Τριαντάφυλλος Ηλιάδης

Για όλους υπάρχει μία Ιθάκη, ο κόσμος ο ωραίος, ο αληθινός βρίσκεται κάπου μέσα μας, αρκεί να θελήσουμε ειλικρινά και με συνέπεια να τον ψάξουμε”. Λόγια ίσως κοινότυπα, που θα μπορούσαν να είναι βγαλμένα από κάποιο βιβλίο με συμβουλές αναζήτησης της ευτυχίας και του νοήματος της ζωής. Οι ίδιες λέξεις, ωστόσο, αποκτούν διαφορετικό νόημα και αξία, όταν βγαίνουν από το στόμα ενός ανθρώπου, που από πολύ νωρίς στη ζωή του, “μάλωσε άσχημα” με την καλή τύχη. Ο Τριαντάφυλλος Ηλιάδης, γεννήθηκε το 1950, σε ένα μικρό καπνοχώρι της Ξάνθης, τον Πετεινό, με πολύ σοβαρή αναπηρία στα χέρια και το ένα πόδι. Η μητέρα του είχε χάσει σε ατύχημα το ένα της χέρι. Σε ηλικία τεσσάρων ετών έχασε τον πατέρα του.

“Ήμουν ένα συνονθύλευμα κακιάς τύχης”, λέει σήμερα, καθώς ξεκινά να διηγείται στο ΑΠΕ-ΜΠΕ τη διαδρομή του, από τα “μελανά”, όπως τα χαρακτηρίζει, παιδικά του χρόνια, μέχρι την “αναγέννησή” του μέσα από τη ζωγραφική, την επιτυχία του, την καταξίωσή του και την αναζήτηση της πολυπόθητης ευτυχίας. Η ομορφιά της ζωής Ο Τριαντάφυλλος ζωγραφίζει με το στόμα. “Την ομορφιά της ζωής τη ζωγραφίζω στον καμβά. Θέλω τα μοτίβα μου και οι συνδυασμοί χρωμάτων να μη φέρνουν σε αμηχανία τους ανθρώπους, που βλέπουν τα έργα μου, αλλά να τους γεμίζουν με αισθήματα γλυκιάς νοσταλγίας”, λέει και πραγματικά στους πίνακές του, όσο και στην αποδοχή τους από το κοινό, φαίνεται πως έχει πετύχει το στόχο του. Τα έργα του είναι εμπνευσμένα από ανθρώπινες μορφές, ιστορίες, φυσικά τοπία, αλλά και τα όνειρά του. “Εκπληκτική δουλειά, με αληθινά χρώματα, γοητεία και φως, χωρίς καμιά υπερβολή στη ζωντάνια και την απόδοση της φύσης”, έγραψε κάποιος επώνυμος στο βιβλίο εντυπώσεων, σε μία από τις πολλές εκθέσεις των έργων του. “Στην ελπίδα, την ηρεμία, την αισιοδοξία και τη χαρά της ζωής, που μας μεταδίδουν οι πίνακες του Τριαντάφυλλου Ηλιάδη. Με μοναδική συγκίνηση και πολλά ευχαριστώ”, έγραψε κάποιος άλλος. Ένα πινέλο, σανίδα σωτηρίας Ο Τριαντάφυλλος “ανακάλυψε” τη ζωγραφική σε ηλικία 7 ετών. “Ο κόσμος μας φτιάχτηκε για πλάσματα με δύο χέρια. Λόγω της αναπηρίας μου ήμουν αποκλεισμένος, σαν παιδί δεν μπορούσα να παίξω. Η επώδυνη συναίσθηση της σωματικής μου δυσπλασίας εισέβαλε ορμητικά μέσα μου, όταν άρχισα να συλλαμβάνω τα βλέμματα των άλλων να καρφώνονται επίμονα, άλλοτε διακριτικά και άλλοτε αδιάκριτα στα ασχημάτιστα σημεία του σώματός μου”, θυμάται. “Μία ισχυρή αίσθηση μειονεξίας και άδικης καταδίκης μου άρχισε να διαμορφώνεται μέσα μου, που με έσπρωχνε απειλητικά έξω από τον κόσμο, στο περιθώριο. Απεγνωσμένα, αναζητούσα τρόπο να απαλλαγώ από αυτό το βαρύ συναισθηματικό κλίμα. Τότε άστραψε μέσα μου, σαν σανίδα σωτηρίας, η ιδέα να ασχοληθώ με τη ζωγραφική, τη ζωγραφική με το στόμα”, λέει, ενθυμούμενος ότι “από τη στιγμή που άρπαξα το πινέλο αισθάνθηκα μία ψυχική αειφορία, ένα πέταγμα ψυχής, νόμιζα επιτέλους ότι μπορώ και εγώ κάτι να προσφέρω στην κοινωνία”. Κάπως έτσι, ο Τριαντάφυλλος άρχισε να αναπτύσσει το ταλέντο του, μέχρι που κατάφερε, όπως χαρακτηριστικά λέει, “να πατήσω στα ανάπηρα μέλη μου”. Το ”μειδίαμα” της τύχης Σε ηλικία 12 ετών, εξαιτίας ενός από τα πολλά προβλήματα υγείας που αντιμετώπιζε, βρέθηκε να νοσηλεύεται στο νοσοκομείο Παίδων ΠΙΚΠΑ Πεντέλης. Στο νοσοκομείο, παραδόξως, η τύχη τού χάρισε, ίσως το πρώτο της “μειδίαμα”. Η Ελένη Μπουλούμπαση, μία διοικητική υπάλληλος, πρόσεξε τα σχέδια που αυθόρμητα ο Τριαντάφυλλος ζωγράφισε στο κομοδίνο, δίπλα στο κρεβάτι του. “Γνώριζε από τέχνη και αναγνώρισε το ταλέντο μου. Τότε με έφερε σε επαφή με τη Διεθνή Ένωση Αναπήρων Καλλιτεχνών (VDMFK), που εδρεύει στο Λιχτενστάιν”, μας λέει. Η Ένωση -ιδρύθηκε το 1956 από τον ανάπηρο δήμαρχο Μονάχου Έριχ Στέγκμαν (Erich Stegmann)- συγκεντρώνει έργα ζωγραφικής ανάπηρων ατόμων, διοργανώνει εκθέσεις μ’ αυτά, τα τυπώνει σε μορφή καρτών, αφισών και ημερολογίων και με τα έσοδα που έχει απ’ αυτές τις δραστηριότητες αμείβει τους ανάπηρους δημιουργούς των έργων, εξασφαλίζοντάς τους έτσι μία δημιουργική απασχόληση και μία αξιοπρεπή διαβίωση. Το 1970, ο Τριαντάφυλλος έγινε μέλος της Ένωσης, που σήμερα αριθμεί 726 μέλη, προερχόμενα από 74 χώρες. Η ανταμοιβή “Η συναίσθηση ότι είχα πια να ανταποκριθώ στις προσδοκίες μία Ένωσης, που απευθυνόταν στους φιλότεχνους όλου του κόσμου, αναπτέρωσε τη θέλησή μου για δημιουργία και καλλιτεχνική ανύψωση. Ζωγράφιζα πλέον σε ρυθμό υπεράνθρωπο”, εξηγεί ο Τριαντάφυλλος. Μέσα από τις δραστηριότητες της Ένωσης τού δόθηκε η δυνατότητα να συμμετάσχει σε πάρα πολλές εκθέσεις στην Ελλάδα και το εξωτερικό, να πραγματοποιήσει ατομικές εκθέσεις, να διακριθεί σε διεθνείς καλλιτεχνικούς διαγωνισμούς, να συναντήσει προσωπικότητες της εγχώριας και διεθνούς πολιτικής, καλλιτεχνικής και πνευματικής σκηνής. “Ούτε στον ύπνο μου δεν θα μπορούσα να φανταστώ ότι συνέβαιναν όλα αυτά”, λέει. Το 1997 πραγματοποιήθηκε στη Θεσσαλονίκη έκθεση των έργων του Τριαντάφυλλου Ηλιάδη, υπό την αιγίδα του Οργανισμού Πολιτιστικής Πρωτεύουσας της Ευρώπης ”Θεσσαλονίκη 1997”. Την έκθεση επισκέφθηκε ο Οικουμενικός Πατριάρχης Βαρθολομαίος, ο οποίος, εντυπωσιασμένος από το έργο του, εισηγήθηκε τη βράβευσή του από την Ακαδημία Αθηνών, η οποία και ήλθε το Δεκέμβριο του 1998. Στο γραφείο του, ο Τριαντάφυλλος έχει φωτογραφίες του με διάφορες προσωπικότητες: από πρωθυπουργούς μέχρι αρχιεπισκόπους. Από όλες, μία την έχει ξεχωρίσει, την έχει σε περίοπτη θέση του δωματίου. Είναι η φωτογραφία του γάμου του με την επί 33 έτη σύζυγό του, τη Σελήνη. “Η μοίρα με ευνόησε απλόχερα και μου έστειλε τη γυναίκα μου, που πίστεψε και πιστεύει σε μένα, που με αγάπη και αυταπάρνηση με στηρίζει, με ενισχύει και με έκανε ευτυχισμένο πατέρα δύο θυγατέρων”, λέει. Είναι φυσικό, λοιπόν, να της αφιερώνει και την έκδοση του βιβλίου με τα έργα του: “Στη γυναίκα μου, που της οφείλω ζωή μου, δεν ξέρω τι το σημαντικό υπάρχει που να μην της το οφείλω”. Ο Τριαντάφυλλος ζει σήμερα με την οικογένειά του, στη Θέρμη Θεσσαλονίκης. Έχοντας αποδεχθεί εδώ και χρόνια τη σωματική του ιδιαιτερότητα και έχοντας συμφιλιωθεί μ’ αυτή, προτρέπει εκείνους που αντιμετωπίζουν παρόμοια προβλήματα να πράξουν το ίδιο. “Όταν η φύση σε φρενάρει προσπαθείς να αξιοποιήσεις ό,τι σου έχει μείνει γερό. Οι δυσκολίες και αποτυχίες μπορεί να είναι πολλές, όμως, αν είσαι αποφασισμένος, θα πετύχεις. Εγώ δεν αισθάνομαι κακομοίρης, δεν είμαι ανάπηρος”, λέει περήφανα. “Ζω ανάμεσα σε ανθρώπους που στα μάτια τους χαίρομαι την αγάπη και εκτίμησή τους για μένα. Τώρα πια αισθάνομαι περίπου δικαιωμένος και -ας μην επισύρω το βάσκανο μάτι της μοίρας- ευτυχισμένος”, προσθέτει. Όσο για όνειρα και επιθυμίες; “Σήμερα η μεγαλύτερη επιθυμία που έχω, είναι να ζωγραφίσω μπροστά στον πρόεδρο της Δημοκρατίας”, λέει.

© 2010 ΑΘΗΝΑΪΚΟ ΠΡΑΚΤΟΡΕΙΟ ΕΙΔΗΣΕΩΝ – ΜΑΚΕΔΟΝΙΚΟ ΠΡΑΚΤΟΡΕΙΟ ΕΙΔΗΣΕΩΝ

25-1-2010