Τον θυμό της και τον αποτροπιασμό της για την αντιμετώπιση που έχει μία νέα μάνα στην Ελλάδα από τις κακοτεχνίες των Δήμων και τους συμπολίτες της εξέφρασε στο reddit/greece μία νέα μητέρα:
Νέα μαμά αγανακτισμένη από τα πεζοδρόμια και την αγένεια
“Το να βγάλεις μια βόλτα το μωρό σου με καρότσι είναι κόλαση. Ζω σε περιοχή με άθλια πεζοδρόμια. Παλαιότερα δε με πείραζε αλλά από τη στιγμή που ξεκίνησα να χρησιμοποιώ με το μωρό μου καρότσι αντιλήφθηκα το μέγεθος του προβλήματος. Μπορούν να θεωρηθούν μέχρι και επικίνδυνα αν υπάρχει καρότσι. Δεν τολμώ να σκεφτώ πως κυκλοφορούν τα άτομα με ειδικές ανάγκες, οι άνθρωποι αυτοί έχουν τεράστιο πρόβλημα στη μετακίνηση στην πόλη που ζω. Καθώς είμαι μικρόσωμη, παλεύω, ιδρώνω κυριολεκτικά να το ανεβάσω και να το κατεβάσω από τα πεζοδρόμια, κάνω ζιγκ-ζαγκ προσπαθώντας να αποφύγω αυτοκίνητα που παρκάρουν ή τρέχουν, νιώθω πραγματικά ότι το μωρό μου κινδυνεύει από τον κάθε ανεύθυνο που τρέχει στον δρόμο.
Κανείς δεν προθυμοποιείται να με αφήσει να περάσω με το καροτσάκι στον δρόμο όταν έχει πολλή κίνηση, ο καθένας κοιτάζει μόνο πως θα περάσει πιο γρήγορα. Μου έχει τύχει να αγνοούν ακόμα και της διαβάσεις πεζών.
Έχω ακούσει και ατάκες του στυλ “τι βγαίνεις με το καρότσι κάτσε καλύτερα σπίτι σου”. Όχι, δε θα πάω το μωρό μου στο γιατρό ή οπουδήποτε, θα κάτσω σπίτι γιατί έτσι θέλει ο κάθε ανεύθυνος.
Λύση δεν υπάρχει. Αλλά ρε παιδιά πραγματικά, όταν βλέπετε μια μαμά στο δρόμο με ένα καρότσι προσπαθήστε να της κάνετε τη ζωή λίγο πιο εύκολη, αφήστε τη να περάσει τον δρόμο και να γλιτώσει την αναμονή στη ζέστη, δεν κάνετε χάρη στη μαμά, το μωρό βοηθάτε. Δώστε της προτεραιότητα, βοηθήστε την σε όποια περίσταση βλέπετε ότι μπορεί να ζορίζεται το μωρό.
Είμαστε ζούγκλα.
Edit: Έχω δει τις δυσκολίες συγγενικού μου προσώπου σε αμαξίδιο όταν βγαίνει έξω (τις ελάχιστες φορές). Δεν εντοπίζω το πρόβλημα πρώτη φορά, ίσως έτσι ακούστηκε, λόγω της έντασης που είχα όταν έγραφα. Απλώς ναι, δυστυχώς αν απομακρυνθείς από το άτομο που βλέπει το πρόβλημα καθημερινά, ξεχνιέσαι. Δε θα έπρεπε.”
Όλα τα σχόλια κάτω από το post, συμφωνούν ότι στην Ελλάδα οι πεζοί είναι “πολίτες δεύτερης κατηγορίας” και ότι, δεν υπάρχει καμία σωτηρία γιατί δεν έχει εμφανιστεί ακόμα το εμβόλιο που σου γεννάει ενσυνάισθηση για τους συνανθρώπους σου:
“Στην Ελλάδα οι πεζοί είναι άτομα δεύτερης κατηγορίας. Αν έχεις και κάποιο πρόβλημα υγείας που δυσχεραίνει την κίνηση ή καρότσι, δεν “υπάρχεις” καν συνήθως.”
“Το πρόβλημα είναι ότι το αντιλαμβανόμαστε μονάχα όταν μας κτυπήσει την πόρτα.Τα περισσότερα άτομα με ειδικές ανάγκες αποφεύγουν να κυκλοφορήσουν διότι δεν μπορούν.”
“Πέρα από την αγένεια των ανθρώπων να προσθέσουμε και το γεγονός ότι κάθε φορέας βάζει ό,τι θέλει πάνω στα πεζοδρόμια, όπως θέλει.
“Κολώνες ΔΕΗ, κουτιά OTE, γραμματοκιβώτια, στύλοι πινακίδων, κάδοι απορριμάτων, πινακιδούλες για το φυσικό αέριο.Και τα βάζουν, λες και παίζουν tetris, με καμία συνεννόηση όπου θέλουν Ζιγκ-Ζαγκ για να περάσεις.” Τυχαίνει να έχω μεταναστεύσει στο εξωτερικό πριν κάνω παιδιά.
Από τότε που έκανα οικογένεια και κάθε φορά που ερχόμαστε για διακοπές Ελλάδα, ο θυμός προς τα χάλια της χώρας μας επαυξάνεται κάθε φορά που πρέπει να περάσουμε με καρότσι από πεζοδρόμιο (Κηφισιά, Μαρούσι, Χαλάνδρι, Γουδί, παντού τα ίδια).Έχεις δίκιο και λύση δεν υπάρχει.”
“Είμαι στην ίδια φάση. Κατεβαίνω Αθήνα για δουλειές κυρίως (άχρηστο δημόσιο / γραφειοκρατία) και από πέρσι που κατέβηκα με το καρότσι και μωρό, έπαθα σοκ. Ήμουν συνηθισμένη σε κόσμο που αγαπάει τα μωρά, σε διαβάσεις πεζών που με άφηναν πάντα να περάσω ή με άφησαν να περάσω θέση στην ουρά, νέοι που έδιναν τη θέση τους στο λεωφορείο κλπ σε γαϊδουρια που παραπονιούνται ότι “α, δεν ξέρεις μπορεί να έχουν και άρρωστη μάνα και γι αυτό να βιάζονται στο δρόμο και να μην σταματάνε για σένα με το καρότσι μες τη ζέστη”. Λες και οι καλοί τρόποι και η ενσυναίσθηση σταματάνε άμα έχεις καλή δικαιολογία… Άσε, το έχω μεγάλο παράπονο. Ο καθένας για την πάρτη του έχουν καταντήσει όλοι.
Το χειρότερο, φοβάμαι άμα δω κάνα παιδάκι μόνο μην τυχόν και πεταχτεί καμιά έξυπνη ότι πάω να το απαγάγω ή κάτι, και εν τέλει βγει ότι είναι χαμένο, και έτσι φοβάμαι να βοηθήσω κιόλας. Κυρίως το φοβάμαι γιατί το δικό μου τώρα τρέχει σαν παλαβό και άμα Ω μη γεννητω γίνει κάτι Αθήνα, δεν ξέρω τι θα κάνω, φοβάμαι ότι κανένας δεν θα βοηθήσει ή θα νιαστεί να βοηθήσει…”
Είναι τραγικό να διαβάζεις εν έτει 2024 ότι ακόμα και απέναντι στα πιο ευάλωτα μέλη της κοινωνίας μας δεν υπάρχει κανένας σεβασμός και παρότι θέλουμε με καμάρι να θεωρούμαστε οι απόγονοι αυτών που έδωσαν “τα φώτα του πολιτισμού” στον κόσμο, συμπεριφερόμαστε χωρίς κανέναν σεβασμό προς τους συμπολίτες μας.
Πηγή: mikropragmata
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου