Ποιο είναι ίσως το σημαντικότερο θέμα που απασχολεί τους γονείς με μικρά παιδιά; Χωρίς αμφιβολία η πειθαρχία. Όπως θα διαπιστώσετε, το παιδί σας θα αρχίσει σταδιακά να αναπτύσσει την ικανότητά του να ελέγχει τις παρορμήσεις του. Όταν θα είναι δύο και τριών ετών οι αντιδράσεις του θα είναι ακόμη σωματικές και θα ξεσπάει σε κρίσεις οργής, θα σπρώχνει και θα καυγαδίζει προκειμένου να πάρει αυτό που θέλει. Οι περισσότερες από τις αντιδράσεις αυτές είναι παρορμητικές. Παρ’ ότι δεν σκέπτεται τις αντιδράσεις του, δεν είναι ακόμη και σε θέση να τις ελέγξει. Είτε το συνειδητοποιεί είτε όχι, ο απώτερος στόχος όλης αυτής της συμπεριφοράς είναι να ανακαλύψει τα όριά του, μάλιστα όχι μόνο τα δικά του αλλά και τα δικά σας.
Ο τρόπος που θα επιλέξετε για να επιβάλετε τα όρια αυτά είναι καθαρά προσωπική σας υπόθεση. Μερικοί γονείς είναι αρκετά αυστηροί και τιμωρούν τα παιδιά τους κάθε φορά που παραβιάζουν κάποιο κανόνα. Άλλοι είναι πιο επιεικείς και προτιμούν την οδό της πειθούς από την τιμωρία. Για να φέρει αποτέλεσμα η τακτική που θα επιλέξετε, όποια κι αν είναι αυτή, θα πρέπει να είναι συμβατή με την ιδιοσυγκρασία του παιδιού σας και, κυρίως, θα πρέπει να νιώθετε ότι σας ταιριάζει ως αντιμετώπιση, έτσι ώστε να μπορείτε να την εφαρμόσετε με σταθερότητα και συνέπεια.
Είτε είστε οπαδοί της αυστηρής πειθαρχίας είτε καταφεύγετε σε ελαστικότερες μεθόδους, οι γενικές αρχές που ακολουθούν μπορεί να σας βοηθήσουν να εφαρμόσετε μία τακτική που θα αποβεί τελικά ωφέλιμη τόσο για εσάς όσο και για το παιδί σας.
1. Ενθαρρύνετε και ανταμείβετε πάντοτε την καλή συμπεριφορά και τιμωρείτε πάντοτε την κακή. Όποτε έχετε δυνατότητα επιλογής, διαλέξτε την θετική αντιμετώπιση. Ας πούμε για παράδειγμα, ότι το δίχρονο παιδί σας κατευθύνεται προς την σόμπα. Θα πρέπει κατ’ αρχάς να προσπαθήσετε να του αποσπάσετε την προσοχή και να το κατευθύνετε προς μία ακίνδυνη δραστηριότητα, αντί να περιμένετε να μπει σε μπελάδες. Και μόλις διαπιστώσετε ότι με την θέλησή του στρέφετε αλλού αντί να επιμένει να κάνει την αταξία του, συγχαρείτε το για την σωστή του επιλογή. Αν του δείξετε ότι είστε περήφανοι για αυτό, θα αισθανθεί ικανοποίηση με τον εαυτό του και θα ενθαρρυνθεί να συμπεριφέρεται με τον ίδιο τρόπο και στο μέλλον.
2. Θέστε κάποιους κανόνες που θα το βοηθήσουν να μάθει να ελέγχει την παρορμητικότητά του, χωρίς να καταπνίγει την ανεξαρτησία του. Αν οι κανόνες σας είναι πολύ περιοριστικοί, ίσως φοβηθεί να τολμήσει να εξερευνήσει το περιβάλλον με δική του πρωτοβουλία, πράγμα που δεν θα του επιτρέψει να καλλιεργήσει τις αναπτυσσόμενες ικανότητές του.
3. Όποτε θέτετε κάποιους κανόνες θα πρέπει πάντοτε να υπολογίζετε το επίπεδο ανάπτυξης του παιδιού σας και να μην περιμένετε να κάνει περισσότερα από όσα μπορεί. Για παράδειγμα, ένα δίχρονο ή τρίχρονο παιδί δεν μπορεί να ελέγξει την φυσική του παρόρμηση να αγγίξει τα αντικείμενα που του έλκουν το ενδιαφέρον, επομένως δεν θα ήταν ρεαλιστικό εκ μέρους σας να περιμένετε ότι δεν θα αγγίξει τα παιχνίδια στο κατάστημα παιχνιδιών ή τα φρούτα στον μανάβη.
4. Προσαρμόστε την τιμωρία στο επίπεδο ανάπτυξης του παιδιού. Αν για παράδειγμα, αποφασίσετε ότι όποτε παρεκτρέπεται θα το στέλνετε στο δωμάτιό του, μην το αφήνετε εκεί περισσότερο από 5 λεπτά. Αν μείνει εκεί περισσότερο, θα ξεχάσει τον λόγο για τον οποίο το απομονώσατε. Αν προτιμήσετε να το πείσετε με την λογική, μιλήστε του με λόγια απλά και πρακτικά. Ποτέ μην χρησιμοποιείτε υποθετικές εκφράσεις όπως «θα σου άρεσε αν έκανα κι εγώ το ίδιο πράγμα;». Κανένα παιδί προσχολικής ηλικίας δεν μπορεί να αντιληφθεί αυτού του είδους την λογική.
5. Ποτέ μην αυτοσχεδιάζετε με τους κανόνες και τις τιμωρίες που έχετε ορίσει. Κάτι τέτοιο μόνο σύγχυση θα του προκαλέσει. Είναι βέβαια φυσικό να περιμένετε ότι θα συμπεριφέρεται πιο ώριμα καθώς θα μεγαλώνει, όταν όμως θα αλλάξετε κάποιον κανόνα, εξηγήστε του γιατί το κάνετε αυτό. Μπορεί για παράδειγμα, να σας τραβάει από το ρούχο όποτε θέλει να τραβήξει την προσοχή σας όσο είναι ακόμη δύο ετών, όταν όμως, θα γίνει τεσσάρων ίσως θα προτιμούσατε να καταφεύγει σε πιο ώριμους τρόπους για να σας πλησιάσει. Μόλις αποφασίσετε να αλλάξετε κάποιον κανόνα, εξηγήστε του προηγουμένως γιατί το κάνετε, προτού τον επιβάλετε.
6. Εξασφαλίστε ότι όλοι οι ενήλικοι στο σπίτι, καθώς και οι τρίτοι που το φροντίζουν, κατανοούν και αποδέχονται τα όρια που έχετε θέσει και τις τιμωρίες που έχετε επιλέξει. Αν ο ένας γονέας εγκρίνει κάτι και ο άλλος το απαγορεύει, είναι φυσικό το παιδί να μπερδευτεί. Και τελικά να σχηματίσει την εντύπωση ότι μπορεί να πετύχει αυτό που θέλει φέρνοντας αντιμέτωπους τους ενηλίκους, πράγμα που θα κάνει την ζωή σας δύσκολη, όχι μόνο την στιγμή εκείνη αλλά και μελλοντικά. Για να αποφύγετε αυτές τις τριβές, θα πρέπει να έχετε ενιαίο μέτωπο με τους άλλους ενηλίκους.
7. Θυμηθείτε ότι για το παιδί σας αποτελείτε το σημαντικότερο πρότυπο συμπεριφοράς. Όσο πιο δίκαιη και ελεγχόμενη είναι η συμπεριφορά σας τόσο πιθανότερο είναι να θέλει και το παιδί σας να σας μιμηθεί. Αν όμως, το χτυπάτε όποτε παραβιάζει κάποιον κανόνα, θα του διδάξετε ότι η βία είναι ένας παραδεκτός τρόπος για να λύνει τα προβλήματά του.
Πηγή: letsfamily
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου