Όταν εσύ ο ίδιος, σαν γονιός, ντρέπεσαι για την αναπηρία/ την ειδική εκπαιδευτική ανάγκη του παιδιού σου, πώς περιμένεις να μεγαλώσεις έναν ισορροπημένο, ευτυχισμένο και περήφανο για τον εαυτό του ενήλικα; Έναν ενήλικα που θα αποδέχεται αυτό που εσύ κρύβεις από συγγενείς, φίλους, δασκάλους και γείτονες;
Γονείς με παιδιά με Νοητική Καθυστέρηση που ονομάζουν την ειδική αγωγή «φροντιστήριο αγγλικών», γονείς παιδιών με Μαθησιακές Δυσκολίες που δεν εμφανίζουν τις επίσημες διαγνώσεις στο σχολείο και αφήνουν τα παιδιά τους να παιδεύονται, γονείς παιδιών με εγκεφαλική παράλυση που απομονώνονται από όλους και όλα και περιορίζουν τις εξόδους τους από το σπίτι μόνο στις διαδρομές για το σχολείο και τις συνεδρίες παρέμβασης, γονείς εφήβων με Σύνδρομο Asperger που ψιθυρίζουν συνωμοτικά τον όρο με συγγενείς και δασκάλους και αν καταλάθος τον ακούσει το παιδί το διαβεβαιώνουν ότι «αυτό το είχε παλιά, αλλά τώρα έγινε καλά».
Στο μυαλό των παιδιών (αλλά και όλων μας, για να είμαστε ειλικρινείς) κρύβουμε κάτι που θεωρούμε κακό, λάθος, μη φυσιολογικό, κάτι για το οποίο ντρεπόμαστε. Κανείς δεν αμφισβητεί την αγάπη αυτών των γονιών για τα παιδιά τους και την προσπάθεια που καταβάλλουν καθημερινά για το καλύτερο. Πρέπει να καταλάβουμε όμως ότι κάποιες φορές, άθελά μας, μπορούμε να κάνουμε και κακό. Και τότε πρέπει να ζητάμε βοήθεια. Από τους ειδικούς (ειδικούς παιδαγωγούς, λογοθεραπευτές, εργοθεραπευτές, φυσιοθεραπευτές) που έχουν αναλάβει την στήριξη τους παιδιού μας, από έναν ψυχολόγο που μπορεί να μας βοηθήσει να κατανοήσουμε και να αποδεχτούμε την πραγματικότητα, αλλά και από συλλόγους για άτομα με αναπηρία, όπου μπορούμε να συναντήσουμε και άλλους γονείς που αντιμετωπίζουν τις ίδιες ή παρόμοιες προκλήσεις.
Μόνο αν οι γονείς αποδεχτούν την αναπηρία/ ειδική εκπαιδευτική ανάγκη του παιδιού τους ως κάτι το φυσιολογικό, θα καταφέρουν και τα ίδια τα παιδιά να αγαπήσουν πραγματικά τον εαυτό τους για αυτό που είναι.
Ιωάννα Αγγέλου
Ειδική Παιδαγωγός
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου