Θα το φωνάξουν. Όχι με λόγια, αλλά με τη συμπεριφορά τους. Δεν μπορούν να πουν “κοίτα με, αγάπησέ με όπως είμαι”, αλλά θα το δείξουν. Και συνήθως θα το δείξουν όπως έμαθαν από τους φροντιστές τους. Με αδιαφορία, χωρίς αγάπη, με φωνές, με πείσμα, με γκρίνια, με συναισθηματικούς εκβιασμούς.
Τα παιδιά που χρειάζονται περισσότερη αγάπη θα τη ζητήσουν με τον πιο περίεργο τρόπο, με ένα τρόπο που δεν θυμίζει αγάπη. Με ξέσπασμα, με θυμό, με απόσταση, με επιθετική συμπεριφορά.
Ως γονείς σαστίζουμε μπροστά σε αυτές τις συμπεριφορές. Πίσω από αυτές τις αντιδράσεις των παιδιών κρύβεται όμως η ανάγκη τους για σύνδεση και αγάπη. Είναι μια φωνή βοήθειας για σύνδεση, ασφάλεια, κατανόηση, αγάπη.
Ας προσπαθήσουμε να δούμε πέρα από τη “κακή” συμπεριφορά. Τι θέλει το παιδί; Τι χρειάζεται; Μήπως όταν λέει “άσε με” εννοεί “θέλω να με καταλάβεις και να με βοηθήσεις”, μήπως πίσω από το χτύπημα της πόρτας κρύβεται το “θα ήθελα μια αγκαλιά αλλά δεν ξέρω πώς να τη ζητήσω”;.
Ας τους δώσουμε την αγάπη και την αγκαλιά που χρειάζονται κι ας μας διώχνουν. Ποτέ δεν είναι αργά. Και όταν το καταφέρουμε, θα δούμε τα παιδιά μας να λύνονται, να γλυκαίνουν, να βγάζουν το συναίσθημα που έκρυβαν. Ας είμαστε οι γονείς μπροστά στους οποίους τα παιδιά θα έχουν την άνεση να δείξουν κάθε συναίσθημα, να μιλήσουν για όλους τους προβληματισμούς τους και θα δουν σε εμάς ένα ασφαλές πλαίσιο για βοήθεια, ασφάλεια, σύνδεση και αγάπη άνευ όρων.
Πηγή: themamagers
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου