Από τη μια τόσοι αθώοι! 20 παιδιά και 6 ενήλικες. Από την άλλη; Εδώ σε θέλω! Πώς χαρακτηρίζεις τον Adam Lanza; Φονιά; Μακελάρη; Ένοχο ένοχο; «Αθώο» ένοχο; Άρρωστο; Τρελό; Αν πυροβολούσε το δικό μου παιδί θα είχα την διαύγεια να ασελγώ με ερωτηματικά και αναλύσεις; Δεν θα μ΄έβγαζε εκτός εαυτού ακόμα και ο παραμικρός φιλοσοφικός προβληματισμός; Αν ζούσαμε στη συγκεκριμένη πολιτεία; Aν τα κλάματα των γονιών δεν έσταζαν σε τηλεοπτικές εικόνες; Αν οι θρήνοι ακούγονταν από το νηπιαγωγείο του παιδιού σου;
O Adam Lanza φονιάς. 20 χρονών. Παιδί; Ενήλικας; Μεγάλωσε ποτέ; Βγήκε από την κοιλιά της μάνας του ποτέ; Κοινωνικοποιήθηκε ποτέ; Έζησε σαν άνθρωπος με άνθρωπο ποτέ; Θα μπορούσε; Ή μήπως καταναγκαστικά, βίαια, όσο βίαιος υπήρξε κι εκείνος στο τέλος, έπρεπε ν΄ακολουθήσει τον βηματισμό μιας κοινωνίας «αλλιώτικων» στα δικά του μάτια; Καταγράφω στοιχεία που συνέλεξα από τη ζωή του. Αποσπάσματα. Θλιβερά βήματα. Ενδεχομένως φόνοι πριν τους φόνους. Μη περιμένετε να τα βάλω σε σειρά.
-Η μητέρα του κάποια στιγμή στην παιδική του ηλικία ανέθεσε σε έναν μπέιμπι σίτερ να μείνει μερικές ώρες μαζί του. Η οδηγία που του έδωσε «Μη του γυρίζεις ποτέ την πλάτη. Να τον παρακολουθείς συνέχεια. Να είσαι σε ετοιμότητα. Μη τον αφήσεις ούτε για να πας στην τουαλέτα».
-Λόγια μιας συμμαθήτριας του Adam Lanza«Νομίζω ότι δεν είχε την απαραίτητη βοήθεια ή προσοχή. Περνούσε τόσο απαρατήρητος, που κανείς δεν έμπαινε καν στον κόπο να σκεφτεί ότι κάτι συμβαίνει εδώ…Ότι έχει ανάγκη κάποιου είδους ψυχιατρικής βοήθειας».
- Ο Baier, συμμαθητής του Adam, που κάθονταν δίπλα του στα μαθηματικά βεβαιώνει ότι ενώ ο Adam Lanza δεν είχε πει ούτε λέξη όλη την χρονιά ωστόσο οι δάσκαλοι τον αντάμειβαν με ψηλούς βαθμούς.
-Ο Adam Lanza βίωσε μια δύσκολη εφηβεία καθώς οι γονείς του χώρισαν μετά από 18 χρόνια γάμου. Για τον πατέρα του η συμβίωση μαζί του, του ήταν αφόρητη. Το ίδιο χρονικό διάστημα ο μεγαλύτερος αδελφός του έφυγε για σπουδές. Ο Lanza έμεινε σε ένα εξαιρετικό σπίτι με την μητέρα του. Την μητέρα του περιγράφουν ως πολύ προστατευτική, πολύ παρεμβατική και εξίσου μοναχική. Το μόνο που της έδινε μεγάλη ευχαρίστηση και είχε ως χόμπι ήταν η συλλογή όπλων. Εξοικείωσε τον γιό της με αυτά προκειμένου να του αναπτύξει αίσθημα υπευθυνότητας.
- Ο μεγάλος αδελφός του Adam, ο Ryan, κατονομάζονταν για αρκετές ώρες ως ο δράστης του φονικού καθώς ο Adam Lanza είχε υφαρπάξει την ταυτότητά του…Τι ιστορία αυτή με την ταυτότητα του αδελφού; Σαν καθρέπτης μιας ολόκληρης ζωής. Μπερδεμένες ταυτότητες! Πόσο πονάει; Πόσες φορές στην ζωή του θα είχε κατονομαστεί ως «ο αδελφός του Adam Lanza»; Τι σχέση έχουν να παλέψουν τα αδέλφια όσων πάσχουν από ψυχικά νοσήματα; Τι στίγμα! Τι μάχη για τις οικογένειες…Τι αιώνιος αγώνας! Ο Ryan, ο μεγάλος αδελφός κάποτε έφυγε ή δραπέτευσε για σπουδές; Έφυγε ποτέ; Θα καταφέρει να φύγει ποτέ; Λες και τον στοίχειωσε ο αδελφός του…Από την γέννησή του.
- «Κανένας δεν εξεπλάγη. Πάντα έμοιαζε σαν κάποιος που θα μπορούσε να κάνει κάτι τέτοιο. Ήταν μόνος σ΄έναν δικό του κόσμο». Κουβέντες συμμαθητών μετά το φονικό.
Αμερική- Ελλάδα. Σκέφτομαι χωρίς πραγματικά να κατέχω…Χάος θεωρούσα ότι μας χωρίζει στον τρόπο αντιμετώπισης των ψυχικών νόσων και των ατόμων με ειδικές ανάγκες…Μας χωρίζει;
Διαβάζω το συγκλονιστικό μήνυμα μιας άλλης μητέρας της Long Liza που διαδόθηκε στο διαδίκτυο «Ζω με έναν γιο που είναι ψυχικά ασθενής. Αγαπώ τον γιό μου. Αλλά με τρομάζει….Είναι ένα λαμπρό παιδί που αγαπάει τον Χάρι Πότερ και τη συλλογή του από ζώα αλλά είναι το ίδιο παιδί που με έχει απειλήσει με μαχαίρι. Έχω εκπαιδεύσει τα άλλα μου παιδιά να κλειδώνουν τις πόρτες τους όταν κοιμούνται».
Αντιγράφω αποσπάσματα από ένα κείμενο του Α. Αλεξανδρίδη Ψυχιάτρου Ψυχαναλυτή που τράβηξε την προσοχή μου απ΄όταν δημοσιεύθηκε στο protagon για ένα θέμα που δεν είχε σχέση με το φονικό «Από την αρχή της εμφάνισης του “ορθού πολιτικά λόγου” και της διείσδυσης του στην ψυχιατρική, εγκαταστάθηκε μια γενικευμένη σύγχυση που προμηνύει, αν δεν προκάλεσε ήδη, πολλά δεινά εις βάρος των ατόμων που υστερούν ψυχικά, νοητικά ή και σωματικά. Ως γιατρός για παράδειγμα δεν θεωρώ ανήθικη την χρήση του όρου τυφλός γιατί αποτελεί όρο που περιγράφει με σαφήνεια, θεωρώ όμως παραπλανητική, ανήθικη και αντιδεοντολογική τη χρήση παραφράσεων του τύπου ‘”άτομο με περιορισμένη όραση” ειδικά μάλιστα όταν αυτή είναι μηδενική». Και πιο κάτω «Τα εξειδικευμένα κέντρα απαιτούν τεχνικό εξοπλισμό και ειδικευμένο και άφθονο προσωπικό. Για να είναι αποτελεσματικά κοστίζουν ακριβά. Στο όνομα της “μη διάκρισης”, του “μη αποκλεισμού” θα διασπείρουμε τα αυτιστικά, τα νοητικά υστερημένα παιδιά στο σχολείο χωρίς φυσικά καμία ανάγκη δημιουργίας αντίστοιχων υποδομών, υποδοχής και στήριξης. Και μπροστά στο δήθεν αγαθό της “κοινωνικοποίησης” και του “μη στιγματισμού” ποιος θα νοιαστεί για το ότι δεν αναπτύσσονται ζωτικές για την επιβίωσή τους δεξιότητες; » και κλείνει «Στους δύσκολους καιρούς, ας μιλήσουμε κυριολεκτικά για την Αναπηρία των Αναπήρων και την Αναπηρία του κράτους και ας υπολογίσουμε με ακρίβεια και φειδώ τις αναγκαίες αλλά οπωσδήποτε ειδικές λύσεις που χρειάζονται. Αλλιώς θα είμαστε με έναν “ορθό πολιτικά λόγο” σε μια με το κεφάλι κάτω, απολίτικη και άλαλη κοινωνία».
Στην Αμερική αρχίζει ήδη ένας διάλογος για τα όπλα…Καιρός είναι. Απλώς σκέφτομαι ότι στον απόηχο μιας τραγωδίας μπορεί να μοιάζει εύκολο να προβληματιστείς για τα όπλα. Μήπως όμως είναι ώρα να μιλήσουμε για ψυχικές νόσους; Ιδίως στην Ελλάδα της οικονομικής κρίσης που έχουμε αφήσει τα πάντα στην τύχη τους.
Α!!! Και κάτι ακόμα….Πόσα συρτάρια έχει το μυαλό του ανθρώπου!!!...Ήταν ένα παιδί που περνούσε απαρατήρητο….Ήταν έτσι;
O Adam Lanza φονιάς. 20 χρονών. Παιδί; Ενήλικας; Μεγάλωσε ποτέ; Βγήκε από την κοιλιά της μάνας του ποτέ; Κοινωνικοποιήθηκε ποτέ; Έζησε σαν άνθρωπος με άνθρωπο ποτέ; Θα μπορούσε; Ή μήπως καταναγκαστικά, βίαια, όσο βίαιος υπήρξε κι εκείνος στο τέλος, έπρεπε ν΄ακολουθήσει τον βηματισμό μιας κοινωνίας «αλλιώτικων» στα δικά του μάτια; Καταγράφω στοιχεία που συνέλεξα από τη ζωή του. Αποσπάσματα. Θλιβερά βήματα. Ενδεχομένως φόνοι πριν τους φόνους. Μη περιμένετε να τα βάλω σε σειρά.
-Η μητέρα του κάποια στιγμή στην παιδική του ηλικία ανέθεσε σε έναν μπέιμπι σίτερ να μείνει μερικές ώρες μαζί του. Η οδηγία που του έδωσε «Μη του γυρίζεις ποτέ την πλάτη. Να τον παρακολουθείς συνέχεια. Να είσαι σε ετοιμότητα. Μη τον αφήσεις ούτε για να πας στην τουαλέτα».
-Λόγια μιας συμμαθήτριας του Adam Lanza«Νομίζω ότι δεν είχε την απαραίτητη βοήθεια ή προσοχή. Περνούσε τόσο απαρατήρητος, που κανείς δεν έμπαινε καν στον κόπο να σκεφτεί ότι κάτι συμβαίνει εδώ…Ότι έχει ανάγκη κάποιου είδους ψυχιατρικής βοήθειας».
- Ο Baier, συμμαθητής του Adam, που κάθονταν δίπλα του στα μαθηματικά βεβαιώνει ότι ενώ ο Adam Lanza δεν είχε πει ούτε λέξη όλη την χρονιά ωστόσο οι δάσκαλοι τον αντάμειβαν με ψηλούς βαθμούς.
-Ο Adam Lanza βίωσε μια δύσκολη εφηβεία καθώς οι γονείς του χώρισαν μετά από 18 χρόνια γάμου. Για τον πατέρα του η συμβίωση μαζί του, του ήταν αφόρητη. Το ίδιο χρονικό διάστημα ο μεγαλύτερος αδελφός του έφυγε για σπουδές. Ο Lanza έμεινε σε ένα εξαιρετικό σπίτι με την μητέρα του. Την μητέρα του περιγράφουν ως πολύ προστατευτική, πολύ παρεμβατική και εξίσου μοναχική. Το μόνο που της έδινε μεγάλη ευχαρίστηση και είχε ως χόμπι ήταν η συλλογή όπλων. Εξοικείωσε τον γιό της με αυτά προκειμένου να του αναπτύξει αίσθημα υπευθυνότητας.
- Ο μεγάλος αδελφός του Adam, ο Ryan, κατονομάζονταν για αρκετές ώρες ως ο δράστης του φονικού καθώς ο Adam Lanza είχε υφαρπάξει την ταυτότητά του…Τι ιστορία αυτή με την ταυτότητα του αδελφού; Σαν καθρέπτης μιας ολόκληρης ζωής. Μπερδεμένες ταυτότητες! Πόσο πονάει; Πόσες φορές στην ζωή του θα είχε κατονομαστεί ως «ο αδελφός του Adam Lanza»; Τι σχέση έχουν να παλέψουν τα αδέλφια όσων πάσχουν από ψυχικά νοσήματα; Τι στίγμα! Τι μάχη για τις οικογένειες…Τι αιώνιος αγώνας! Ο Ryan, ο μεγάλος αδελφός κάποτε έφυγε ή δραπέτευσε για σπουδές; Έφυγε ποτέ; Θα καταφέρει να φύγει ποτέ; Λες και τον στοίχειωσε ο αδελφός του…Από την γέννησή του.
- «Κανένας δεν εξεπλάγη. Πάντα έμοιαζε σαν κάποιος που θα μπορούσε να κάνει κάτι τέτοιο. Ήταν μόνος σ΄έναν δικό του κόσμο». Κουβέντες συμμαθητών μετά το φονικό.
Αμερική- Ελλάδα. Σκέφτομαι χωρίς πραγματικά να κατέχω…Χάος θεωρούσα ότι μας χωρίζει στον τρόπο αντιμετώπισης των ψυχικών νόσων και των ατόμων με ειδικές ανάγκες…Μας χωρίζει;
Διαβάζω το συγκλονιστικό μήνυμα μιας άλλης μητέρας της Long Liza που διαδόθηκε στο διαδίκτυο «Ζω με έναν γιο που είναι ψυχικά ασθενής. Αγαπώ τον γιό μου. Αλλά με τρομάζει….Είναι ένα λαμπρό παιδί που αγαπάει τον Χάρι Πότερ και τη συλλογή του από ζώα αλλά είναι το ίδιο παιδί που με έχει απειλήσει με μαχαίρι. Έχω εκπαιδεύσει τα άλλα μου παιδιά να κλειδώνουν τις πόρτες τους όταν κοιμούνται».
Αντιγράφω αποσπάσματα από ένα κείμενο του Α. Αλεξανδρίδη Ψυχιάτρου Ψυχαναλυτή που τράβηξε την προσοχή μου απ΄όταν δημοσιεύθηκε στο protagon για ένα θέμα που δεν είχε σχέση με το φονικό «Από την αρχή της εμφάνισης του “ορθού πολιτικά λόγου” και της διείσδυσης του στην ψυχιατρική, εγκαταστάθηκε μια γενικευμένη σύγχυση που προμηνύει, αν δεν προκάλεσε ήδη, πολλά δεινά εις βάρος των ατόμων που υστερούν ψυχικά, νοητικά ή και σωματικά. Ως γιατρός για παράδειγμα δεν θεωρώ ανήθικη την χρήση του όρου τυφλός γιατί αποτελεί όρο που περιγράφει με σαφήνεια, θεωρώ όμως παραπλανητική, ανήθικη και αντιδεοντολογική τη χρήση παραφράσεων του τύπου ‘”άτομο με περιορισμένη όραση” ειδικά μάλιστα όταν αυτή είναι μηδενική». Και πιο κάτω «Τα εξειδικευμένα κέντρα απαιτούν τεχνικό εξοπλισμό και ειδικευμένο και άφθονο προσωπικό. Για να είναι αποτελεσματικά κοστίζουν ακριβά. Στο όνομα της “μη διάκρισης”, του “μη αποκλεισμού” θα διασπείρουμε τα αυτιστικά, τα νοητικά υστερημένα παιδιά στο σχολείο χωρίς φυσικά καμία ανάγκη δημιουργίας αντίστοιχων υποδομών, υποδοχής και στήριξης. Και μπροστά στο δήθεν αγαθό της “κοινωνικοποίησης” και του “μη στιγματισμού” ποιος θα νοιαστεί για το ότι δεν αναπτύσσονται ζωτικές για την επιβίωσή τους δεξιότητες; » και κλείνει «Στους δύσκολους καιρούς, ας μιλήσουμε κυριολεκτικά για την Αναπηρία των Αναπήρων και την Αναπηρία του κράτους και ας υπολογίσουμε με ακρίβεια και φειδώ τις αναγκαίες αλλά οπωσδήποτε ειδικές λύσεις που χρειάζονται. Αλλιώς θα είμαστε με έναν “ορθό πολιτικά λόγο” σε μια με το κεφάλι κάτω, απολίτικη και άλαλη κοινωνία».
Στην Αμερική αρχίζει ήδη ένας διάλογος για τα όπλα…Καιρός είναι. Απλώς σκέφτομαι ότι στον απόηχο μιας τραγωδίας μπορεί να μοιάζει εύκολο να προβληματιστείς για τα όπλα. Μήπως όμως είναι ώρα να μιλήσουμε για ψυχικές νόσους; Ιδίως στην Ελλάδα της οικονομικής κρίσης που έχουμε αφήσει τα πάντα στην τύχη τους.
Α!!! Και κάτι ακόμα….Πόσα συρτάρια έχει το μυαλό του ανθρώπου!!!...Ήταν ένα παιδί που περνούσε απαρατήρητο….Ήταν έτσι;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου