Έχει περάσει σχεδόν μια βδομάδα απ’ όταν γύρισα στην Ελλάδα από το Στρασβούργο. Όλες αυτές τις μέρες υπάρχει μια αναστάτωση εξ αιτίας ενός άτυχου συμβάντος που ελπίζω σύντομα να λυθεί. Πράγμα που μου χάλασε την διάθεση και μ’ έκανε να μη σκέφτομαι τόσο το ταξίδι. Έχοντας όμως διηγηθεί σε φίλους και οικογένεια το τί έκανα αυτές τις πέντε μέρες στο Στρασβούργο, ξαναέζησα τις στιγμές εκεί και έχω βρει ποια ήταν για μένα η ουσία του ταξιδιού.
Πέρα από τα αναμενόμενα που ήταν η επαφή με το ευρωπαϊκό δίκτυο ανεξάρτητης διαβίωσης, οι πολιτικές συζητήσεις και υποσχέσεις στήριξης από τους ευρωβουλευτές, η γνωριμία με μια καταπληκτική ομάδα Ελλήνων με τις ίδιες ανάγκες και φιλοσοφία με μένα και η γενικότερη αίσθηση ότι κάναμε μια αρχή που είναι στο χέρι μας να τη προχωρήσουμε (και θα τη προχωρήσουμε) σε κάτι πρακτικό, είναι κάτι άλλο, πέρα από κάθε προσδοκία, αυτό που μου έρχεται στο μυαλό όταν σκέφτομαι τις πέντε μέρες στο Στρασβούργο. Η αναπηρία μου είναι δεδομένη, πορεύομαι μαζί της μια ζωή κι όσο κι αν την έχω συνηθίσει, κάθε λεπτό μου υπενθυμίζει την ύπαρξή της. Στο Στρασβούργο πέρασα τις μοναδικές πέντε μέρες της ζωής μου που η αναπηρία μου σχεδόν δεν υπήρχε ή υπήρχε στον ελάχιστο δυνατό βαθμό. Βέβαια δεν έγινε κανένα θαύμα, απλά έζησα σε ένα κόσμο που ναι φτιαγμένος και για ανθρώπους με αναπηρίες.
Επειδή η ανεξάρτητη διαβίωση και οι προσωπικοί βοηθοί είναι για μένα φλέγον θέμα, είχα αφήσει τη προσβασιμότητα σε δεύτερη μοίρα, τελικά όμως χρειάζεται ο συνδυασμός και των δυο για να ζήσει κανείς σε ανθρώπινες συνθήκες. Στο Στρασβούργο κατάλαβα την αξία της προσβασιμότητας, το ότι μπορούσα να πάω οπουδήποτε, να χρησιμοποιήσω τα μέσα μεταφοράς, το αγαπημένο μου τραμ που μου λείπει πιο πολύ κι από τα γραφικά του σοκάκια. Να ζω και να κινούμαι χωρίς άγχος, με σιγουριά ότι δε θα βρω κανένα εμπόδιο στη διαδρομή μου, ενώ στην Ελλάδα έχω σιγουριά για το αντίθετο. Η ζωή και οι επιλογές μου εκεί δεν προσαρμοζόταν στην αναπηρία μου αλλά στα κέφια και τις υποχρεώσεις μου. Εκτός από την απόλυτη προσβασιμότητα όμως πήρα και μια γεύση από το να έχω προσωπικό βοηθό. Ναι μεν τον ρόλο αυτό έπαιξε μια φίλη μου, χωρίς 8ωρη εργασία και χωρίς αμοιβή, αλλά γνώριζε αυτόν το ρόλο πολύ καλά. Ήταν εκεί για να με βοηθά στις ανάγκες της καθημερινότητας, τις υποχρεώσεις μου, τις δραστηριότητές μου, τις επιλογές ΜΟΥ. Γνώριζε ότι για αυτές τις πέντε μέρες η «δουλειά» της είμαι εγώ, έτσι οι επιλογές μου δεν προσαρμόζονταν στο χρόνο, τις δυνατότητες και τις υποχρεώσεις των μελών της οικογένειάς μου που με εξυπηρετούν μια ζωή τώρα, ελλείψη προσωπικών βοηθών.
Η αναπηρία μου δεν ήρθε μαζί μου στο Στρασβούργο, με περίμενε όμως καρτερικά στο αεροδρόμιο της Αθήνας κι ίσως για να με εκδικηθεί που δε τη πήρα μαζί μου, με υποδέχτηκε με το χειρότερό της πρόσωπο. Και να’μαι τώρα κλεισμένη σπίτι με σπασμένο αμαξίδιο. Καλώς ήρθα στην Ελλάδα, στην αναπηρία, στην πραγματικότητά μου.
Αντωνία Τρικαλιώτη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου