Οι αθλήτριες μπαίνουν η μία μετά την άλλη στο βανάκι. Το μοναδικό γυμναστήριο στο οποίο μπορούν να προπονηθούν απέχει περίπου 30 χιλιόμετρα από το κέντρο της Θεσσαλονίκης. Μόλις φτάνουν, αφήνουν τα σκυλιά στις κερκίδες, κάνουν ζέσταμα, βάζουν τις μάσκες τους και ξεκινούν γρήγορα τις ρίψεις. Είναι σε κρίσιμο σημείο. Σε περίπου τρεις μήνες θα συμμετάσχουν στο τουρνουά που θα κρίνει την πρόκρισή τους στους Παραολυμπιακούς Αγώνες του Παρισιού.
Ξέρουν ότι δεν θα είναι εύκολο να πετύχουν το όνειρο, αλλά προσπαθούν σκληρά κόντρα σε πολλά εμπόδια. Παρότι η Εθνική Ομάδα Γυναικών γκόλμπολ είναι η μοναδική γυναικεία ομάδα στην Ομοσπονδία, οι αθλήτριες δηλώνουν πως δεν λαμβάνουν την υποστήριξη που θα ήθελαν, ενώ συχνά έχουν να αντιμετωπίσουν μια διπλή διάκριση: ότι είναι άτομα με προβλήματα όρασης, αλλά και γυναίκες.
«Παίξτε»
«Ησυχία, παρακαλώ». Η προπονήτρια, Μένη Κεσσανοπούλου, περιμένει να αφουγκραστεί τη σιωπή και έπειτα δίνει την εντολή της έναρξης. «Παίξτε». Ψηλαφίζοντας το τέρμα, η Βίκυ Αγκο παίρνει την κατάλληλη θέση και πετάει με δύναμη την μπάλα –ζυγίζει περίπου 1,2 κιλό– στο απέναντι τέρμα. Τα κουδουνάκια στο εσωτερικό της μπάλας προδίδουν την κατεύθυνσή της και οι συναθλήτριές της ρίχνουν μπροστά τα σώματά τους για να διακόψουν την πορεία της πριν αυτή βρει το τέρμα και μπει γκολ. Αν και δεν είναι ευρύτερα γνωστό στη χώρα μας, το γκόλμπολ είναι ένα συναρπαστικό παραολυμπιακό άθλημα και ένα από τα ελάχιστα που δεν έχουν αντίστοιχο ολυμπιακό αγώνισμα.
«Είναι πολύ διασκεδαστικό άθλημα. Απαιτεί την προσπάθεια και την επιμονή που χρειάζεται κάθε σπορ», λέει η Ραφαηλία Κακλιμάνη, μια από τις τελευταίες προσθήκες της ομάδας, που ξεκίνησε να ασχολείται με το άθλημα λίγο πριν ξεσπάσει η πανδημία. Η ίδια νιώθει μεγάλη χαρά που κατάφερε να εξελιχθεί τόσο ώστε να φτάνει να αγωνίζεται με την Εθνική Γυναικών.
Η Εθνική Ομάδα Γυναικών γκόλμπολ έχει περάσει από πολλά κύματα, καθώς κάποιες χρονιές άγγιξε την κορυφή και κάποιες άλλες σχεδόν διαλύθηκε. Στους Παραολυμπιακούς της Αθήνας βγήκε 8η στον κόσμο, ενώ πιο πρόσφατα, το 2017, αναδείχθηκε 4η στην Ευρώπη. Παρά το πρόσφατο πισωγύρισμα που έκανε, πλέον βρίσκεται σε στάδιο αναδιοργάνωσης και ανάπτυξης. Στο φετινό ευρωπαϊκό πρωτάθλημα σκαρφάλωσε ξανά στην Α΄ κατηγορία, από την οποία είχε υποβιβαστεί, ενώ MVP της διοργάνωσης αναδείχθηκε η Βίκυ Αγκο.
Χωρίς στήριξη
«Το γκόλμπολ είναι το μόνο σταθερό στοιχείο στη ζωή μου από τα 6 μου χρόνια μέχρι σήμερα», δηλώνει η σκόρερ, μιλώντας στην «Κ» στο διάλειμμα της προπόνησης. Χάρη στο άθλημα, η νεαρή γυναίκα έχει χτίσει την αυτοπεποίθησή της, έχει ταξιδέψει στον κόσμο και έχει δημιουργήσει υπέροχες φιλίες με συναθλήτριές της. «Στο γκόλμπολ νιώθω σαν στο σπίτι μου», αναφέρει, αναγνωρίζοντας παράλληλα ωστόσο ότι αν ήταν σε κάποια άλλη χώρα, τα πράγματα θα ήταν πολύ διαφορετικά και η ίδια ίσως θα μπορούσε να αφιερωθεί αποκλειστικά σε αυτό που αγαπάει και στο οποίο έχει διακριθεί για το ταλέντο και τις επιδόσεις της.
«Δεν λαμβάνουμε τη βοήθεια που χρειαζόμαστε», λέει κοφτά. «Οι περισσότερες έχουμε καταβάλει προσωπική προσπάθεια –και εννοώ κυρίως οικονομική– για να είμαστε εδώ. Ολα εκεί καταλήγουν. Γιατί κάποιος εφόσον δεν βιοπορίζεται από το άθλημά του, πρέπει είτε να δουλέψει είτε να σπουδάσει για να βρει αργότερα δουλειά και άρα δεν μπορεί να αφοσιωθεί στην προπόνηση. Ακόμη και για να συμμετάσχουμε σε αγώνες καλύπτουμε μόνες μας τα έξοδα», σημειώνει. Η Βίκυ Αγκο ξεκινάει την ημέρα της στις 6.30 το πρωί για να παρακολουθήσει τα μαθήματα στο ΙΕΚ όπου σπουδάζει και έπειτα, μετά τις 14.00, πηγαίνει για προπόνηση. Σε μια περίοδο προετοιμασίας, όπως αυτή, με σημαντικούς αγώνες στο προσεχές διάστημα, οι προπονήσεις φτάνουν τουλάχιστον τις πέντε την εβδομάδα. Το μόνο που την κρατάει ακόμη είναι η αγάπη της για το άθλημα, από το οποίο η ίδια και οι συναθλήτριές της έχουν αποκομίσει πολλά οφέλη: από τον τρόπο που εξασκούν τις αισθήσεις τους μέχρι το κίνητρο να βελτιώνονται συνεχώς.
Κάν’ το όπως η Βραζιλία
Οπως αναφέρει η προπονήτριά τους, Μένη Κεσσανοπούλου, τα έσοδα δεν φτάνουν ώστε να καλυφθούν οι ανάγκες μιας εθνικής ομάδας, οι προπονητές, οι βοηθοί και κυρίως να καλυφθούν τα έξοδα μιας αποστολής στο εξωτερικό για τη συμμετοχή σε φιλικά τουρνουά. «Με ελάχιστους αγώνες, ένα πανελλήνιο πρωτάθλημα και ένα-δυο φιλικά, καλούμαστε να παίξουμε σε παραολυμπιακό τουρνουά και πανευρωπαϊκό, όπου οι ομάδες που ανταγωνιζόμαστε παίζουν σε ημιεπαγγελματικό και επαγγελματικό επίπεδο. Είναι ομάδες που πηγαίνουν σε αγώνες στο εξωτερικό κάθε μήνα και κάνουν προπονήσεις, έως και διπλές, καθημερινά», δηλώνει, φανερά απογοητευμένη. «Αυτό δεν είναι θέμα ομάδας και ομοσπονδίας, αλλά θέμα πολιτισμού του κράτους ώστε να εντάξουμε τα άτομα με αναπηρία υπό ίσους όρους σε κάθε κομμάτι της κοινωνίας, όπως ο αθλητισμός», προσθέτει.
Εχοντας συμμετάσχει σε αγώνες στο εξωτερικό, η Βίκυ Αγκο βλέπει τον πολιτισμό αυτόν να υπάρχει σε χώρες, οι οποίες είναι και κορυφαίες στο γκόλμπολ. «Στη Βραζιλία, όσοι είναι στην προεπιλογή για την εθνική ομάδα πληρώνονται κανονικά και έτσι έχουν την ευκαιρία να κάνουν μόνο αυτό. Εχουν σπόνσορες, ακόμη και προσωπικά οι αθλητές, γιατί είναι αναγνωρίσιμοι. Τους αναγνωρίζουν στον δρόμο».
Το θέμα της αναγνωρισιμότητας είναι επίσης ένα αγκάθι, όπως περιγράφει η Ραφαηλία Κακλιμάνη. «Το γκόλμπολ δεν είναι γνωστό στην Ελλάδα. Ρώτα 10 ανθρώπους τι είναι και κανείς δεν θα γνωρίζει να απαντήσει. Αν δεν ξέρει ο άλλος τι είναι το άθλημα, γιατί να το υποστηρίξει», διερωτάται, προσθέτοντας πως η αναγνωρισιμότητα έχει άμεση σχέση και με το γεγονός ότι πρόκειται για ένα άθλημα στο οποίο αγωνίζονται άτομα με αναπηρία και γι’ αυτόν τον λόγο τυγχάνει συχνά υποτίμησης.
«Οι περισσότεροι δεν βλέπουν αθλητές, αλλά αναπήρους»
Με ολική απώλεια όρασης από τα έξι της, η Βίκυ εκφράζει την πικρία της για το πώς αντιμετωπίζονται οι ίδιες οι αθλήτριες από τους άλλους και τα ΜΜΕ. «Θα γράψουν “κοίτα τους ήρωες, που καταφέρνουν να ξεπερνούν εμπόδια”, αντί να αναφερθούν σε τι αθλήτριες είμαστε. Οι περισσότεροι δεν βλέπουν αθλητές, αλλά αναπήρους».
«Η αντιμετώπιση της αναπηρίας στη χώρα είναι διαφορετική απ’ ό,τι θα έπρεπε και είναι σημαντικό να προβάλλεται διαφορετικά», συμπληρώνει η Ραφαηλία. Μιλάει και από προσωπική πείρα. Η ίδια έλαβε ποσοστό αναπηρίας, που την καθιστά άτομο με αναπηρία, σε μεγαλύτερη ηλικία από τις συναθλήτριές της. «Δεν το είχα από μικρή και μου ήταν πολύ δύσκολη η αποδοχή του εαυτού μου σε αυτή την κατάσταση. Εγκλωβιζόμαστε σε ένα χαρτί ή μια λέξη, ωστόσο όταν ήρθα στην ομάδα και γνώρισα τις υπόλοιπες κοπέλες, απομυθοποίησα πολλά από αυτά που νόμιζα ότι είναι η αναπηρία. Είναι λάθος οι αντιλήψεις που μας περνούν από μικρούς», περιγράφει η νεαρή αθλήτρια, συμπληρώνοντας πως το μεγαλύτερο κέρδος της ενασχόλησής της με το άθλημα είναι πως την έκανε να αντιμετωπίζει τους ανθρώπους ισότιμα. Αυτό διεκδικεί η ίδια ως αθλήτρια τώρα και από τους άλλους.
Η Ευγενία Σταμάτη, από την άλλη πλευρά του πάγκου, σημειώνει και μια ακόμη διάκριση, που βιώνουν οι αθλήτριες της ομάδας, και μάλιστα εντός του χώρου της αναπηρίας. «Δεν αντιμετωπιζόμαστε από τους άνδρες αθλητές ισότιμα. Ολα αυτά τα χρόνια κάνουμε μεγάλη προσπάθεια για να έρθουν να παίξουν οι άνδρες με εμάς τις γυναίκες ώστε να εξασκηθούμε. Υπάρχουν ακόμη απόψεις ότι η συμμετοχή μιας γυναίκας σε ανδρική ομάδα δεν θεωρείται κάτι καλό. Δεν μας επιτρέπεται να συμμετέχουμε στα ανδρικά τουρνουά», περιγράφει η αθλήτρια, τονίζοντας πως την ίδια ώρα τα μεικτά πρωταθλήματα και οι αγώνες είναι μια στάνταρ πρακτική στο εξωτερικό. Η πρακτική αυτή εφαρμόζεται γιατί συχνά δεν υπάρχουν πολλοί παίκτες να συμμετάσχουν και έτσι για εξάσκηση αναμειγνύονται οι αθλητές των υπαρχουσών ομάδων και οργανώνουν μεικτά τουρνουά, όπου σε μια ομάδα συνυπάρχουν άνδρες με γυναίκες, αλλά και νέοι με πιο έμπειρους αθλητές.
«Υπάρχει ακόμη η νοοτροπία αυτή και είναι τρομερό», επιβεβαιώνει η προπονήτρια των γυναικών, Μένη Κεσσανοπούλου, που επί χρόνια έχει δώσει την ψυχή της στην Εθνική Γυναικών. «Η εθνική ομάδα γκόλμπολ γυναικών είναι η μοναδική γυναικεία ομάδα της Εθνικής Αθλητικής Ομοσπονδίας Ατόμων με Αναπηρίες», επισημαίνει, λέγοντας με νόημα πως υπάρχουν πολλοί λόγοι για τους οποίους πρέπει να υποστηριχθεί και να συνεχίσει να υπάρχει.
Ο χρόνος του διαλείμματος τελειώνει και οι αθλήτριες αρχίζουν να σηκώνονται σταδιακά από τον πάγκο. Καταλαβαίνω το σήμα τους και σταματάω την εγγραφή. Δεν έχουν εξάλλου πολλή ώρα για την προπόνησή τους. Θα πρέπει να την ολοκληρώσουν και έπειτα η καθεμιά να επιστρέψει στις υπόλοιπες υποχρεώσεις της. Την επόμενη ημέρα θα είναι πάλι πίσω, για να κερδίσουν το στοίχημά τους.
Πηγή: Καθημερινή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου