Τη θυμάμαι αμυδρά. Μια φιγούρα με σκυμμένους ώμους, σαν μονίμως τρομαγμένη, σαν μονίμως υπό διωγμόν. Οταν έβλεπε ανθρώπους να πλησιάζουν το σπίτι της, έμπαινε γρήγορα μέσα και έκλεινε το παράθυρο. Ακουγα να την αποκαλούν το «κλο» και πίστευα ότι αυτό είναι το όνομά της. Στο παιδικό μου μυαλό ήταν μια ηλικιωμένη κυρία με παράξενο όνομα, που δεν ήθελε πολλά πολλά με τους ανθρώπους. Τους απέφευγε. Η αλήθεια ήταν πολύ διαφορετική και πολύ στενάχωρη.
Η Ελένη γεννήθηκε με μια αναπηρία στο δεξί χέρι που τη συνόδευε σε όλη της τη ζωή. Σε πολύ μικρή ηλικία, από τις πρώτες τάξεις του σχολείου, όταν δεν μπορούσε να γράψει καλά και καθαρά, αλλά και να παίζει με τ’ άλλα παιδιά, έγινε στα μάτια τους το «κλο», το κουλό δηλαδή – η τοπική νησιωτική προφορά συντομεύει τις λέξεις, τις ροκανίζει. Η Ελένη συνήθισε από πολύ μικρή να ζει καθημερινά με τη χλεύη και την απόρριψη.
Εμαθε σε όλη της τη ζωή να δέχεται και να υπομένει τις προσβολές, την περιφρόνηση, την κοινωνική απομόνωση – άλλωστε, δεν είχε δρόμο διαφυγής, δεν είχε επιλογές. Γεννήθηκε στα χρόνια του Μεσοπολέμου, μεγάλωσε σε μια κλειστή κοινωνία, σ’ ένα μικρό χωριό, σ’ ένα ελληνικό νησί. Μια Ελένη που δεν άκουγε τ’ όνομά της. Μια Ελένη χωρίς όνομα.
Οποιος έχει ζήσει έστω και λίγο σε κάποια μικρή κοινωνία της ελληνικής επαρχίας, ξέρει πώς προκύπτουν τα παρατσούκλια, πώς στιγματίζουν τους ανθρώπους για όλη τους τη ζωή, στοχεύοντας ευαισθησίες, αδυναμίες, ιδιαιτερότητες. Μπορεί επιστημονικά να μη θεωρούνται μπούλινγκ, παρά μόνον όταν εκλαμβάνονται ως τέτοιο από τον αποδέκτη, παραμένουν όμως μια έκφραση σκληρότητας, απόρριψης, αποκλεισμού ατόμων που είναι διαφορετικά και ευάλωτα.
Στην Κάρπαθο, σύμφωνα με όσα γίνονται γνωστά τις τελευταίες ημέρες, «μίλησαν» πολύ πιο ακραία, αταβιστικά ένστικτα. Ο πατέρας του νέου άνδρα έγινε δέκτης ανελέητης κοροϊδίας. Μπορούμε να φανταστούμε όλα αυτά που ειπώθηκαν στο καφενείο, όσα ψιθυρίστηκαν, αλλά κι εκείνα που ακόμη κι αν δεν έγιναν λέξεις σκληρές και αμείλικτες, τα είδε ο αυτόχειρας στα βλέμματα και στα πονηρά χαμόγελα των συγχωριανών του.
Είναι πραγματικά τραγική η είδηση της αυτοκτονίας ενός μεσήλικου άνδρα, ενός πατέρα που βάζει ο ίδιος τέλος στη ζωή του επειδή δεν αντέχει τα σχόλια και τον τραμπουκισμό της τοπικής κοινωνίας ύστερα από την παράνομη διαρροή «ροζ» βίντεο του γιου του με έναν άλλο άνδρα· η αστυνομία αναζητεί το άτομο που διέρρευσε το βίντεο.
Είναι μια τραγωδία με πολλά θύματα. Ενας πατέρας νεκρός, ένας γιος που θα ζει με την ενοχή ότι εκείνος ευθύνεται για τον θάνατό του, μια οικογένεια στιγματισμένη.
Πηγή: Καθημερινή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου