Η «Ελένη» του Ευριπίδη και οι αριστοφανικοί «Ορνιθες» βγαίνουν από τις σελίδες των σχολικών βιβλίων για να αναζητήσουν, από σκηνής, μια καλύτερη κοινωνία. Πιο πέρα, μια παρέα εφήβων ανακαλύπτει το ένοχο μυστικό μιας καθηγήτριας και ο Ρωμαίος ζει τον εφηβικό του έρωτα με την Ιουλιέτα...
«Ελένη», «Ορνιθες», «Στην οθόνη φως», «Ρωμαίος και Ιουλιέτα», «Μια γιορτή στου Νουριάν»... Οι παραστάσεις που απευθύνονται σε εφήβους έξαφνα φέτος ζουν μια απρόσμενη άνθηση σε έναν θεατρικό χάρτη από τον οποίο εδώ και χρόνια απουσίαζε το εφηβικό θέατρο.
Η αρχή του έγινε στην Ελλάδα κάπως αργά, το 2008, με το «Chatroom» της Εντα Γουόλς από τη Σοφία Βγενοπούλου και την εταιρεία Λυκόφως. Εκτοτε κάθε χρόνο ξεφυτρώνουν όλο και περισσότερες παραγωγές. Οπως αυξάνεται και η ανταπόκριση της σχολικής κοινότητας.
Το εφηβικό κοινό είχε παραμεληθεί, συμφωνούν οι δημιουργοί των εφηβικών παραστάσεων. Ενας από τους λόγους της απουσίας του είναι το γεγονός ότι η κοινωνία, όπως εξηγούν, αποφεύγει να θέτει ζητήματα - ταμπού επί σκηνής.
Ηρθε λοιπόν η ώρα να αποκτήσουν και οι έφηβοι το δικό τους μερίδιο στο σανίδι με παραγωγές που μιλούν τη δική τους γλώσσα. Μάλιστα, βρήκε τον δρόμο για τη σκηνή και το πρώτο ελληνικό έργο για εφήβους. Ο τίτλος αυτού «Στην οθόνη φως».
Στο έργο του Βαγγέλη Χατζηγιαννίδη το μυστικό της καθηγήτριας αποκαλύπτεται σε πέντε εφήβους. Δοκιμάζοντας τις φιλίες, θίγοντας ζητήματα όπως τι είναι ελευθερία και τι προσωπική ζωή. Η multimedia αυτή παράσταση με τις πολλές οθόνες καταπιάνεται και με την «καλή» χρήση των νέων μέσων.
Η σκηνοθέτις Σοφία Βγενοπούλου, που ανεβάζει την παράσταση με την ομάδα Grasshopper στη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών του Ιδρύματος Ωνάση, επισημαίνει τη σημασία της ένταξης του θεάτρου στη ζωή του εφήβου. «Μπορεί να επηρεάσει έως και τις αποφάσεις του. Του προσφέρει συγκίνηση και ψυχαγωγία, ενώ τον βοηθά απέναντι στα διλήμματα. Του δίνει επίσης μια ευκαιρία να νιώσει ότι έχει λόγο και δύναμη».
Σε αναζήτηση στέγης για το εφηβικό θέατρο πριν από τρία χρόνια η Σοφία Βγενοπούλου βρήκε πολλές πόρτες κλειστές. Καθώς, όπως λέει, «το εφηβικό κοινό δεν έχει ακόμη δυναμική και ένα εφηβικό ανέβασμα ήταν επιχειρηματικό ρίσκο». Και αυτό την ώρα που στη Βρετανία ο θεσμός του Youth Theatre ευδοκιμούσε ήδη 20 χρόνια!
«Η αλήθεια είναι ότι ο έφηβος δεν είναι θεατρόφιλος. Κι αυτό επειδή βλέπει το θέατρο ως κάτι πολύ παιδικό ή κάτι σοβαροφανές που αφορά τους μεγάλους», σχολιάζει η σκηνοθέτις που ανέβασε πέρσι το «DNA» του Ντένις Κέλι στο Θέατρο του Νέου Κόσμου.
Η ανταπόκριση ωστόσο των νεαρών θεατών δικαιώνει τους συντελεστές. Πέρυσι, ο Ντένις Κέλι δέχτηκε καταιγισμό ερωτήσεων - σχεδόν τον αποστόμωσαν - από μαθητές μετά την παράσταση «DNA». «Οι έφηβοι συγκινούνται και προβληματίζονται. Σε αντίθεση με τους ενήλικους που έχουν ανεβάσει τείχη».
Οι δάσκαλοι, από την άλλη πλευρά, νιώθουν ανακούφιση που το θέατρο τους βοηθά να επικοινωνήσουν με τους μαθητές. «Δεν λείπουν κι εκείνοι που βλέπουν και αποφασίζουν να μη φέρουν τα παιδιά στο θέατρο. Επειδή η καθημερινότητα στο σχολείο ή η δυναμική της ομάδας δεν τους βοηθά να διαχειριστούν τις ερωτήσεις που γεννιούνται μετά την παράσταση», είπε στα «ΝΕΑ» πρωτεργάτης του ελληνικού εφηβικού θεάτρου.
Συζητήσεις, βιωματικά παιχνίδια, ασκήσεις και σειρά εκπαιδευτικών δραστηριοτήτων με αφορμή την παράσταση έχουν ως στόχο τη διαχείριση των ερεθισμάτων. Μετά την επίσκεψη στη Στέγη λ.χ. ακολουθεί επίσκεψη των συντελεστών στα σχολεία προκειμένου να καθοδηγήσουν τους έφηβους θεατές να φτιάξουν το δικό τους σύντομο δρώμενο με τα θέματα που θίγει η παράσταση.
Πηγή: Νέα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου