«Η αρπαγή της Περσεφόνης»

Οταν ο «δάσκαλος» υπερβαίνει εαυτόν...
Ιδίως στις μηχανιστικές εποχές που ζούμε, ο δάσκαλος οφείλει να είναι οδηγός, πνευματικός καθοδηγητής, που θ' ανοίξει διάπλατα τις πύλες της γνώσης για το παιδί, διδάσκοντας ήθος, ωθώντας το να γίνει συνδημιουργός και όχι απλός θεατής. «Η αρπαγή της Περσεφόνης» (ένθετο το θέμα σε γλυπτό του G. Bernini στην Galleria Borghese, στη Ρώμη), που παρουσιάστηκε πριν από λίγες ημέρες στη μικρή κωμόπολη του Καστελλίου Πεδιάδος Ηρακλείου Κρήτης, θα μπορούσε να είναι ακόμη μια ερασιτεχνική παράσταση, ανάμεσα σε τόσες άλλες. Μόνο που «ηθοποιοί» ήταν τα είκοσι μαθητόπουλα του Ολοήμερου Τμήματος του διθέσιου Νηπιαγωγείου Καστελλίου Πεδιάδας Ηρακλείου Κρήτης. Ο Αδης - Κωστής Παπαδαντωνάκης, η Δήμητρα - Εμμανουέλα Κοντογιαννάκη, η Περσεφόνη - Μαρία Γραμματικού...

Η αριστοτεχνικά δοσμένη παράσταση, που καταχειροκροτήθηκε θερμά σκορπώντας δάκρυα συγκίνησης και χαμόγελα χαράς, δεν ήταν παρά ένα θεατρικό παιχνίδι, απ' αυτά που συνήθως διδάσκονται οι φοιτητές στο Πανεπιστήμιο, αλλά δύσκολα τολμούν να εφαρμόσουν στην πράξη. Οι δύο νηπιαγωγοί, Δήμητρα Δερέμπεη, από τον Ταύρο Αττικής και Αναστασία Καπνά, από τις Αρχάνες Ηρακλείου, τόλμησαν. Δούλεψαν με ζήλο από την αρχή του χρόνου με τους μικρούς μαθητές τους και το αποτέλεσμα άφησε άφωνους τους γονείς.

«Ειλικρινά, δεν μπορούσαμε να φανταστούμε τι μπορούν να κάνουν τα παιδιά μας σ' αυτήν την ηλικία», μας έλεγε συγκινημένη η Δήμητρα Πετράκη, μητέρα διδύμων, του Γιώργου-Ηφαιστου και της Στελλίτσας Καλογεράκη, «φίλης» της Περσεφόνης. «Το έργο υποχρέωσε τα παιδιά μας να σκεφτούν, να εμπλουτίσουν το λεξιλόγιό τους και δυνάμωσε την αυτοπεποίθησή τους αναδεικνύοντας άλλες πτυχές της προσωπικότητάς τους. Φάνηκε ξεκάθαρα πως οι νηπιαγωγοί δεν έμειναν μόνο στους τύπους, αλλά μπήκαν στην ουσία του ρόλου τού δασκάλου, ενδιαφέρθηκαν να μείνει στα παιδιά μας κάτι...».

Πηγή: Ελευθεροτυπία