Αφού συμφωνήσαμε εκπαιδευτικοί, λοιποί επιστήμονες και γονείς ότι το ξύλο δεν βγήκε από τον Παράδεισο, αρχίσαμε να αναρωτιώμαστε "με τις φωνές, τί γίνεται;". Γιατί κακά τα ψέμματα ελάχιστοι (αν υπάρχουν) είναι εκείνοι που θα διατηρήσουν την ψυχραιμία τους αν το παιδί τους πεταχτεί τρέχοντας στο δρόμο, ώστε να του εξηγήσουν με ήρεμη και γαλήνια διάθεση ότι ήταν πολύ επικίνδυνο αυτό που έκανε.
O Wouter van der Hall, ειδικός στην ανάπτυξη των παιδιών, σε άρθρο του υποστηρίζει ότι υπάρχουν περιπτώσεις στις οποίες το πιο αποτελεσματικό είναι ο γονέας να φωνάξει (βλέπε παράδειγμα παραπάνω). Σε αυτές τις περιπτώσεις ο γονιός καλείται να διεισδύσει στο μυαλό του παιδιού μέσα σε κλάσματα δευτερολέπτου και να καταστήσει κατανοητό το μήνυμα. Στις υπολοιπες περιπτώσεις, η αντίδραση αυτή λειτουργεί εκτονωτικά για το γονέα και όχι πειθαρχικά και εποικοδομητικά για το παιδί.
Σύμφωνα με μια επιστημονική έρευνα (2003), σχολιασμός της οποίας αναδημοσιεύθηκε στην εφημερίδα Τα Νέα, από τους 991 γονείς που συμμετείχαν, το 88% παραδέχτηκε ότι είχε φωνάξει στα παιδιά του τουλάχιστον μία φορά τον προηγούμενο χρόνο. Στις περισσότερες οικογένειες έχει γίνει αντιληπτό ότι το ξύλο δεν είναι αποδεκτό και για να επιβληθούν οι γονείς στα παιδιά τους, υψώνουν τη φωνή τους, με αποτέλεσμα να αισθάνονται ένοχοι και να βρίσκονται διαρκώς σε ένα φαύλο κύκλο. Οι ψυχολόγοι και οι ψυχίατροι αναφέρουν ότι στην καλύτερη περίπτωση, η μέθοδος είναι αναποτελεσματική (όσο περισσότερο και συχνότερα φωνάζουν οι γονείς τόσο τα παιδιά εθίζονται και δεν υπακούν), ενώ στη χειρότερη περίπτωση, το παιδί μπορεί να πάψει να αισθάνεται χαρούμενο κι ευτυχισμένο, ακόμα και να χάσει την αυτοεκτίμησή του.
Τι μπορεί να κάνει όμως ο γονιός;
- Αρχικά συνειδητοποιείστε ότι υπέθυνοι είστε εσείς για τα συναισθήματά σας. Αν είστε θυμωμένοι, είναι δικό σας θέμα και όχι του παιδιού, συνεπώς τη λύση θα τη βρείτε εσείς και όχι το παιδί σας (ο θυμός θα μπορούσε να προέρχεται από τη δουλειά, το σύντροφο...)
- Ας γίνει μια μικρή παύση (απομάκρυνση, καταμέτρηση 10 δευτερολέπτων κλπ), ώστε να μπορέσετε να καθαρίσετε λίγο το μυαλό σας, αλλά και να αποδυναμωθεί η ένταση που υπάρχει. Καλό θα ήταν να μην επιστρέψετε εάν δεν νιώθετε έστω και ελάχιστα πιο ήρεμοι.
- Εάν αρχίσετε να φωνάζετε, σταματήσετε και ζητήστε συγγνώμη, λέγοντας "Συγγνώμη, δεν είναι αυτός ο τρόπος που θέλω να μιλάω μαζί σου. Χρειάζομαι λίγο χρόνο να ηρεμήσω και θα το συζητήσουμε λίγο αργότερα" (μετά πηγαίνετε να ηρεμήσετε....)
- Εντοπίστε τους παράγοντες που σας εξοργίζουν και δουλέψτε πάνω στην αντιμετώπισή τους.
- οι άνθρωποι δεν εννοούν αυτά που λένε εάν δεν φωνάζουν
- πρέπει να φωνάζει κι εκείνο όταν του φωνάζουν
- πρέπει να φωνάζει στους άλλους
- πρέπει να αγνοεί τους ενήλικες που του μιλούν με σεβασμό και ηρεμία
- δεν του αξίζει να του απευθύνονται σε πολιτισμένους τόνους
- το να φωνάζεις στους άλλους, είναι ένας αποδεκτός τρόπος χαλάρωσης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου