Ανιχνεύουμε την αλήθεια στην σχέση αναπηρίας και ΜΜΕ

Ο απαραίτητος θεσμικός διάλογος για την βελτίωση του τρόπου παρουσίασης θεμάτων αναπηρίας από τα ΜΜΕ δεν έγινε ποτέ με ολοκληρωμένο τρόπο. Τα δήθεν θεματικά συνέδρια της γαλάζιας περιόδου 2006 – 2009, απεδείχθη ότι στην πράξη δεν εξυπηρετούσαν παρά την ανάγκη αποπροσανατολισμού, ώστε με επίκεντρο το PRISMA + να εξελιχτεί γλέντι εκατομμυρίων προς όφελος ημετέρων.

Συνηθισμένοι δεκάδες φίλοι με αναπηρία από τα ετήσια συνέδρια – άλλοθι, ζήτησαν από την σελίδα να επιμεληθεί ένα ακόμη (συνέδριο) διαδικτυακό. Δεν υπάρχει λόγος, ότι χρειαζόταν να ειπωθεί ειπώθηκε την τριετία των ψευδοσυνεδρίων, περαιτέρω επαναλήψεις συνιστούν ψυχοθεραπεία. Αντί ανοίγματος λοιπόν μιάς ακόμη συζήτησης όπου όλα λίγο πολύ έχουν ειπωθεί, αξία μεγαλύτερη έχει η καταγραφή των βασικών χαρακτηριστικών/κριτηρίων που ανιχνεύουν την αλήθεια στην σχέση αναπηρίας και ΜΜΕ. Η καταγραφή με ολίγον από ανάλυση των σημείων αιχμής , υπό την μορφή ενιαίου άρθρου γνώμης, έχει ως εξής:

“Οποια Μ.Μ.Ε. υπονομεύουν/ υποτιμούν την κοινωνική εικόνα και ρόλο των ανθρώπων με αναπηρία, το κάνουν συνειδητά. Η αναπαραγωγή στερεοτύπων και παρωχημένων αντιλήψεων γιά την αναπηρία δεν οφείλεται σε άγνοια . Το άλλοθι της άγνοιας δεν πρέπει επ’ ουδενί να γίνεται αποδεκτό όταν ο τρόπος παρουσίασης θεμάτων αναπηρίας είναι πατερναλιστικός/αντιδραστικός. Η αλήθεια στην σχέση αναπηρίας και ΜΜΕ επιβάλλεται να ειπωθεί ως έχει ...

Ας ξεκινήσουμε από τα αυτονόητα : Oι πολιτικές διαχείρισης των κοινωνικών θεμάτων (ζητουμένων) που αφορούν τους ανθρώπους με αναπηρία, αρνούνται σε πανευρωπαϊκό επίπεδο (με τις όποιες ανά χώρα παραλλαγές τους) να αποδεχτούν/υπηρετήσουν και έμπρακτα κατοχυρώσουν ένα βασικό-αμετακίνητο δικαιωματικό πλαίσιο, που διασφαλίζει τις ίσες ευκαιρίες πρόσβασης στα θεσπισμένα κοινωνικά δικαιώματα και στα θεμελιώδη κοινωνικά αγαθά. Από την άλλη όμως, στο επίπεδο της πολιτικής επικοινωνίας, η αναγκαιότητα ύπαρξης του ως άνω δικαιωματικού πλαισίου ουδέποτε τα τελευταία χρόνια αμφισβητείται έστω κατ’ ελάχιστον, αντιθέτως επικροτείται ως διεκδίκηση και διατυπώνεται ως ευχή από τους εκφραστές της κυρίαρχης πολιτικής, δίχως τον παραμικρό ενδοιασμό. Η αντίφαση είναι κραυγαλέα. Είναι, παράλληλα, και αποκαλυπτική. Η αποστασιοποιημένη/απενοχοποιημένη μελέτη της, προσφέρει περίσσεια ορατότητα, καθιστά σαφές, το σύγχρονο παιχνίδι χειραγώγησης των (όποιων) κοινωνικών διεκδικήσεων και της (όποιας) δυναμικής τους. Φωτίζει τον πυρήνα του.

ΤΟ ΠΑΙΧΝΙΔΙ ΤΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ ΧΕΙΡΑΓΩΓΗΣΗΣ
Ο πυρήνας του παιχνιδιού της κοινωνικής χειραγώγησης έχει να κάνει με τον έλεγχο του κοινωνικού αντιλόγου, ή αλλιώς, με την πάση θυσία ενσωμάτωσή του στα επιτρεπτά όρια της μη αμφισβήτησης, ώστε προληπτικά να αποστερείται και την έστω ελάχιστη επικινδυνότητα/δυναμική. Ο συγκεκριμένος πυρήνας, η ως άνω κατασταλτική λογική, εκφράζεται/αποτυπώνεται σε ποικιλλία αλληλοσυμπληρωματικών συνταγών/στρατηγικών.

Επί των θεμάτων αναπηρίας η συνταγή είναι η πλέον απλή. Γι’ αυτό και η πλέον αποκαλυπτική της συνολικής λογικής του παιχνιδιού της χειραγώγησης . Αποκωδικοποιείται στά εξής : Το δικαιωματικό πλαίσιο που διεκδικεί το κίνημα των ανθρώπων με αναπηρία και οι αληθώς συμπαρατασσόμενοί του, όχι μόνο δεν αμφισβητεί κατ’ ελάχιστον το αξιακό σύστημα-υπόβαθρο του σύγχρονου δυτικού Κράτους Δικαίου, αλλά- αντιθέτως- αυτού τις θεμελιώδεις αρχές επικαλείται και την έμπρακτη εφαρμογή τους αξιώνει. Κατά συνέπεια, ο διεκδικητικός λόγος που αφορά την δικαιωματική προσέγγιση των θεμάτων αναπηρίας είναι κατ’ εξοχήν νόμιμος , επ’ ουδενί δεν μπορεί να απομονωθεί/ενοχοποιηθεί ως περιθωριακός. Επίσης, δεν είναι συγκυριακός αλλά διαχρονικός. Δηλαδή, έχει ωριμάσει μέσα στα χρόνια έναν συμπαγή πυρήνα αξιολόγησης και ιεράρχησης κωδικών και στόχων επικοινωνίας, αλλά και μιά κρίσιμη μάζα πρεσβευτών, εγγυητών, αναλυτών και/ή διαχειριστών του που διαρκώς διευρύνεται.

Δεδομένων των παραπάνω (λόγος διεκδικητικός και θεμελιακά νόμιμος με διαρκώς πιό αναγνωρίσιμα χαρακτηριστικά και διευρυνόμενη την γκάμα των εκφραστών του), το διεκδικούμενο δικαιωματικό πλαίσιο γιά τα θέματα αναπηρίας οικειοποιήθηκε/οικειοποιείται ή επιχειρείται να οικειοποιηθεί (στην ρητορεία) από τους συνειδητούς αρνητές του(στην πράξη). Οικειοποιούνται μιά χρόνια διεκδίκηση και την συγκαταλέγουν στις επιδιώξεις ή ακόμα και στις προτεραιότητές τους, οι εκπρόσωποι είτε της φερόμενης ως προοδευτικής είτε και της αμιγώς συντηρητικής κυρίαρχης πολιτικής ελίτ, οι οποίοι εμπράκτως διά των επιλογών τους την αντιμάχονται.

Ατέλειωτος πατερναλισμός, άγρια βία ασκούμενη ενάντια στην αλήθεια των εννοιών, στην ταυτότητα των κοινωνικών ρόλων, στην αναγκαιότητα πρώτης ύλης που συνθέτει μείγματα χειραφέτησης. Κεκτημένη θεωρητικά η νομιμότητα μιάς και ρητορεύουν υπέρ αυτής οι θεσμικοί θεματοφύλακές της έστω και αν βάναυσα στην πράξη την κακοποιούνε, απόλυτη η υπονόμευση των διεκδικητών της μιάς και δεν έχουν τι και από ποιόν να διεκδικήσουν. Τους επιτρέπεται μόνο : Να ικανοποιούνται από την καθολική αποδοχή του διεκδικητικού πλαισίου τους. Να υποθέτουν ότι η μη ικανοποίηση των δικαιωματικών αιτημάτων τους έχει να κάνει με την μη κατανόηση λεπτομερειών που καλούνται οι ίδιοι επαρκώς να εξηγήσουν. Να αυτοπροσδιορίζονται ως κοινωνική/ιδεολογική ή όποιου άλλου είδους πρωτοπορία που καλείται να διαδραματίσει σημαντικό εκπαιδευτικό ρόλο. Να παριστάνουν ότι δεν πτοούνται από τις επάλληλες ματαιώσεις στην πράξη προσδοκιών και αιτουμένων τους, μιάς και γιά τους πρωτοπόρους κάτι τέτοιο δεν επιτρέπεται. Να καταγγέλλουν τις επάλληλες ματαιώσεις ,δίχως όμως ποτέ τιμωρία και αντισταθμιστικά να αξιώνουν/διεκδικούν από τους αυτουργούς. Να επικαλούνται την αόριστη-αόρατη κοινωνική υστέρηση/ανεπάρκεια ως άλλοθι των ματαιώσεων, αλλά και έμμεσο κριτήριο απαλλαγής συνάμα των όποιων συγκεκριμένων-ορατών αυτουργών. Να τροφοδοτούνται διαρκώς από προσδοκίες διαρκώς ματαιωνόμενες και με αυτές διαρκώς να ανατροφοδοτούν την δημόσια συζήτηση, υπηρετώντας εκ του αποτελέσματος τον μόνιμο της όποιας εξουσίας στρατηγικό στόχο.

Η τελευταία φράση συμπυκνώνει την ουσία, τους επιβαλλόμενους όρους του παιχνιδιού της κοινωνικής χειραγώγησης. Το οποίο σε ότι αφορά την διαχείριση των θεμάτων αναπηρίας είναι κάτι παραπάνω από αντιληπτό, είναι εξώφθαλμο. Το ίδιο εξώφθαλμος είναι και ο ρόλος της πλειονότητας των λεγομένων έγκριτων ΜΜΕ, όπως ευθύς αμέσως ολίγον πιό αναλυτικά θα επιχειρήσουμε να εξηγήσουμε.

Η ΥΠΟΝΟΜΕΥΣΗ ΤΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ ΕΙΚΟΝΑΣ ΤΩΝ ΑΜΕΑ ΑΠΟ ΤΑ ΚΥΡΙΑΡΧΑ ΜΜΕ
Τα ΜΜΕ που είναι άμεσα ή έμμεσα άμεσα ή έμμεσα συνδεδεμένα με τις κυρίαρχες επιχειρηματικές και πολιτικές ελίτ, αποτελούν εξ’ ορισμού το επικοινωνιακό πεδίο διαμόρφωσης/επιβολής των όρων της κοινωνικής χειραγώγησης.Κατασκευάζουν σκόπιμα ως υποτελή τον κοινωνικό ρόλο των ΑμεΑ, ώστε να αντανακλάται ως ... νομοτελειακή η υποτελής κοινωνική διαβίωση στην οποία η μεγάλη των αναπήρων πλειοψηφία βίαια εξαναγκάζεται.

Οι μεθοδολογίες κατασκευής υποτελούς κοινωνικού ρόλου του ανθρώπου με αναπηρία από τα κυρίαρχα ΜΜΕ κινούνται στην βάση μιάς απαράβατης αρχής. Την αποδίδουμε μέσα σε μιά φράση : Τα θέματα αναπηρίας αντιμετωπίζονται επικοινωνιακά ως ειδικά θέματα, επ’ ουδενί δεν επιχειρείται να κατοχυρωθεί το δικαιωματικό της θέσης τους στο προσκήνιο της κοινωνικής και πολιτικής ατζέντας.

Στην θεωρία, ένας από τους πρωταρχικούς ρόλους – λόγους ύπαρξης των ΜΜΕ και του δημοσιογραφικού επαγγέλματος, είναι η προάσπιση των αρχών του Κράτους Δικαίου, διά του ελέγχου της πολιτικής εξουσίας, που αν λειτουργεί ανεξέλεκτη δύναται (είναι επιρρεπής) να τις παραβιάσει. Οι παραβιάσεις θεμελιωδών δικαιωμάτων των ανθρώπων με αναπηρία που δεν σημαίνουν παρά παραβίαση των θεμελιωδών αρχών του Κράτους Δικαίου, είναι πανθομολογημένη πραγματικότητα. Την ομολογούν και οι ίδιοι οι αυτουργοί της για να θημηθούμε την εισαγωγή μας. Γιά να χρησιμοποιήσουμε και την δύναμη των αριθμών, οι παραβιάσεις δεν αφορούν μιά αμελητέα κοινωνική ποσότητα αλλά το 10% κατ’ ελάχιστον του πληθυσμού των λεγόμενων σύγχρονων δυτικών χωρών. Βάσει της κοινής λογικής,συνεπώς, θα αναμένετο αν όχι απ’ όλα τουλάχιστον από τα αυτοπροσδιοριζόμενα ως προοδευτικά ΜΜΕ, μιά 100% δικαιωματική προσέγγιση των θεμάτων αναπηρίας , που θα συνίστατο σε άσκηση εντεινόμενης πίεσης ώστε οι παραβιάσεις δικαιωμάτων να αρθούν/αποκατασταθούν και σε συνεπή/συνεχή καταγγελτική στάση-κριτική όσο αυτό δεν γίνεται.

Στην πράξη, λοιπόν, συμβαίνει προκλητικά και απροσχημάτιστα το αντίθετο. Η όποια παρουσίαση-επικοινωνία ειδήσεων που αφορούν τις παραβιάσεις θεμελιωδών δικαιωμάτων των ανθρώπων με αναπηρία είναι μεμονωμένη/αποσπασματική. Ποτέ δεν συνοδεύεται από στρατηγική έντασης της πίεσης πλην κάποιων μετρημένων περιπτώσεων με κριτήριο απαράβατο το προς επίλυση αίτημα να είναι επίσης μεμονωμένο/αποσπασματικό . Ωσάν, εντέλει, τα ΜΜΕ να υπόκεινται σε καθεστώς αυτοαπαγόρευσης σε ότι αφορά την αληθώς δικαιωματική προσέγγιση, δηλαδή την εκ του ρόλου τους επιβεβλημένη συνολική – δομική προάσπιση των δικαιωμάτων των αναπήρων.

Η αποσπασματικότητα, επί της ουσίας αποτελεί την πάγια μεθοδολογία παρουσίασης θεμάτων αναπηρίας. Αδιαμφισβήτητα έχει να κάνει με την ποσότητα (είναι ελάχιστα τα θέματα που επικοινωνούνται σε σύγκριση με την τεράστια έκταση των παραβιάσεων θεμελιωδών δικαιωμάτων των αναπήρων ), αλλά έχει να κάνει και με την ποιότητα. Δηλαδή, αφενός με την συνειδητή ανεπάρκεια της δημοσιογραφικής έρευνας , αφετέρου με την παντελή έλλειψη κριτηρίων σε ότι αφορά την επιλογή αληθώς ουσιωδών θεμάτων.

Πλήθος κλισέ, μεγαλοστομίες, κραυγαλέες υπερβολές, ανούσιες επικλήσεις γιά επίδειξη μιάς ασαφούς κοινωνικής ευαισθησίας, έντονες εκρήξεις καταγγελτικότητας χωρίς σαφή απεύθυνση, διαρκής σύγχιση των ορίων μεταξύ της αορίστου-απροσδιόριστης κοινωνικής ευθύνης και της σαφούς-μετρήσιμης πολιτικής. Ολα αυτά υποκαθιστούν συνειδητά τον στοχευμένο λόγο, την απαραίτητη δημοσιογραφικά μετεξέλιξη της όποιας πληροφορίας ή δεδομένου σε στοχευμένο επιχείρημα, προς υπεράσπιση των αδικούμενων στα πλαίσια του υπάρχοντος Κράτους Δικαίου. Παράλληλα, η εμμονή σε δημοσιεύματα (για τα έντυπα Μέσα) και τηλεοπτικές εκπομπές (γιά τα ηλεκτρονικά) που πεισματικά αναδεικνύουν ως είδηση την μεμονωμένη περίπτωση και συστηματικά αποσυνδέουν το ειδικό από το γενικό, δημιουργεί εμπράκτως τις προϋποθέσεις για την άσκηση πατερναλιστικών ρόλων/πρακτικών και την κοινωνική νομιμοποίησή τους ως μοναδικών ρεαλιστικών διεξόδων.

Η κοινωνική νομιμοποίηση του πατερναλισμού είναι το κυρίαρχο ζητούμενο των κοινωνικών και πολιτικών ελίτ αναφορικά με την διαχείριση του πλαισίου αιτημάτων που θέτουν οι αναπηρικές οργανώσεις και οι συνοδοιπόροι τους. Αυτό, λοιπόν, το κυρίαρχο ζητούμενο υπηρετούν και τα εξαρτημένα από τις κυρίαρχες ελίτ ΜΜΕ διά των πράξεων και παραλείψεών τους. Και το υπηρετούν απροσχημάτιστα. Το αποδεικνύουν οι απαντήσεις που δίδονται από εκπροσώπους τους όταν καλούνται να απολογηθούν γιά υπονομευτική παρουσίαση των θεμάτων αναπηρίας.

Η ΔΙΠΛΗ ΠΡΟΣΒΟΛΗ ΤΩΝ ΑΝΘΡΩΠΩΝ ΜΕ ΑΝΑΠΗΡΙΑ
Στις περιπτώσεις, λοιπόν, που άνθρωποι των κυρίαρχων (κατά κανόνα τηλεοπτικών αλλά όχι μόνο) ΜΜΕ, εγκαλούνται είτε γιά πράξεις (εσφαλμένη παρουσίαση θέματος αναπηρίας που αλλοιώνει την κοινωνική εικόνα/ρόλο του ανθρώπου με αναπηρία) είτε γιά παραλείψεις τους (αγνόηση θέματος που αφορά σημαντικό αριθμό ανθρώπων), η απάντηση τους είναι πανομοιότυπη . Μια στοιχειώδης έρευνα των πρακτικών μιάς σειράς συνεδρίων που έχουν τα τελευταία χρόνια γίνει γιά να αναλύσουν τα πως και γιατί της σχέσης θεμάτων αναπηρίας και ΜΜΕ, αποτελεί της παραπάνω διαπίστωσης το πλέον αδιάψευστο πιστοποιητικό. Ωσάν συνεννοημένοι, λοιπόν, άπαντες αποποιούνται κατηγορηματικά ότι οι πράξεις και παραλείψεις τους είναι προϊόν σκοπιμότητας. Επικαλούνται ως άλλοθι την άγνοια ή την πλημελλή πληροφόρηση, επιστρέφοντας εμμέσως πλην σαφώς τις ευθύνες στους αναπήρους και/ή στους εκπροσώπους τους ότι οι ίδιοι ανεπαρκώς επικοινωνούν τα θέματά τους!

Η ευγένεια κατά κανόνα περισσεύει στο ύφος των απαντήσεων. Ομως, ελάχιστη έχει σημασία συγκρινόμενη με την ευθεία προσβολή που το περιεχόμενό τους εμπεριέχει. Την κωδικοποιούμε σε μιά φράση : Οι εκ του ρόλου τους εντεταλμένοι – υποτίθεται – να διερευνούν, αναδεικνύουν, καταγγέλουν τις παραβιάσεις δικαιωμάτων, όχι απλώς δεν αναλαμβάνουν καμμία ευθύνη γιά την ανεπάρκειά τους να εκπληρώσουν τον ρόλο τους ,αλλά – αντίθετα - την προσάπτουν σε αυτούς που εκ της ανεπάρκειάς τους προσβάλλονται και αδικούνται !!

Ανεπάρκεια από την μιά, χρέωση της ανεπάρκειας στα θύματά της από την άλλη. Προσβολή και διά των πράξεων ή παραλείψεων και διά της ανεστραμμένης ερμηνείας τους. Επιθετικότατη ΔΙΠΛΗ ΠΡΟΣΒΟΛΗ! Η πλέον ενσυνείδητη συνταγή θυματοποίησης ανθρώπων που διεκδικούν ισότιμο κοινωνικό ρόλο και άρνησης κοινωνικών ρόλων που προϋποθέτουν την ύπαρξη κοινωνικά χειραφετημένων ανθρώπων.

Γιατί συμβαίνει αυτό; Πρόκειται γιά τον υφέρποντα ρατσισμό που καθορίζει την ενδόμυχη αντίληψη μεγάλου τμήματος του κοινωνικού σώματος γιά την αναπηρία, άρα και μεγάλο τμήμα των δημοσιογράφων, συνεπώς εξ’ αντικειμένου δεν μπορεί παρά να χαρακτηρίζει και την επικοινωνιακή των θεμάτων αναπηρίας συνταγή; Πρόκειται για απεύθυνση συνειδητή του δημοσιογραφικού προϊόντος στο ως άνω (αντιδραστικό) κομμάτι του κοινωνικού σώματος διότι αξιολογείται ως το αριθμητικά υπέρτερο, άρα γιά εμπορικού/κερδοσκοπικού τύπου επιλογή; Πρόκειται γιά αδυναμία ή ανικανότητα των υποστηριζόντων την ατζέντα διεκδικήσεων των ανθρώπων με αναπηρία να γίνουν αρκούντος πειστικοί/διεισδυτικοί ;

Ολα τα παραπάνω σε βαθμό ποικιλλόμενο μπορεί να ισχύουν. Ομως, δεν συνιστούν απάντηση στο γιατί της θυματοποίησης, αλλά διαρκώς ανακυκλωνόμενα άλλοθί της. Στην πραγματικότητα, τα ΜΜΕ που αληθώς επιθυμούν να στηρίξουν τις αναπηρικές διεκδικήσεις δικαιωμάτων ,θα μπορούσαν εξαιρετικά απλά και εύκολα να επενδύσουν σε εξειδικευμένους ανθρώπους που θα έκαναν πράξη την απενοχοποιημένη/απελευθερωτική παρουσίαση των θεμάτων αναπηρίας . Στην πραγματικότητα, μιά τέτοια επιλογή/επένδυση δεν θα μείωνε αλλά θα αύξανε την εμπορευσιμότητα των θεμάτων αναπηρίας εάν με διάρκεια/συνέπεια υποστηριζόταν. Στην πραγματικότητα, μιά τέτοια επιλογή θα έπρεπε να θεωρείται μονόδρομος.

Γιατί , λοιπόν ,άραγες, αντί όλων των προαναφερθέντων απλών και εύλογων, ακόμα και κάποια από τα αυτοπροσδιοριζόμενα ως προοδευτικά ΜΜΕ εξακολουθούν διά των πράξεων και παραλείψεών τους να ανακυκλώνουν την συνταγή της θυματοποίησης; Απάντηση : Διότι, πολύ απλά, είναι άμεσα συνδεδεμένα με την κυρίαρχη κοινωνική και πολιτική ελίτ, επί της ουσίας αποτελούν τμήμα της. Διότι γιά τις ελίτ, τα θέματα αναπηρίας και ο κοινωνικός χώρος της αναπηρίας συνολικότερα, αξιολογούνται ως το πλέον πρόσφορο πεδίο παραδειγματικής εφαρμογής του πατερναλιστικού προτύπου/ρόλου και παράλληλης απενοχοποίησης του φιλανθρωπικού (αντικοινωνικού) μοντέλου αντιμετώπισης των ολοένα διευρυνόμενων στους καιρούς μας αδικιών και ανισοτήτων. Αυτό είναι στην πραγματικότητα το βαθύτερο γιατί της μη συμμόρφωσης της πλειοψηφίας των ΜΜΕ στα συνεχή κελεύσματα (ολοένα από περισσότερους, με διαρκώς πιό αποσαφηνισμένο τρόπο) γιά επικοινωνιακή απο-θυματοποίηση των ανθρώπων με αναπηρία και εξορθολογισμού των θεμάτων (ζητουμένων) τους. Τα επί μέρους “γιατί” που ανακυκλωνόμενα χρησιμοποιούνται γιά να απαντήσουν στο ερώτημα, υπό το πρίσμα του στοιχειώδους ορθολογισμού δεν αποτελούν παρά εξώφθαλμα άλλοθι προς συγκάλυψη της αληθινής-προφανούς απάντησης.

Μιά κρίσιμη προσθήκη : Στην νομιμοποίηση/αναπαραγωγή αυτών των άλλοθι, συμβάλλει δυστυχώς και η έκδηλη αδυναμία του κοινωνικού χώρου των ΑμεΑ να αρθρώσει σοβαρό εναντίον τους καταγγελτικό λόγο. Οι όποιες φωνές είναι αποσπασματικές, δεν αντανακλούν μιά ολοκληρωμένη στρατηγική. Αναπαράγονται και ανακυκλώνονται επί μακρόν, τελικά απολήγουν να είναι άλλοθι αντίστασης αυτών που τις εκφράζουν. Κατ’ αυτόν τον τρόπο εκφυλίζονται σε λεπτομέρεια της δημόσιας συζήτησης (όποτε γίνεται γιά την σχέση αναπηρίας και ΜΜΕ), συμβάλλοντας άθελά τους στην υπονόμευση της κρίσιμης κοινωνικής σημασίας του ζητήματος. Είναι και αυτή μιά ακόμα σημαντική πτυχή του ελέγχου του αντίλογου σχετικά με τον οποίον αναφερθήκαμε στην εισαγωγή .

Η ΕΜΠΡΑΚΤΗ ΑΡΣΗ ΤΗΣ ΥΠΟΤΕΛΕΙΑΣ ΕΝΑΝΤΙ ΤΩΝ ΜΜΕ
Είναι αυστηρό-συγκεκριμένο το παιχνίδι της χειραγώγησης των κοινωνικών ρόλων από την πλειοψηφία των ΜΜΕ και της συνακόλουθης χειραγώγησης των κοινωνικών διεκδικήσεων.

Αρα : Αυστηροί - συγκεκριμένοι εξίσου επιβάλλεται να είναι και οι όροι – στρατηγικές αντιμετώπισης αυτού του παιχνιδιού. Το οποίον προδήλως σημαίνει, ότι πρέπει να ωριμάσει μέσα στην σκέψη όλων όσοι αγωνίζονται γιά την ισότιμη πρόσβαση των ανθρώπων με αναπηρία στο θεσμοθετημένο πλαίσιο δικαίου, η αναγκαιότητα ύπαρξης μιάς τέτοιας (αυστηρής) στρατηγικής. Το πρώτο βήμα προς αυτή την κατεύθυνση είναι η άρνηση σιωπής όταν τα ΜΜΕ παραβιάζουν/υπονομεύουν το δικαιωματικό πλαίσιο που οι άνθρωποι με αναπηρία διεκδικούν/αξιώνουν. Διότι η “αυτοαπαγόρευση” ή και ο αυτοπεριορισμός σε ότι αφορά το καταγγέλειν παραπέμπει σε ασυνείδητη αποδοχή των συνεχών παραβιάσεων ως δήθεν νομοτελειακών.

Το επόμενο κρίσιμο ερώτημα έχει να κάνει με το περιεχόμενο και την στρατηγική ανάπτυξης και διείσδυσης του παρεμβατικού ή και ευθέως καταγγελτικού λόγου. Επ’ αυτού λίαν συντόμως θα επανέλθουμε με ευρύτατη ανάλυση. Το μόνο που επί του παρόντος (εισαγωγικά) θέτουμε υπό σκέψιν και προς συζήτησιν είναι ότι το παιχνίδι της απονομιμοποίησης χρόνια επιβεβλημένων από τα ΜΜΕ επικοινωνιακών όρων δεν κερδίζεται με αποκλειστικά ζητούμενα την κοινωνική εκπαίδευση ή ευαισθητοποίηση ούτε με συμμετοχή σε ψευδεπίγραφες διαβουλεύσεις, αλλά εμπεριέχει και σαφή συγκρουσιακή διάσταση. Η κατανόηση της τελευταίας είναι άμεσα συνδεδεμένη με την κατανόηση μιάς “ικανής και αναγκαίας συνθήκης” που επιτάσσει ότι δεν μπορεί να δοθεί τέλος στις πολύπλευρες παραβιάσεις δικαιωμάτων των ΑμεΑ από τα ΜΜΕ, αν δεν πάψουν τα τελευταία να νιώθουν και να είναι στο απυρόβλητο... “

Πηγή: Ελευθεροτυπία