Η άτακτη "Μαργαρίτα" ή Όταν ένα ποίημα στο σχολικό βιβλίο δικαιολογεί την περιθωριοποίηση και την κοροϊδία των παιδιών με Μαθησιακές Δυσκολίες...

Με έκπληξη, σαν δασκάλα σε παράλληλη στήριξη σε παιδί της Β΄Δημοτικού, πρόσεξα για πρώτη φορά ένα ποιηματάκι στο καινούργιο ανθολόγιο, για ένα μικρό κοριτσάκι που δεν μπορεί να διαβάσει αλφαβήτα. Η Μαργαρίτα, υπεύθυνη για την αδυναμία της να διαβάσει (αφού είναι "άτακτο" παιδί) γίνεται στόχος των πειραγμάτων των άλλων παιδιών, κάτι που θεωρείται λογικό από τον ποιητή.

Ένα παιδί που προσπαθεί, που δεν τα καταφέρνει, που γίνεται στόχος πειραγμάτων από τα άλλα παιδιά, επειδή δεν "στρώνεται να διαβάσει". Σας θυμίζει και εσάς κάτι; Κι εμένα. Και δυστυχώς, θυμίζει και στους λιλιπούτειους μαθητές που το ακούνε για πρώτη φορά. "Σαν τον Δημήτρη στην τάξη μας" παρατήρησε πολύ εύστοχα ένα πιτσιρίκι στη δική μου τάξη, "δεν ξέρει να διαβάζει" και όλα μαζί τα πιτσιρίκια άρχισαν να γελάνε. Άλλωστε, αυτό δεν έκαναν και τα παιδιά στο ποίημα; Τι και αν ο Δημήτρης, όπως και η Μαργαρίτα αφιέρωνε ώρες ατελείωτες μαζί με την μαμά του πάνω από ένα βιβλίο, προσπαθώντας; Δεν τα κατάφερνε και αυτό είναι που μετράει στα μάτια όλων. Άλλωστε, δεν είναι κακό να γελάς με κάποιον που προσπαθεί να γράψει, να διαβάσει και δεν τα καταφέρνει. Φταίει ότι είναι τεμπέλης, άτακτος, αδιάφορος. Το λέει και το ποιηματάκι. Άποψη του παρελθόντος που έχει πια αποδειχτεί επιστημονικά λανθασμένη. Εξακολουθεί όμως να ζει μέσα στα νέα βιβλία, σε μια εποχή που παλεύουμε όλοι στην Ελλάδα να δείξουμε ότι οι Μαθησιακές Δυσκολίες δεν είναι δημιούργημα της φαντασίας μας, οτι οι μαθητές αυτοί δεν είναι αδιάφοροι, χαζοί και τεμπέληδες. Γιατί; Ποιους σκοπούς εξυπηρετεί αυτό το ποίημα; Κάποιοι μπορεί να ισχυριστούν ότι συμπεριλήφθηκε γιατί δίνει τη δυνατότητα στον εκπαιδευτικό να μιλήσει στα παιδιά για τις δυσκολίες που αντιμετωπίζουν κάποιοι συμμαθητές τους, να τα ευαισθητοποιήσει και να δείξει πόσο λάθος έκαναν τα παιδιά και ο δάσκαλος στο ποίημα. Δεν άκουσα κάτι τέτοιο από τον εκπαιδευτικό της τάξης μας όμως. Και αν το έλεγε, τα λόγια του θα νικούσαν την αυθεντία του βιβλίου ή τη δύναμη της επανάληψης; Ήδη μετά από τρεις αναγνώσεις, τα κοριτσάκια της τάξης το ήξεραν σχεδόν απέξω. Μέσα σε τέσσερις στροφές δηλαδή, καταφέραμε και στοχοποιήσαμε τους μαθητές με Μαθησιακές Δυσκολίες, νομιμοποιήσαμε τις κοροϊδίες και πιθανόν τα επεισόδια εκφοβισμού απέναντί τους, τους δείξαμε ότι εκείνοι φταίνε που δεν τα καταφέρνουν και καταρρακώσαμε την όποια αυτοπεποίθηση τους είχε απομείνει.

Ο Δημήτρης της τάξης μου στο διάλειμμα δεν βγήκε έξω. Κάθισε αμίλητος και μόνος μέσα...Στα ματάκια του δεν κύλησε κανένα δάκρυ στο σχολείο. Για το σπίτι, δεν ξέρω...