Οταν το 1995 ο μικρός Ανδρέας Γιαννόπουλος μιλούσε για χαμόγελα, κανείς δεν μπορούσε να φανταστεί πως σχεδόν 21 χρόνια μετά το όραμά του θα έδινε πίσω το χαμόγελο σε χιλιάδες απροστάτευτα παιδιά. Ούτε καν το ίδιο το κράτος, το οποίο αντιμετωπίζει το Χαμόγελο του Παιδιού ως κερδοφόρα επιχείρηση επιβάλλοντάς του δυσβάσταχτη φορολογία, παρότι ο οργανισμός ουσιαστικά καλύπτει τα κενά της Πολιτείας στην παιδική προστασία.
Η υπόθεση της μικρής Μαρίας - Ειρήνης που εξαφανίστηκε ανήμερα το Πάσχα και για σχεδόν 20 ώρες ήταν μία από τις πιο πρόσφατες υποθέσεις που χειρίστηκε το Χαμόγελο του Παιδιού. Όχι όμως η τελευταία καθώς τα τηλέφωνα του οργανισμού δεν σταματούν ποτέ: εξαφανίσεις, περιπτώσεις παιδικής κακοποίησης, παραμέληση ανηλίκων, παιδική φτώχεια, bullying, ιατρική φροντίδα παιδιών και των οικογενειών τους.
Αυτή άλλωστε ήταν και η επιθυμία του ίδιου του ιδρυτή του, του Ανδρέα. «Όλοι συζητάμε για κάτι παιδιά στους δρόμους που τους λείπει το χαμόγελο. Τους λείπει το χαμόγελο γιατί δεν έχουν λεφτά, δεν έχουν παιχνίδια και δεν έχουν φαΐ και μερικά δεν έχουν καν γονείς. Σκεφτείτε λοιπόν και αφήστε τα λόγια. Ας ενωθούμε. Αυτός ο σύλλογος θα λέγεται Το Χαμόγελο του Παιδιού. Ελάτε λοιπόν να βοηθήσουμε. Αν ενωθούμε όλοι θα τα καταφέρουμε» είχε γράψει στο ημερολόγιό του λίγες μόλις εβδομάδες πριν χάσει τη μάχη για τη ζωή.
Και τα κατάφεραν αφού στις συνειδήσεις όλων το Χαμόγελο του Παιδιού είναι ο προστάτης περισσότερων από ένα εκατομμύριο ανηλίκων και των αδύναμων οικογενειών όλα αυτά τα χρόνια. Είναι ο φορέας στον οποίον καταφεύγουν και με τον οποίον συνεργάζονται στενά ακόμη και οι επίσημες Αρχές.
Αγωνία για το μέλλον
Αυτό το στήριγμα παιδιών και οικογενειών, όμως, κλονίστηκε στα μέσα του περασμένου Απριλίου, όταν ο ίδιος ο πρόεδρος του οργανισμού Κώστας Γιαννόπουλος, μέσω ενός προσωπικού βίντεο, μίλησε για την πολύ σοβαρή περιπέτεια της υγείας του, εκφράζοντας παράλληλα τους φόβους και την αγωνία του για το μέλλον του Χαμόγελου.
«Το τελευταίο διάστημα υπερέβαλλα εαυτόν, κουραζόμουν πολύ. Βρισκόμουν τη μία ημέρα στα σύνορα της χώρας, την επομένη στα νησιά. Μέχρι που άρχισα να νιώθω καψίματα στην καρδιά. Το τεστ κοπώσεως έδειξε ότι κάτι δεν πάει καλά» λέει ο Γιαννόπουλος. Η διάγνωση; Καρκίνος στο παχύ έντερο.
«Όταν μου είπαν οι γιατροί ότι πρέπει να χειρουργηθώ δεν φοβήθηκα για τη ζωή μου. Όσο κι αν ακούγεται απίθανο, το πρώτο πράγμα που σκέφτηκα ήταν για τη ζωή του Χαμόγελου. Μία μέρα πριν από την επέμβαση είπα στον γιο μου να πιάσει μια φωτογραφική μηχανή για να πω αυτά που ένιωθα, γιατί μπορεί να λατρεύω τον γιο μου και τη γυναίκα μου που μου στάθηκαν πάρα πολύ, αλλά το Χαμόγελο είναι η μεγάλη μου οικογένεια. Γι' αυτήν την οικογένεια έπρεπε να κάνω κάτι.
Τους φόβους μου ή καλύτερα τις ανησυχίες μου σε μια κίνηση αυθόρμητη και ειλικρινή, όπως άλλωστε πάντα κάνω, επέλεξα να τους δημοσιοποιήσω. Θεώρησα ότι όφειλα να το κάνω απέναντι στα παιδιά που μεγαλώνουν στα Σπίτια μας, απέναντι στα παιδιά που στηρίζουμε μέσα από τις δράσεις μας, απέναντι σε όλους όσοι μας στηρίζουν όλα αυτά τα χρόνια, απέναντι στους ανθρώπους μου, τους εργαζομένους. Ανησυχώ γιατί Το Χαμόγελο του Παιδιού που έχει εδραιωθεί στη συνείδηση του κόσμου, που το τιμά κάθε ημέρα με την εμπιστοσύνη και την αγάπη του, δεν έχει γίνει τελικά αντιληπτό από το κράτος» εξηγεί.
Τοίχοι καλυμμένοι με ζωγραφιές
Η επέμβαση διήρκεσε τέσσερις ώρες και ήταν δύσκολη - όπως παραδέχονται οι θεράποντες ιατροί του. Ωστόσο, στο δωμάτιο τον περίμενε μια μεγάλη έκπληξη. Ολοι οι τοίχοι ήταν καλυμμένοι με ζωγραφιές παιδιών του Οργανισμού απ' όλη την Ελλάδα. Σε μία μάλιστα, ο μικρός καλλιτέχνης είχε ζωγραφίσει τον Γιαννόπουλο, στην αγκαλιά του οποίου είχε γράψει πολλά παιδικά ονόματα: «Ο κ. Κώστας αγκαλιάζει όλα τα παιδιά», ήταν ο τίτλος της ζωγραφιάς. «Αυτές οι ζωγραφιές των παιδιών με συντρόφευαν όλη τη βδομάδα που βρισκόμουν στο νοσοκομείο, με έκαναν να αισθάνομαι ότι βρίσκομαι στον δικό μου χώρο. Και τελικά όπως λένε και οι συνεργάτες μου: «Δεν μασάμε. Εμείς στο Χαμόγελο ξέρουμε να παλεύουμε». Εζησα τον καρκίνο με τον γιο μου και τώρα τον ζω κι εγώ. Λέμε ποτέ δεν θα συμβεί σε μας κι όμως συμβαίνει. Ενα από τα πολλά και ίσως το πιο σημαντικό φάρμακο είναι η αισιοδοξία», τονίζει στα «ΝΕΑ».
Στις «εκβολές» της κρίσης
Περίπου έναν μήνα μετά, ο Κώστας Γιαννόπουλος σε συνέντευξη Τύπου που παραχώρησε για το πρόβλημα της υγείας του είχε ακόμη μια ευχάριστη έκπληξη. Στην αίθουσα τον υποδέχθηκαν παιδιά που το Χαμόγελο του Παιδιού είχε αγκαλιάσει τα προηγούμενα χρόνια. Ανάμεσά τους και ο Νόα, φοιτητής πια στο Τμήμα Μηχανικών Φυσικών Πόρων και Περιβάλλοντος στα Χανιά. «Ηξερα για το πρόβλημα υγείας σας και ήθελα πολύ να έρθω να σας δω και να σας ευχηθώ καλή ανάρρωση» δήλωσε ο νεαρός απευθυνόμενος στον πρόεδρο του Οργανισμού.
Παιδιά όπως ο Νόα είναι μέλη αυτής της μεγάλης οικογένειας. Παρά τα πενιχρά οικονομικά του οργανισμού, μόνο το 2015 στήριξε 95.701 παιδιά και τις οικογένειές τους σε όλη την Ελλάδα, ενώ καθημερινά δεχόταν 748 κλήσεις, οι περισσότερες από τις οποίες αφορούσαν σοβαρά προβλήματα παιδιών. Μεσούσης της οικονομικής κρίσης το Χαμόγελο του Παιδιού ανέλαβε και έναν επιπλέον ρόλο: δεν βοηθούσε μόνο τα παιδιά που βρίσκονταν σε μεγάλη ανάγκη αλλά και οικογένειες με σοβαρά προβλήματα διαβίωσης.
Ετσι, μόνο κατά την περσινή χρονιά υποστήριξε συνολικά 12.828 παιδιά και τις οικογένειές τους, οι περισσότερες με άνεργους γονείς ή απασχολούμενοι σε επισφαλή εργασία. Μάλιστα, το 54,6% εξ αυτών υποστηρίχτηκε για πρώτη φορά. Οταν δε η προσφυγική κρίση έκανε την εμφάνισή της στη χώρα μας, κανένας δεν απόρησε που το Χαμόγελο του Παιδιού βρέθηκε και πάλι στην πρώτη γραμμή βοήθειας και υποστήριξης προσφύγων και μεταναστών.
ΠΗΓΗ : ΤΑ ΝΕΑ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου