Η κόρη μου πηγαίνει στο νηπιαγωγείο από 1,5 χρονών και κάθε πρωί βλέπω πολλούς διαφορετικούς τύπους μαμάδων και μπαμπάδων που αφήνουν τα παιδιά τους στο σχολείο. Για παράδειγμα:
- Ο πολυάσχολος γονιός: είναι εκείνος που μεθοδικά αφήνει την τσάντα του παιδιού του στο ντουλαπάκι του, το συνοδεύει μέσα στην τάξη, σκύβει δίπλα του, το αγκαλιάζει και το φιλάει γρήγορα και φεύγει χωρίς να κοιτάξει πίσω.
- Ο ανοργάνωτος γονιός: είναι εκείνος που ακόμα τυλίγει το φαγητό του παιδιού του ενώ το φέρνει στο σχολείο. Συνήθως ξεχνά τα μισά από τα πράγματα του παιδού στο αμάξι και πρέπει να πάει να τα φέρει.
- Ο γονιός που δεν μπορεί να φύγει: φιλάει και αγκαλιάζει το παιδί του, αλλά αντί να φύγει, μένει εκεί για έναν παρατεταμένο αποχαιρετισμό, είτε το παιδί το θέλει είτε όχι.
- Ο υπερβολικά φιλικός γονιός: μπαίνει στην τάξη και κυριαρχεί στο χώρο, στα παιδιά, στους νηπιαγωγούς, στους άλλους γονείς. Θα μπορούσε κάλλιστα να πάρει το μικρόφωνο για να πει καλημέρα σε όλους. Αστειεύεται με όλους και ακτινοβολεί πολλή ενέργεια.
- Ο αγχωμένος γονιός: μπαίνει μέσα βιαστικά, σέρνοντάς το παιδί του. Έχει πολλά στο μυαλό του και συνήθως αφήνει απλά το παιδί του χωρίς να αλληλεπιδράσει πραγματικά μαζί του.Το παιδί είτε χαίρεται όταν φεύγει ή έχει εωτερικεύσει αυτό το άγχος και αντιδρά κλαίγοντας.
- Ο γονιός που παραπονιέται για τα πάντα: Από την στιγμή που μπαίνει στο νηπιαγωγείο με το παιδί του, έχει ατελείωτα θέματα που θέλει να συζητήσει. «Γιατί του δώσατε το τελευταίο ντουλαπάκι;», «Προσέχουν το παιδί μου οι νηπιαγωγοί;». Δεν μπορείτε να κουβεντιάσετε λογικά με αυτό τον γονιό, καθώς πάντα θα υπάρχει κάποιο θέμα για να παραπονιέται.
- Ο γονιός με καλούς τρόπους: συνοδεύει το παιδί του, του μιλάει ήρεμα και κάνει με όμορφο τρόπο τη μετάβαση στο σχολείο. Πάντα το αγκαλιάζει, το φιλάει και του λέει : «Θα σε δω αργότερα» όταν φεύγει.
Έχω περάσει από όλους αυτούς τους τύπους, αλλά κυρίως από τον τύπο του γονιού που δεν μπορεί να αποχωριστεί το παιδί του και καθυστερεί. Στις αρχές, τον Σεπτέμβρη, αγκάλιαζα και φιλούσα την κόρη μου αλλά μετά δεν κουνιόμουν. Οι δάσκαλοι με βοηθούσαν πολύ καθώς έλεγαν στην κόρη μου να πάει να πάρει κάτι για να παίξει ή ξεκινούσαν να της μιλούν για να κάνουν τη μετάβαση από εμένα στην τάξη, αλλά εγώ έμενα εκεί, νιώθοντας τον πανικό να με πνίγει καθώς την αποχαιρετούσα. Ίσως επειδή είχα ένα δύσκολο καλοκαίρι με την κατάθλιψη και ήθελα να βεβαιωθώ ότι θα είναι εντάξει ή απλά επειδή δεν ήθελα να την αφήσω να φύγει. Όποιος και αν είναι ο λόγος, είμαι ένοχη. Τελευταία, παίζω ανάμεσα στις κατηγορίες «πολυάσχολη» και «με τρόπους». Κάποια πρωινά βιάζομαι να πάω στη δουλειά, οπότε αφήνω την κόρη μου, την αγκαλιάζω και την φιλάω βιαστικά και φεύγω αμέσως. Άλλα πρωινά, μπορώ να πάρω μια αναπνοή και να αφιερώσω περισσότερο χρόνο στο να την αφήσω, ερχόμενη σε επαφή με τους νηπιαγωγούς και τους φίλους της πριν την αποχαιρετήσω.
Σαν γονείς, αποτελούμε πολύ σημαντικά πρότυπα για τα παιδιά μας. Το καταλαβαίνουμε, όμως, όταν τα αφήνουμε βιαστικά στο σχολείο; Μπορούμε να βοηθάμε τους άλλους γονείς που φέρνουν αγχωμένοι τα παιδιά τους στο σχολείο; Νομίζω ότι είναι πολύ σημαντικό να παρατηρούμε τον εαυτό μας και ταυτόχρονα να βοηθάμε και ο ένας τον άλλο.
Εσείς ποιος τύπος γονιού θέλετε να είστε;
Απόδοση του άρθρου 7 Types of Parents You See at Drop-Off της Risa Sugarman
Ιωάννα Αγγέλου
Ειδική Παιδαγωγός
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου