Το να είσαι παιδί στην Ελλάδα σηµαίνει ότι µπορεί να χάσεις τη ζωή σου από αδέσποτη σφαίρα ενώ συµµετέχεις στη γιορτή του σχολείου σου. Σηµαίνει ότι ένας απάνθρωπος γονιός µπορεί βάναυσα να σε κακοποιεί και, αν δείξει υπερβάλλοντα ζήλο, να σου αφαιρεί τη ζωή.
Σηµαίνει ότι µπορεί να αναγκάζεσαι να προσπαθείς να «µορφωθείς» σε ένα εχθρικό σχολικό περιβάλλον, όπου υφίστασαι λεκτική και σωµατική βία από νταήδες «φίλους» σου. Σηµαίνει ότι µπορεί να λιποθυµάς στο διάλειµµα από την πείνα και την εξάντληση.
Σηµαίνει ότι, αν τυχαίνει να είσαι παιδί πρόσφυγας, µπορεί να ζεις σε απαράδεκτους καταυλισµούς, κάτω από άθλιες συνθήκες. Σηµαίνει ότι µπορεί να καταλήγεις σε ζοφερά σωφρονιστικά ιδρύµατα που δε σε βοηθούν να καταλάβεις τα λάθη σου.
Τα δικαιώµατα του παιδιού στην Ελλάδα καταπατώνται. Και η ∆ιεθνής Σύµβαση για τα ∆ικαιώµατα του Παιδιού, που δεσµεύει τη χώρα µας από το 1992, παραβιάζεται.
Η ελληνική νοµοθεσία γενικότερα, περιέχει διάσπαρτες και αποσπασµατικές διατάξεις για την προστασία του παιδιού που, ωστόσο, δεν εφαρµόζονται δυναµικά και συστηµατικά ελλείψει των απαραίτητων υποδοµών, ενώ δεν υπάρχει αρµόδιος κρατικός φορέας που να θεσπίζει, να εφαρµόζει και να συντονίζει στρατηγικές και πολιτικές που να στοχεύουν στη διαφύλαξη και την προώθηση των δικαιωµάτων του παιδιού.
Με λίγα λόγια, η Ελλάδα είναι µια χώρα που δε νοιάζεται ουσιαστικά για τα παιδιά. ∆εν προνοεί επαρκώς για τη φροντίδα και την ευηµερία τους.
Κάθε φορά που µία φρικτή ιστορία µε θύµα ένα παιδί γίνεται γνωστή, όλοι µας ορθώς λυπόµαστε, αγανακτούµε, θυµώνουµε, καταδικάζουµε. Πότε, όµως, θα πάρουµε την απόφαση να αντιµετωπίσουµε την απουσία αποτελεσµατικού συστήµατος παιδικής προστασίας στην Ελλάδα;
Ως πότε η ευτυχία των παιδιών στην Ελλάδα θα είναι θέµα τύχης και όχι έγνοια ολόκληρης της χώρας; Πώς είναι δυνατό η ελληνική κοινωνία να µην ενδιαφέρεται στοχευµένα για τα νεαρότερα µέλη της καινα ελπίζει, ταυτόχρονα, ότι θα βγει από την τεράστια κοινωνική και οικονοµική κρίση που την έχει διαλύσει τα τελευταία χρόνια;
Η διασφάλιση των δικαιωµάτων των βρεφών (ναι, έχουν και τα βρέφη δικαιώµατα), των νηπίων και των εφήβων, των παιδιών κάθε ηλικίας, αυτή τη στιγµή στην Ελλάδα είναι καταρχάς θέµα πολιτικό: έγκειται πρωτίστως στη µεθοδική εγκαθίδρυση µίας «κουλτούρας» προστασίας των δικαιωµάτων του παιδιού µέσω τηςενηµέρωσης µικρών, µεγάλων και εκείνων που το αντικείµενο της δουλειάς τους σχετίζεται µε τα παιδιά, καθώς και µέσω της πυροδότησης της ατοµικής ευθύνης όλων µας.
Μία τέτοια «κουλτούρα» θα µπορούσε να αποτελέσει µία γερή βάση περαιτέρω επιτυχηµένων νοµοθετικών µεταρρυθµίσεων και δηµιουργίας κατάλληλων φορέων και υποδοµών που να την συµπληρώνουν και να την ενισχύουν.
Η έξοδος από το χάος µέσα στο οποίο ζούµε δε βρίσκεται αποκλειστικά και µόνο σε οικονοµικές αναλύσεις. Αυτή η χώρα πρέπει να µάθει επιτέλους να υφαίνει ένα στοργικό ιστό που να αγκαλιάζει τρυφερά το µέλλον της, τα παιδιά. Και αυτή η χώρα είµαστε όλοι εµείς.
Κίρκη Πατσιαντά, Δικηγόρος, ∆.Ν., µε ειδίκευση στην προστασία των δικαιωµάτων του παιδιού.
Πηγή: Εφημερίδα των Συντακτών
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου