Δεν έχουμε συνηθίσει να βλέπουμε κωμωδίες με αναπήρους. Ομως το «Hasta la Vista», που βγαίνει αύριο στα σινεμά, παρά τις όποιες δραματικές στιγμές του, σου ανοίγει την καρδιά. Και κυρίως, καταρρίπτει πολλά ταμπού που σχετίζονται με το σεξ και τα ΑμεΑ...
Τρεις νεαροί, ένας παραπληγικός, ένας τυφλός κι ένας καθηλωμένος σε καροτσάκι, αποφασίζουν να διεκδικήσουν δυναμικά το δικαίωμά τους στον έρωτα. Στο «Hasta la Vista», που βγαίνει αύριο στο «Αστυ»Οι νεαροί ήρωες της βελγικής αυτής ταινίας του Τζέφρι Εντχόβεν, που έχει σαρώσει τα βραβεία κοινού (με σημαντικότερο αυτό της Ευρωπαϊκής Ακαδημίας Κινηματογράφου), είναι τρεις κολλητοί φίλοι: ένας παραπληγικός που δεν μπορεί ούτε καν να φάει μόνος του, ένας πολύ ελκυστικός έφηβος που κυκλοφορεί με καροτσάκι, κι ένας τυφλός. Και οι τρεις είναι παρθένοι. Και θέλουν απεγνωσμένα να κάνουν σεξ. Αποφασίζουν λοιπόν, παρά την κατάστασή τους, και κυρίως παρά τις ενστάσεις των δικών τους (που έχουν συνηθίσει να τους νταντεύουν), να πραγματοποιήσουν ένα ταξίδι στην Ισπανία.
Προορισμός τους: ένας οίκος ανοχής για ΑμεΑ. Αρωγός τους σ' αυτό το ταξίδι, μια κωλοπετσωμένη νοσοκόμα: μια αντρογυναίκα, η οποία όμως στην πορεία αποδεικνύεται θησαυρός. Και δεν αναφερόμαστε μόνο στο γεγονός πως τους ταΐζει, τους πλένει και τους ντύνει...
Στοιχηματίζαμε πως οι ηθοποιοί είναι κι αυτοί ΑμεΑ. Ο σκηνοθέτης όμως μας διαψεύδει: «Απλώς μπήκαν εξαιρετικά στο πετσί του ρόλου». Πάντως, οίκοι ανοχής για άτομα με ειδικές ανάγκες υπάρχουν στ' αλήθεια: Στην Ευρώπη, και κυρίως στην Αγγλία αλλά και την Ισπανία.
Οπως μας εξήγησε ο Τζ. Εντχόβεν, η ταινία βασίστηκε στην πραγματική ιστορία του Αστα Αντονι Φίλποτ. «Ο Φίλποτ μάχεται εδώ και χρόνια για τη σεξουαλική ζωή των ατόμων με αναπηρία. Ο ίδιος είναι νέος, αλλά καθηλωμένος σε αναπηρικό καροτσάκι.
»Το 2006 αποφάσισε να χάσει την παρθενιά του σ' έναν οίκο ανοχής στην Ισπανία. Από τότε μοιράζεται αυτή την εμπειρία του με άλλους ανθρώπους, βγαίνει στην τηλεόραση, πρωταγωνιστεί σε ντοκιμαντέρ του BBC και φυσικά είναι ο άνθρωπος που μας παρακίνησε να κάνουμε την ταινία».
- Τα πραγματικά μπορντέλα δεν δέχονται αναπήρους;
«Δεν νομίζω ότι τίθεται τόσο θέμα αποδοχής των ατόμων με ειδικές ανάγκες όσο κυρίως με το πώς και με ποιους επιλέγουν να δουλέψουν οι συγκεκριμένες γυναίκες». Πάντως τα ταμπού που συνοδεύουν τα ΑμεΑ φαίνεται πως είναι διαχρονικά. Σίγουρα, τα πράγματα σήμερα είναι πιο ανεκτικά, όμως, όπως αντιλήφθηκα στα διάφορα ταξίδια μου ανά τον κόσμο, η σεξουαλική ζωή των ανθρώπων με αναπηρία παραμένει "περίεργο" γεγονός».
- Για τις ανάπηρες γυναίκες είναι ακόμα πιο δύσκολο;
«Σαφώς. Κι εδώ δεν μιλάμε για απλά ταμπού. Θεωρώ ότι πρέπει να υπάρξει ένας αντίστοιχος οίκος ανοχής για γυναίκες με αναπηρία. Υπάρχει άραγε; Ο,τι ισχύει για τα αγόρια θα έπρεπε να ισχύει και για τα κορίτσια. Η ενεργή σεξουαλική ζωή είναι αναφαίρετο δικαίωμα του καθενός».
Ο Τζέφρι Εντχόβεν χαρακτηρίζει το «Hasta la Vista» τραγικωμωδία. «Μπορείς να συγκινηθείς αλλά και να γελάσεις, όχι φυσικά με τους χαρακτήρες, αλλά με τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν στην απόφασή τους να έχουν την πρώτη σεξουαλική εμπειρία τους σ' έναν ισπανικό οίκο ανοχής».
Αλλά και οι αρτιμελείς θεατές, ειδικά οι νέοι, θα αναγνωρίσουν εύκολα τον εαυτό τους στους κεντρικούς χαρακτήρες της ταινίας: που θέλουν πρώτη φορά, στα 20 τους, να νιώσουν ελεύθεροι, μακριά από γονείς.
Το «Hasta la Vista» φέρνει στο νου τους «Αθικτους», άλλη μια feelgood και άκρως επιτυχημένη, πρόσφατη ταινία, με ήρωα έναν άντρα καθηλωμένο έπειτα από ατύχημα σε καροτσάκι: ο μαύρος νοσοκόμος του τού εμφυσά και πάλι το πάθος για τη ζωή. «Παρουσιάζει αρκετές ομοιότητες με τη δική μας ιστορία. Αλλά δεν μπορώ να μην αναρωτηθώ, πόσο μεγαλύτερη απήχηση θα είχε το "Hasta la Vista" έτσι και το γυρίζαμε στα αγγλικά ή στα γαλλικά και όχι στα φλαμανδικά...»
Πηγή: Ελευθεροτυπία
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου