Η 21η Μαρτίου είναι η Παγκόσμια Ημέρα ευαισθητοποίησης για το Σύνδρομο Down. Η Λωξάνδρα Λούκας είναι η ζωντανή απόδειξη του πώς ένας άνθρωπος με αναπηρία μπορεί και πρέπει να υπερβεί αυτή του την ιδιότητα, με μια βοήθεια από τους γύρω του.
Με την ημερομηνία της 21ης Μαρτίου στο νου και την προσπάθεια για συμπερίληψη που παρατηρώ γύρω μου, θέλησα να βρω μια αληθινή ιστορία. Μια ιστορία που να μιλάει ανοιχτά για όσα ζει ένας άνθρωπος με αναπηρία και η οικογένειά του στην προσπάθειά του να ενταχθεί στην κοινωνία, να εργαστεί και να έχει μια καθημερινότητα παρόμοια με εκείνων που δεν έχουν αναπηρία. Με την προϋπόθεση βέβαια ότι κάτι τέτοιο συμβαίνει...
Γνώριζα ότι η Λωξάνδρα Λούκας ήταν η πρώτη Ελληνίδα ηθοποιός με σύνδρομο Down. Για την ακρίβεια, το πρώτο άτομο με Down που υπέγραψε με τον μεγαλύτερο θεατρικό οργανισμό της χώρας, το Εθνικό Θέατρο, και έλαβε μέρος στην παράσταση Φουέντε Οβεχούνα το φθινόπωρο του 2021. Τίποτε άλλο.
Στην προσπάθειά μου να επικοινωνήσω μαζί της, οδηγήθηκα στο ντοκιμαντέρ των Δημήτρη Ζάχου και Θανάση Καφετζή, με τίτλο Λώξη, που προβλήθηκε αυτές τις μέρες στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης. Αφηγείται τη ζωή της 29χρονης Λωξάνδρας από τη στιγμή που μετακομίζει με την οικογένειά της στην Αθήνα από τη Θεσσαλονίκη, όπου μένουν, για να συμμετάσχει στις πρόβες του Εθνικού.
Ευτυχώς, «το σινεμά έχει τη δύναμη να μπει σε καταστάσεις που δεν είναι εύκολο να αποτυπωθούν», όπως μου είπαν οι δημιουργοί του, και κάπως έτσι έμαθα όσα δεν ήξερα κι όσα αναζητούσα.
Ποια είναι η Λωξάνδρα Λούκας
Έμαθα ότι η Λωξάνδρα ήθελε να γίνει από μικρή ηθοποιός. Έβλεπε τη μητέρα της που ήταν ηθοποιός στην Πειραματική Σκηνή της «Τέχνης» και της άρεσε πολύ. Η Ελένη Δημοπούλου, ηθοποιός και σκηνοθέτης, είναι καλλιτεχνική διευθύντρια της ομάδας Εν Δυνάμει, μιας ομάδας καλλιτεχνών με και χωρίς αναπηρία, την οποία ίδρυσε το 2008 μαζί με τη Μαρία Ιωαννίδου, επίσης μητέρα ενός κοριτσιού με αναπηρία.
Και οι δύο επιθυμούσαν το ίδιο: Να δημιουργήσουν ένα κοινωνικό πλαίσιο, μέσα στο οποίο τα παιδιά τους θα μπορούσαν να συνυπάρξουν ισότιμα με συνομηλίκους τους χωρίς αναπηρίες και έτσι να ενταχθούν –έστω και στο πλαίσιο μιας μικρής κοινότητας– στην κοινωνία.
Η Λώξη εντάχθηκε σε αυτή την ομάδα και με τη σκηνοθετική καθοδήγηση της Ελένης Ευθυμίου έπαιξε σε αρκετές παραστάσεις. Όταν ήρθε η πρόσκληση από το Εθνικό για να πάρει τον μοναδικό ρόλο του παιδιού στην παράσταση, ενθουσιάστηκε αλλά και αγχώθηκε. Μάζεψε τα πράγματά της και μαζί με τους γονείς της έφτασαν στην Αθήνα, όπου έμειναν για 5 μήνες.
Λώξη: Μια αληθινή ιστορία
Αν περιμένετε να ακούσετε κάτι πολύ διαφορετικό ή περίεργο στην καθημερινή τους ζωή, δεν υπάρχει. Στην Αθήνα, η Λώξη υπέγραψε μια σύμβαση εργασίας, έπαιρνε ένα ταξί και πήγαινε καθημερινά στις πρόβες. Είχε μαζί της ένα σακίδιο με το φαγητό της, το κείμενό της και το κινητό της.
Παρακολουθούσε το κείμενο, εξέφραζε την ανασφάλειά της, πεινούσε λίγο πιο συχνά από τους υπόλοιπους και ποτέ δεν φοβήθηκε να μοιραστεί τα συναισθήματά της. Κάπως έτσι έμαθα ότι της έλειπαν οι φίλοι της και το αγόρι της, με το οποίο όμως επικοινωνούσε συχνά μέσω βιντεοκλήσεων.
Στο τρέιλερ του ντοκιμαντέρ, που προς το παρόν δεν είναι διαθέσιμο στο ευρύ κοινό, μπορεί κανείς να πάρει μια ιδέα για αυτή τη «βουτιά» στον «μεγάλο κόσμο» που έκανε η Λώξη, στην απολύτως ρεαλιστική της διάσταση: χωρίς ίχνος διδακτισμού, χωρίς μελοδραματισμούς και χωρίς να εκβιάζονται «βαριά» συναισθήματα.
Πηγή: OW
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου