα τα σύγχρονα σαπουνοπερικά «φρούτα» που έχουν ενσκήψει στην εγχώρια τηλεόραση σαν βολικές «συνταγές» έτοιµης επιτυχίας – απευθύνεται υποτίθεται σε πολύ νεανικές ηλικίες.

Η µεταγλώττιση οπτικοακουστικών έργων στις περισσότερες χώρες είναι κανόνας στο πλαίσιο µιας πολιτικής ενίσχυσης της εθνικής γλώσσας. Στις ΗΠΑ για παράδειγµα δεν προβάλλεται κανένα απολύτως µη µεταγλωττισµένο οπτικοακουστικό έργο, εκτός από πολύ εξειδικευµένες προβολές τέχνης. Το ίδιο ακριβώς και στη Γαλλία.

Αν παρόµοια είναι η αιτία για τη µεταγλώττιση της «Ρatty», το πρώτο που κακοποιείται είναι η ελληνική γλώσσα. Γιατί ουδεµία σχέση έχει µαζί της αυτή η µηχανιστική εκφορά ήχων και συλλαβών από φωνές, οι οποίες προσπαθώντας να µιµηθούν και τις ηλικίες των παιδιών, καταφέρνουν να ακούγονται σαν αυτό ακριβώς που είναι: ενήλικοι που µπεµπεκίζουν.

Σαν να µην φτάνουν τα πρότυπα µιας κοινής σαπουνόπερας, µε τα οποία βοµβαρδίζει η σειρά τους εφήβους, όπως για παράδειγµα γυναίκες - «σκύλες», οι οποίες δεν είναι µόνο ενήλικες, αλλά και έφηβες, κοριτσάκια που στο ξεκίνηµα της ζωής τους επιδεικνύουν τέτοιον κυνισµό στην ίντριγκα προκειµένου να κυριαρχήσουν στον µικρό σχολικό περίγυρο, που µπροστά τους θα ωχριούσε ο Νικολό Μακιαβέλι.

Το χειρότερο στην εν λόγω σειρά είναι ότι η γλώσσα που ακούγεται αποπνέει µια ασυναρτησία. Είτε µε τους ψεύτικους ήχους µιας γλώσσας που µοιάζει µε ελληνική χωρίς να είναι, είτε µε τη διαρκή εναλλαγή πρόζας - τραγουδιών, όπου η µεν πρόζα είναι µεταγλωττισµένη, τα δε τραγούδια έχουν διατηρηθεί στην αυθεντική γλώσσα του σίριαλ, η ασυναρτησία µοιάζει µε οργανωµένη επίθεση κατά της αισθητικής ακόµη κι ενός εύπλαστου έφηβου.

Ωστόσο η γλώσσα είναι αυτή που δοµεί τη σκέψη και οι έννοιες των λέξεων τον ανθρώπινο ψυχισµό. Αραγε για ποιο µέλλον µπορούµε να µιλάµε όταν δηµιουργείται η πεποίθηση σε εκείνους που θα σηκώσουν αύριο το βάρος του, ότι η ασυναρτησία είναι τόσο καλή όσο και οποιαδήποτε µορφή γλώσσας;

Πηγή: Νέα