Η Μυρτώ ήταν έξι ετών όταν μεταφέρθηκε στο νοσοκομείο με πολλαπλά κατάγματα και κακώσεις του κρανίου. Είχε απομακρυνθεί από το σπίτι της γιατί την κακοποιούσε η μητέρα της. Σήμερα είναι 10 χρονών και μεγαλώνει στο Χαμόγελο του Παιδιού. Δεν θέλει να επιστρέψει στην οικογένεια της, η οποία και ποτέ δεν την αναζήτησε.
Η Μυρτώ είναι μόνο ένα από τα χιλιάδες παιδιά στην Ελλάδα που κακοποιούνται σωματικά, σεξουαλικά και ψυχολογικά.
Όπως μάς είπε ο πρόεδρος του Χαμόγελου του Παιδιού, Κώστας Γιαννόπουλος, «το πιο τρομακτικό είναι ότι η παιδική κακοποίηση αυξάνεται, αλλά οι καταγγελίες δεν αυξάνονται αναλογικά». Έτσι, στις περισσότερες περιπτώσεις η παιδική κακοποίηση μένει κρυμμένη πίσω από τους τοίχους.
Κατά τους πρώτους δέκα μήνες του 2011 η Εθνική Τηλεφωνική Γραμμή για τα Παιδιά SOS 1056 δέχτηκε 369 καταγγελίες για 711 παιδιά που βρίσκονται σε κίνδυνο. «Καθημερινά γινόμαστε δέκτες ιστοριών παιδιών που αναστατώνουν και τον πιο ψύχραιμο» αναφέρουν κοινωνικοί λειτουργοί και ψυχολόγοι του οργανισμού.
Αναλύοντας τις καταγγελίες αυτές παρατηρείται ότι σε ποσοστό 92% θύτες είναι οι ίδιοι οι γονείς, οι οποίοι βασιζόμενοι στην αγάπη και στην εμπιστοσύνη που τους δείχνουν τα παιδιά τους, εξασφαλίζουν τη σιωπή τους.
Πρόκειται για παιδιά από... μηνών έως 6 ετών σε ποσοστό 41%, από 7-12 ετών σε ποσοστό 31% και από 13-18 ετών σε ποσοστό 15%.
«Το τελευταίο διάστημα παρατηρείται αύξηση στην παραμέληση παιδιών, ενώ όλο και περισσότερες οικογένειες αντιμετωπίζουν οικονομικά προβλήματα. Εμείς θεωρούμε απαράδεκτο μια οικογένεια που είναι φτωχή να εγκαταλείπει τα παιδιά της. Τα παιδιά πρέπει να κρατηθούν πάση θυσία μαζί με την οικογένεια» τονίζει ο κ.Γιαννόπουλος.
Σχετικά με το φύλο δεν προκύπτει ιδιαίτερη διαφοροποίηση. Από τις 711 καταγγελίες που έγιναν οι 301 αφορούσαν αγόρια, οι 306 κορίτσια, ενώ σε 104 περιπτώσεις δεν προσδιορίστηκε το φύλο και η ηλικία.
Οι μορφές της κακοποίησης που παρατηρήθηκαν είναι κατά 51% (364 παιδιά) σωματική κακοποίηση, κατά 41% (291 παιδιά) παραμέληση/εγκατάλειψη, κατά 3% (21 παιδιά) εξώθηση σε επαιτεία, κατά 3% (20 παιδιά) ψυχολογική και συναισθηματική κακοποίηση και κατά 2% (13 παιδιά) σεξουαλική κακοποίηση.
«Είναι πολύ δύσκολο για ένα παιδί που έχει κακοποιηθεί να επουλώσει τις πληγές του. Σας μιλάω εμπειρικά. Ζω με αυτά τα παιδιά και μιλάμε πολύ. Όταν κουβεντιάζεις για παράδειγμα με μία φοιτήτρια 21 ετών και σου λέει τι έχει μείνει μέσα στην ψυχούλα της από αυτά που τράβηξε και πώς τώρα καταφέρνει και δεν έχει εφιάλτες και θεωρεί ότι έχει κοντά της ανθρώπους στους οποίους μπορεί να βασίζεται είναι σημαντικό. Γιατί αυτά τα παιδιά έχουν περισσότερη ανάγκη όταν ενηλικιώνονται, από ό,τι όταν είναι μικρά» λέει ο πρόεδρος του Χαμόγελου του Παιδιού.
Μεγάλος απών, βέβαια, σε όλο αυτό το πρόβλημα αποδεικνύεται το κράτος, σύμφωνα με τον κ.Γιαννόπουλο. «Δεν στεκόταν ποτέ κοντά μας. Τώρα είναι ακόμη χειρότερα τα πράγματα και δυστυχώς βλέπουμε να δαπανώνται χρήματα για πασαλείμματα και για υποτιθέμενες διαδικασίες, οι οποίες δεν δίνουν λύσεις.
»Τα κρατικά ιδρύματα υπολειτουργούν, κλείνουν ή έχουν ήδη κλείσει. Οι δικοί μας χώροι και άλλοι ιδιωτικοί έχουν πλημμυρίσει από παιδιά. Με αποτέλεσμα να φτάνουμε στο φρικτό σημείο να ακούμε για ένα παιδάκι 18 μηνών που μετά τον βιασμό του πατέρα του πέθανε στη Θεσσαλονίκη».
Αυτή τη στιγμή το Χαμόγελο του Παιδιού διαθέτει 11 σπίτια, στα οποία φιλοξενούνται περίπου 285 παιδιά.
«Υπάρχουν τέσσερις χώροι προστασίας: Αρχικά είναι η ημερήσια φροντίδα για παιδιά που οι οικογένειες τους είναι σε κρίση. Τα παιδιά έρχονται σε ένα χώρο που έχουμε δημιουργήσει, τα περιποιούμαστε και δίνουμε τη δυνατότητα στην οικογένεια να επιβιώσει -γιατί δουλεύουμε και με την οικογένεια. Τα παιδιά πηγαίνουν στο σπίτι τους κάθε βράδυ και τα Σαββατοκύριακα. Ο δεύτερος χώρος είναι η βραχυπρόθεσμη φιλοξενία σε σπίτι. Εκεί γίνεται έρευνα για να δούμε εάν τα παιδιά μπορούν να επιστρέψουν στο σπίτι τους και δουλεύουμε και με τους γονείς με απώτερο σκοπό τα παιδιά να επιστρέψουν στην οικογένεια τους. Ο τρίτος είναι ο μεσοπρόθεσμος και ο τέταρτος, που μόνο το Χαμόγελο του Παιδιού διαθέτει αυτή τη στιγμή, είναι η μόνιμη κατοικία».
Στέλνοντας το δικό του μήνυμα για την Παγκόσμια Ημέρα ενάντια στην Παιδική Κακοποίηση, σήμερα Σάββατο, ο Κώστας Γιαννόπουλος λέει: «Αυτό που έχει σημασία είναι να καταλάβουμε όλοι τι σημαίνει παιδική αθωότητα, παιδική αξιοπρέπεια και να σταματήσουμε να κακοποιούμε τα δικαιώματα των παιδιών σε κάθε μορφή».
«Θέλω και έχω μια δεύτερη ευκαιρία να ζήσω»
Ο 15χρονος σήμερα Βασίλης ζει επτά χρόνια στο Χαμόγελο του Παιδιού και έχοντας πια νέα αντίληψη για τον εαυτό του και το μέλλον αφηγείται τη δική του ιστορία.
«Θυμάμαι ήμουν οκτώ χρονών και πήγαινα στη Β’ Δημοτικού. Μια μέρα γυρνώντας στο σπίτι μου δεν είχα καθόλου διάθεση. Δεν ήθελα ούτε να φάω, ούτε να διαβάσω, το μόνο που ήθελα ήταν να κοιμηθώ. Όταν ο πατέρας μου γύρισε και έμαθε ότι δεν ήθελα να φάω και να διαβάσω αγρίεψε και άρχισε να μου φωνάζει. Εγώ δεν του έδινα σημασία. Τότε αυτός σηκώθηκε από το τραπέζι και άρχισε να με χτυπάει αλύπητα. Εγώ δεν μπόρεσα να αντιδράσω γιατί ήμουν μικρός και αδύναμος... Από εκείνη την ημέρα αποφάσισα να το σκάσω από το σπίτι... Πήγα σε μία πλατεία και καθόμουν έως τις δέκα το βράδυ. Τότε μου ήρθε μία ιδέα. Πήγα στο καρτοτηλέφωνο και κάλεσα το 1056... Αφού μίλησα με μία κυρία και της είπα τα πάντα με ρώτησε που είμαι και σε μία ώρα είχε έρθει. Με πήρε και με πήγε σε ένα σπίτι στον Καρέα. Μου πήρε αρκετό καιρό να προσαρμοστώ, αλλά τα κατάφερα. Πιστεύω πως έχω δικαίωμα να πιστεύω ότι θέλω και έχω μία δεύτερη ευκαιρία να ζήσω τη ζωή που ήθελα. Μακάρι όλες οι ιστορίες των παιδιών που πονάνε να είχαν το ίδιο αίσιο τέλος.... Δεν το πιστεύω... Μακάρι όμως».
*Η Εθνική Τηλεφωνική Γραμμή για τα Παιδιά SOS 1056 λειτουργεί 24 ώρες τη μέρα, επτά ημέρες την εβδομάδα, είναι δωρεάν και ανώνυμη, στελεχωμένη από κοινωνικούς λειτουργούς και ψυχολόγους.
Κική Μαργαρίτη
Η Μυρτώ είναι μόνο ένα από τα χιλιάδες παιδιά στην Ελλάδα που κακοποιούνται σωματικά, σεξουαλικά και ψυχολογικά.
Όπως μάς είπε ο πρόεδρος του Χαμόγελου του Παιδιού, Κώστας Γιαννόπουλος, «το πιο τρομακτικό είναι ότι η παιδική κακοποίηση αυξάνεται, αλλά οι καταγγελίες δεν αυξάνονται αναλογικά». Έτσι, στις περισσότερες περιπτώσεις η παιδική κακοποίηση μένει κρυμμένη πίσω από τους τοίχους.
Κατά τους πρώτους δέκα μήνες του 2011 η Εθνική Τηλεφωνική Γραμμή για τα Παιδιά SOS 1056 δέχτηκε 369 καταγγελίες για 711 παιδιά που βρίσκονται σε κίνδυνο. «Καθημερινά γινόμαστε δέκτες ιστοριών παιδιών που αναστατώνουν και τον πιο ψύχραιμο» αναφέρουν κοινωνικοί λειτουργοί και ψυχολόγοι του οργανισμού.
Αναλύοντας τις καταγγελίες αυτές παρατηρείται ότι σε ποσοστό 92% θύτες είναι οι ίδιοι οι γονείς, οι οποίοι βασιζόμενοι στην αγάπη και στην εμπιστοσύνη που τους δείχνουν τα παιδιά τους, εξασφαλίζουν τη σιωπή τους.
Πρόκειται για παιδιά από... μηνών έως 6 ετών σε ποσοστό 41%, από 7-12 ετών σε ποσοστό 31% και από 13-18 ετών σε ποσοστό 15%.
«Το τελευταίο διάστημα παρατηρείται αύξηση στην παραμέληση παιδιών, ενώ όλο και περισσότερες οικογένειες αντιμετωπίζουν οικονομικά προβλήματα. Εμείς θεωρούμε απαράδεκτο μια οικογένεια που είναι φτωχή να εγκαταλείπει τα παιδιά της. Τα παιδιά πρέπει να κρατηθούν πάση θυσία μαζί με την οικογένεια» τονίζει ο κ.Γιαννόπουλος.
Σχετικά με το φύλο δεν προκύπτει ιδιαίτερη διαφοροποίηση. Από τις 711 καταγγελίες που έγιναν οι 301 αφορούσαν αγόρια, οι 306 κορίτσια, ενώ σε 104 περιπτώσεις δεν προσδιορίστηκε το φύλο και η ηλικία.
Οι μορφές της κακοποίησης που παρατηρήθηκαν είναι κατά 51% (364 παιδιά) σωματική κακοποίηση, κατά 41% (291 παιδιά) παραμέληση/εγκατάλειψη, κατά 3% (21 παιδιά) εξώθηση σε επαιτεία, κατά 3% (20 παιδιά) ψυχολογική και συναισθηματική κακοποίηση και κατά 2% (13 παιδιά) σεξουαλική κακοποίηση.
«Είναι πολύ δύσκολο για ένα παιδί που έχει κακοποιηθεί να επουλώσει τις πληγές του. Σας μιλάω εμπειρικά. Ζω με αυτά τα παιδιά και μιλάμε πολύ. Όταν κουβεντιάζεις για παράδειγμα με μία φοιτήτρια 21 ετών και σου λέει τι έχει μείνει μέσα στην ψυχούλα της από αυτά που τράβηξε και πώς τώρα καταφέρνει και δεν έχει εφιάλτες και θεωρεί ότι έχει κοντά της ανθρώπους στους οποίους μπορεί να βασίζεται είναι σημαντικό. Γιατί αυτά τα παιδιά έχουν περισσότερη ανάγκη όταν ενηλικιώνονται, από ό,τι όταν είναι μικρά» λέει ο πρόεδρος του Χαμόγελου του Παιδιού.
Μεγάλος απών, βέβαια, σε όλο αυτό το πρόβλημα αποδεικνύεται το κράτος, σύμφωνα με τον κ.Γιαννόπουλο. «Δεν στεκόταν ποτέ κοντά μας. Τώρα είναι ακόμη χειρότερα τα πράγματα και δυστυχώς βλέπουμε να δαπανώνται χρήματα για πασαλείμματα και για υποτιθέμενες διαδικασίες, οι οποίες δεν δίνουν λύσεις.
»Τα κρατικά ιδρύματα υπολειτουργούν, κλείνουν ή έχουν ήδη κλείσει. Οι δικοί μας χώροι και άλλοι ιδιωτικοί έχουν πλημμυρίσει από παιδιά. Με αποτέλεσμα να φτάνουμε στο φρικτό σημείο να ακούμε για ένα παιδάκι 18 μηνών που μετά τον βιασμό του πατέρα του πέθανε στη Θεσσαλονίκη».
Αυτή τη στιγμή το Χαμόγελο του Παιδιού διαθέτει 11 σπίτια, στα οποία φιλοξενούνται περίπου 285 παιδιά.
«Υπάρχουν τέσσερις χώροι προστασίας: Αρχικά είναι η ημερήσια φροντίδα για παιδιά που οι οικογένειες τους είναι σε κρίση. Τα παιδιά έρχονται σε ένα χώρο που έχουμε δημιουργήσει, τα περιποιούμαστε και δίνουμε τη δυνατότητα στην οικογένεια να επιβιώσει -γιατί δουλεύουμε και με την οικογένεια. Τα παιδιά πηγαίνουν στο σπίτι τους κάθε βράδυ και τα Σαββατοκύριακα. Ο δεύτερος χώρος είναι η βραχυπρόθεσμη φιλοξενία σε σπίτι. Εκεί γίνεται έρευνα για να δούμε εάν τα παιδιά μπορούν να επιστρέψουν στο σπίτι τους και δουλεύουμε και με τους γονείς με απώτερο σκοπό τα παιδιά να επιστρέψουν στην οικογένεια τους. Ο τρίτος είναι ο μεσοπρόθεσμος και ο τέταρτος, που μόνο το Χαμόγελο του Παιδιού διαθέτει αυτή τη στιγμή, είναι η μόνιμη κατοικία».
Στέλνοντας το δικό του μήνυμα για την Παγκόσμια Ημέρα ενάντια στην Παιδική Κακοποίηση, σήμερα Σάββατο, ο Κώστας Γιαννόπουλος λέει: «Αυτό που έχει σημασία είναι να καταλάβουμε όλοι τι σημαίνει παιδική αθωότητα, παιδική αξιοπρέπεια και να σταματήσουμε να κακοποιούμε τα δικαιώματα των παιδιών σε κάθε μορφή».
«Θέλω και έχω μια δεύτερη ευκαιρία να ζήσω»
Ο 15χρονος σήμερα Βασίλης ζει επτά χρόνια στο Χαμόγελο του Παιδιού και έχοντας πια νέα αντίληψη για τον εαυτό του και το μέλλον αφηγείται τη δική του ιστορία.
«Θυμάμαι ήμουν οκτώ χρονών και πήγαινα στη Β’ Δημοτικού. Μια μέρα γυρνώντας στο σπίτι μου δεν είχα καθόλου διάθεση. Δεν ήθελα ούτε να φάω, ούτε να διαβάσω, το μόνο που ήθελα ήταν να κοιμηθώ. Όταν ο πατέρας μου γύρισε και έμαθε ότι δεν ήθελα να φάω και να διαβάσω αγρίεψε και άρχισε να μου φωνάζει. Εγώ δεν του έδινα σημασία. Τότε αυτός σηκώθηκε από το τραπέζι και άρχισε να με χτυπάει αλύπητα. Εγώ δεν μπόρεσα να αντιδράσω γιατί ήμουν μικρός και αδύναμος... Από εκείνη την ημέρα αποφάσισα να το σκάσω από το σπίτι... Πήγα σε μία πλατεία και καθόμουν έως τις δέκα το βράδυ. Τότε μου ήρθε μία ιδέα. Πήγα στο καρτοτηλέφωνο και κάλεσα το 1056... Αφού μίλησα με μία κυρία και της είπα τα πάντα με ρώτησε που είμαι και σε μία ώρα είχε έρθει. Με πήρε και με πήγε σε ένα σπίτι στον Καρέα. Μου πήρε αρκετό καιρό να προσαρμοστώ, αλλά τα κατάφερα. Πιστεύω πως έχω δικαίωμα να πιστεύω ότι θέλω και έχω μία δεύτερη ευκαιρία να ζήσω τη ζωή που ήθελα. Μακάρι όλες οι ιστορίες των παιδιών που πονάνε να είχαν το ίδιο αίσιο τέλος.... Δεν το πιστεύω... Μακάρι όμως».
*Η Εθνική Τηλεφωνική Γραμμή για τα Παιδιά SOS 1056 λειτουργεί 24 ώρες τη μέρα, επτά ημέρες την εβδομάδα, είναι δωρεάν και ανώνυμη, στελεχωμένη από κοινωνικούς λειτουργούς και ψυχολόγους.
Κική Μαργαρίτη
Πηγή: Νέα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου