Τι συμβαίνει όταν ο έφηβος διανύει την τελευταία τάξη του Λυκείου έχοντας υψηλούς στόχους; Πώς ο γονιός μπορεί να τον στηρίξει ψυχολογικά ώστε να είναι κοντά του χωρίς να τον πιέζει και να τον αγχώνει παραπάνω;
Τα παιδιά με υψηλούς στόχους αποτελούν μια κατηγορία μαθητών με συγκεκριμένα χαρακτηριστικά. Έχουν συνηθίσει από μικρότερη ηλικία να θέτουν στόχους και να εργάζονται για την πραγματοποίησή τους. Είναι μεθοδικά και οργανώνουν μόνα τη μελέτη τους. Διαχωρίζουν από πολύ νωρίς ότι το σχολείο είναι δικό τους πεδίο δράσης και ευθύνης. Έτσι όταν φτάνουν στην τελευταία χρονιά είναι πιο προετοιμασμένα ψυχολογικά για αυτήν, έρχεται σαν φυσική συνέχεια των πραγμάτων κι όχι σαν μια καινούργια παράμετρο η οποία μπαίνει στη ζωή τους. Και η ψυχολογική τους υποστήριξη την τελευταία χρονιά είναι λίγο ΄ιδιαίτερη΄ για τους γονείς που καλούνται να τα στηρίξουν στην προσπάθειά τους.
Ας δούμε τι δεν πρέπει να κάνουμε ως γονείς εφήβων με υψηλούς στόχους:
Να επεμβαίνουμε στη διαχείριση του χρόνου του εφήβου, με φράσεις του στυλ μήπως έχεις κουραστεί πολύ και επιβάλλεται να κάνεις ένα διάλειμμα; Συνήθως του προκαλούμε εκνευρισμό… γιατί έχει μάθει να οργανώνει το χρόνο του και θυμώνει όταν του υποδεικνύουμε πράγματα.
Να τους επαναλαμβάνουμε τη φράση «μην αγχώνεσαι» όταν καταλαβαίνουμε ότι το άγχος τους ανεβαίνει κατακόρυφα. Η σιωπηλή συμπαράσταση και η φυσική παρουσία μερικές φορές βοηθά πολύ περισσότερο από την επισήμανση: έχεις πολύ άγχος!
Να υπενθυμίζουμε ότι «δεν πειράζει κι αν δεν πετύχεις με την πρώτη τη σχολή που θες, θα ξαναδώσεις» είναι το τελευταίο που θέλουν να ακούσουν εκείνη τη στιγμή. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν το έχουν ήδη σκεφτεί… σημαίνει ότι δεν θέλουν να το ακούνε. Την πιθανότητα αποτυχίας καλό είναι να την έχουμε συζητήσει την προηγούμενη χρονιά ώστε την τελευταία να μην το θίξουμε γιατί μπορεί να σκεφτεί ότι δεν πιστεύουμε σε αυτόν και φοβόμαστε ότι δεν θα πετύχει το στόχο του.
Μην συγκρίνουμε το τι κάναμε εμείς σαν μαθητές όταν δίναμε εξετάσεις πριν 20 ή 30 χρόνια, δεν είναι το ίδιο και το ξέρουμε… είναι πολύ πιο δύσκολα ειδικά αν κάποιος έφηβος έχει υψηλούς στόχους, όπου ένα μικρό λάθος ή μια μικρή παράλειψη μπορεί να του κοστίσει την εισαγωγή του στη σχολή που επιθυμεί. Γενικά οι συγκρίσεις καλό είναι να αποφεύγονται, συνήθως δεν λειτουργούν ενθαρρυντικά για κανένα.
Τι μπορούν να κάνουν οι γονείς:
Η υπομονή του γονιού στην τελευταία τάξη είναι χρήσιμη άμυνα. Υπομονή στα νεύρα του εφήβου, στην απότομη συμπεριφορά, που είναι ξεκάθαρο ότι προέρχονται από την πίεση και το άγχος της επίπονης και ψυχοφθόρας προσπάθειας.
Όσο κι αν ο έφηβος λέει ότι δεν χρειάζεται τίποτα, όταν τον ρωτάμε, χρειάζεται την φυσική παρουσία μας στο σπίτι τις ατελείωτες ώρες μελέτης, θέλει να ακούει τα βήματά μας, να αισθάνεται τη διακριτική μας παρουσία κοντά του. Το ότι εκνευρίζεται δεν σημαίνει ότι δεν μας έχει ανάγκη. Η προσπάθειά του περιλαμβάνει αρκετό κόπο, είναι ψυχοφθόρα, είναι κουραστική, επίπονη κι έχει πολλή μοναξιά.
Καλή συνέχεια στην προσπάθεια!
Γράφει στο efiveia.gr η Ψυχολόγος Μαρία Σκαρλάτου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου