Πρόσωπο: Γρηγόρης Πολυχρονίδης

Από την ημέρα που γεννήθηκε είναι ανάπηρος και από 11 ετών καθηλωμένος σε αμαξίδιο. Αλλά κάτω δεν το έβαλε ποτέ. Αντιθέτως, και σπούδασε και πήρε το πτυχίο του στα Οικονομικά και εργάζεται. Η ζωή του άλλαξε από τότε που άρχισε να ασχολείται με το αγαπημένο του άθλημα, το μπότσια. Αυτές τις ημέρες βρίσκεται στο Λονδίνο και παίρνει μέρος στους Παραολυμπιακούς Αγώνες

Γεννημένος στις 13 Αυγούστου 1981 στο Βατούμ της Γεωργίας, ο Γρηγόρης είναι το δεύτερο παιδί της Ελένης και του Δανιήλ Πολυχρονίδη. Τον Σεπτέμβριο του 1989 εγκαθίστανται οικογενειακώς στην Ελλάδα και έτσι εκπληρώνεται το όνειρο του παππού του. Τελειώνει αριστούχος το 12o Λύκειο Περιστερίου το 2001. Δίνει εξετάσεις και περνά στο Τμήμα Λογιστικής και Χρηματοοικονομικής στην ΑΣΟΕΕ. Στο πρώτο έτος των σπουδών του μία από τις συναντήσεις του με τον γυμναστή-φίλο του Γιώργο Τζίμα αποδεικνύεται καθοριστική για την ενασχόλησή του με το άθλημα. Από εκείνον πληροφορείται για το μπότσια, το τρίτο πιο δημοφιλές αγώνισμα των ΑμεΑ, με το οποίο μπορούσε και ο ίδιος να ασχοληθεί, παρά τη νωτιαία μυϊκή ατροφία τύπου Kugelberg-Welander (SMA III) που δεν αφήνει τους μυς να αναπτυχθούν, ως εκ τούτου τα άκρα του έχουν πολύ περιορισμένη, αδύναμη κίνηση. Είναι το άθλημα, όπου ο αθλητής ρίχενι τη χρωματιστή μπάλα του όσο πιο κοντά μπορεί σε μια λευκή μπάλα-στόχο που τοποθετείται στο γήπεδο. Νικητής τότε αναδεικνύεται εκείνος που θα πλησιάσει πιο κοντά στη λευκή.

 

Στο πρώτο κιόλας Πανελλήνιο Πρωτάθλημα το 2002 κατακτά το χρυσό στην κατηγορία του, την BC3. Είναι η χρονιά που παίρνει ενεργά μέρος και στην υλοποίηση της ιδέας του κ. Τζίμα για τη δημιουργία συλλόγου για την ανάπτυξη του αθλήματος - σήμερα είναι περισσότεροι από 100 οι έλληνες αθλητές. Πράγματι, αναλαμβάνει άμεσα και πρόεδρος στο νεοσύστατο τότε αθλητικό σωματείο «Αγιος Χριστόφορος», με έδρα στην Παιανία.

ΔΙΑΡΚΩΣ ΨΗΛΑ. Αφού παίρνει το πτυχίο του, αφήνει στην άκρη το μεταπτυχιακό που μόλις μία εβδομάδα νωρίτερα είχε ξεκινήσει. Αφενός έχει πιάσει δουλειά ως συμβασιούχος σε μεγάλη εταιρεία πετρελαιοειδών, αφετέρου - το κυριότερο - θέλει να αφοσιωθεί στο μπότσια. Πράγματι, από 37ος στο ατομικό στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 2003 εκτοξεύεται στην 6η θέση στους Παραολυμπιακούς της Αθήνας.

Μεταξύ άλλων επιτυχιών, παίρνει ασημένια το 2005 και το 2006 στο Παγκόσμιο, όπως και το 2008 στους Παραολυμπιακούς του Πεκίνου. Την ίδια χρονιά κατακτά την πρωτιά στο Ευρωπαϊκό, παίρνει και χρυσό στα ζευγάρια στο Παγκόσμιο πέρυσι. Και στις εγχώριες διοργανώσεις, αν δεν έχει χάσει και ο ίδιος το... μέτρημα, έχει συνολικά 11 χρυσά μετάλλια στο ατομικό και άλλα οκτώ στο αγώνισμα των ζευγαριών. Χάρη σε αυτές τις επιδόσεις διατηρείται για τρεις συνεχόμενες σεζόν (2007-2009) στο Νο 1 της παγκόσμιας κατάταξης στο ατομικό (εφέτος είναι 3ος) και στην πρώτη θέση παγκοσμίως εφέτος στα ζευγάρια, μαζί με τον Νίκο Πανανό και τη Μαριαλένα Κορδαλή.

Μετρά πλέον 29 μετάλλια - μαζί με τα τουρνουά που κέρδισε φτάνει αισίως τα 40! «Τα έχω κρεμάσει στον τοίχο του δωματίου μου - τα κύπελλα είναι στο σαλόνι μου. Είναι αλήθεια πως έχω κάνει... μουσείο το σπίτι μου!», λέει σήμερα. Απ' όλα αυτά δεν ξεχνά με τίποτα το ασημένιο παγκόσμιο του 2006, τότε που ήταν 6 πόντους πίσω στον ημιτελικό, αλλά παρ' όλα αυτά ανέτρεψε την κατάσταση, κατακτώντας τελικά το πρώτο του διεθνές μετάλλιο, το αργυρό. Σαν στιγμή ωστόσο δεν διστάζει να ξεχωρίσει αυτήν που τον σημάδεψε: τους Παραολυμπιακούς του 2004. «Είχα μια κερκίδα γεμάτη από συγγενείς, φίλους και απλούς φιλάθλους να φωνάζουν ρυθμικά το όνομά μου! Το ξέρω ότι δεν πρόκειται να ξαναζήσω τέτοια ατμόσφαιρα. Γι' αυτό άλλωστε και νιώθω ακόμα τόσο ευτυχισμένος γι' αυτό το απίστευτο συναίσθημα που βίωσα τότε μες στη χώρα μου».

Στην πορεία, την περίοδο 2006-2008 χάνει όλους τους τελικούς σε Παγκόσμιο και Παραολυμπιακούς. «Νόμιζα πια ότι ήμουν... καταραμένος. Παρ' όλα αυτά παρέμενα στην κορυφή της παγκόσμιας κατάταξης, αφού διαρκώς ήμουν ανάμεσα στους πρώτους. Και σήμερα ο ανταγωνισμός είναι απίστευτος, ειδικά με Κορεάτες και Πορτογάλους. Από χρυσός νικητής τη μια χρονιά, μπορείς να είσαι 8ος την επομένη. Οι αγώνες μας κρίνονται στη λεπτομέρεια - με ένα και μόνο λάθος αποκλείστηκες», εξηγεί και δεν κρύβει το μόνιμο άγχος του σε κάθε αγώνα. «Είσαι εθισμένος στην επιτυχία», του αναγνώρισε πάντως μόλις τον είδε να προπονείται ένας βραβευμένος γερμανός σκηνοθέτης, ο οποίος γύρισε ντοκιμαντέρ για τους έλληνες παραολυμπιονίκες. «Μάλλον είμαι», μονολογεί και ο ίδιος, «απλώς δεν το παραδέχομαι... Ισως γιατί φοβάμαι κατά κάποιον τρόπο το φορτίο αυτό. Πραγματικά, είναι πολύ δύσκολο να διατηρηθείς στην κορυφή. Αν πέσω από αυτήν, θα θεωρήσω ότι απέτυχα παταγωδώς», τονίζει.

ΠΡΟΠΟΝΗΣΕΙΣ ΚΑΙ ΥΠΟΛΟΓΙΣΤΕΣ. Στην τρίτη συμμετοχή του σε Παραολυμπιακούς, αρχής γενομένης από αύριο, ο βραβευμένος και από την πολιτεία αθλητής θα χρειαστεί, αν όλα πάνε καλά, κάτι παραπάνω από μία ώρα ώσπου να... ξεμπερδέψει με τον εκάστοτε αντίπαλό του. Απαραίτητα χρειάζεται και συνοδό κάθε φορά που ρίχνει την μπάλα με τη βοήθεια ειδικού εξοπλισμού, τοποθετημένου στο καπέλο που θα φορά. Τον ρόλο αυτόν έχει αναλάβει ο πατέρας του, ο οποίος από το 2005 εγκατέλειψε τη δουλειά του ως μουσικός για να είναι διαρκώς δίπλα του. Ούτως ή άλλως, μόνο για να μεταβεί στο γήπεδο θέλει δίπλα του άλλα δύο άτομα, τον προπονητή του και τον νονό του Θωμά Χαμπάζη. Με τη συνδρομή τους όλο αυτό το καλοκαίρι δούλεψε στο φουλ, με τουλάχιστον τετράωρες προπονήσεις καθημερινά στο Δημοτικό Στάδιο Ελευσίνας, «ώσπου να θολώσει το μυαλό». Ενδιάμεσα ξέκλεβε και χρόνο για μερικά μπάνια στο Αλεποχώρι Μεγάρων, χρήσιμα στη φυσικοθεραπεία του.

Μονίμως γελαστός, ο Γρηγόρης είναι, σύμφωνα και με τον ομοσπονδιακό προπονητή Γιώργο Τζίμα, προσωπικότητα πολύπλευρη, που ξεχωρίζει σε ό,τι αποφασίσει να ασχοληθεί. Παρά τις κινητικές δυσκολίες του, δεν αρκείται μόνο στον αθλητισμό. Εκτός από τη δουλειά του στο Ελεγκτικό Συνέδριο, καταπιάνεται τακτικά και με τους υπολογιστές, ενώ γνωρίζει άριστα και αγγλικά. Ο ίδιος έχει να λέει για την αμέριστη στήριξη της οικογένειάς του, των ανθρώπων γύρω του, αλλά και του σωματείου MDA Ελλάς για τα άτομα με νευρομυϊκές παθήσεις. Θέλει μέσα απ' όλη αυτή τη δράση του να περάσει ένα μήνυμα και προς τους άλλους πολίτες με αναπηρία: τον ενδιαφέρει να βγουν από το σπίτι τους, να πιστέψουν στον εαυτό τους. Μακροπρόθεσμα όνειρα πάντως δεν συνηθίζει να κάνει. «Εύχομαι μόνο να είμαι καλά εγώ και οι δικοί μου. Αν βρεις την ευτυχία με οποιονδήποτε τρόπο μπορείς να τη βιώσεις, αν καλύπτεις τις ανάγκες και τα θέλω σου, όλα τα άλλα είναι περιττά».

 

Πηγή: Νέα