Γράφει ο Χρήστος Μιχαηλίδης στο protagon
Mε την ευκαιρία της απονομής του φετινού Νόμπελ Ειρήνης στη Μαλάλα Γιουσουφζάϊ, 17, που πυροβολήθηκε από τους Ταλιμπάν πριν από δύο χρόνια στο Πακιστάν, και τραυματίστηκε σοβαρά στο κεφάλι, και στον Ινδό Καϊλάς Σατιάρθι, 60, που στόχο της ζωής του έβαλε να μην εκμεταλλεύεται κανείς τα παιδιά για εργασία, χάρηκα που φέτος η Σουηδική Ακαδημία απέφυγε τις… πολιτικές λύσεις «αλά Ομπάμα» και άλλες, και αποφάσισε καλώς.
Σκέφτηκα επίσης ότι έχουμε εδώ ένα λαμπρό παράδειγμα δύο ανθρώπων που έχουν δώσει όλο το είναι τους στον αγώνα εναντίον της καταπίεσης των παιδιών, και υπέρ του δικαιώματός όλων, αγοριών και κοριτσιών (για τα οποία ιδιαιτέρως αγωνίζεται η Μαλάλα, και παραλίγο να χάσει τη ζωή της για αυτό), να πάνε σχολείο, να μάθουν γράμματα, να μορφωθούν – που άλλωστε είναι ίσως ο πιο «σίγουρος τρόπος» να καταπολεμηθεί η φτώχεια και η ανισότητα στον κόσμο. Φτώχεια, που όπως έλεγε κι ο μέγας Γκάντι, «είναι η χειρότερη μορφή τρομοκρατίας».
Και θυμήθηκα επί τη ευκαιρία, και εκείνα τα απαχθέντα «κορίτσια μας» στη Νιγηρία, για τα οποία θα ‘θελα σήμερα να γράψω δυο λόγια.
Όταν τον περασμένο Απρίλιο η ισλαμική τρομοκρατική οργάνωση Boko Haram απήγαγε 276 μαθήτριες από σχολείο της πόλης Τσιμπόκ, στη βόρεια Νιγηρία, όλοι μας είχαμε συγκλονιστεί – στιγμιαία, όπως γίνεται πια στην εποχή που δεν προλαβαίνουμε να χωνέψουμε τη μία είδηση και μας έρχεται η επόμενη.
Το σύνθημα Bring Back Our Girls (Φέρτε Πίσω Τα Κορίτσια Μας), το αγαπήσαμε και το υιοθετήσαμε όλοι. Έγινε «μεγάλο θέμα» στα δελτία ειδήσεων. Έγινε bannerάκι και tweet, στα social media. Τα likes, τα favorites και τα retweets έφτασαν σε νούμερα απίθανα. Τόσο, που εύκολα περνούσε από το μυαλό σου η εύκολη σκέψη ότι «τόσο δα να φυσήξουμε όλοι μαζί, ο άνεμος θα πάρει και θα σηκώσει τους τρομοκράτες, και τα κορίτσια μας θα ελευθερωθούν».
Η πραγματικότητα βέβαια είναι πολύ διαφορετική, και μας προσγειώνει σε αυτήν με ένα εξαιρετικό του άρθρο στο www.project-syndicate.org ο πρώην Πρωθυπουργός της Βρετανίας Γκόρντον Μπράουν, τώρα Ειδικός Αντιπρόσωπος των Ηνωμένων Εθνών για την Παγκόσμια Εκπαίδευση. Θυμίζει κατ’ αρχάς ότι από τα 276 κορίτσια που απήχθησαν τον περασμένο Απρίλιο, τα 57 κατάφεραν να δραπετεύσουν, και τα 219 εξακολουθούν και είναι υπό αιχμαλωσία.
ΤΟΣΟ μεγάλη είναι η απόγνωση και το αίσθημα ερήμωσης και μοναξιάς των γονιών των αιχμάλωτων ακόμα κοριτσιών τους, που έφτασαν στο σημείο να σκέφτονται μήπως πρέπει να αποδεχτούν το μοιραίο, και να συναινέσουν στο να κηρυχθούν τα παιδιά τους «νεκρά», γράφει ο Γκόρντον Μπράουν, παρατηρώντας ότι σύμφωνα την τοπική λαϊκή παράδοση στις περιοχές εκείνες, όταν περάσουν 4 μήνες από την εξαφάνιση ενός ή περισσότερων ανθρώπων, πρέπει να γίνουν οπωσδήποτε οι κηδείες τους, «ώστε η περίοδος πένθους να δώσει στις οικογένειες των αγαπημένων τους την ευκαιρία, όσο δύσκολο και αν είναι, να θεραπεύσουν και να κλείσουν την πληγή τους».
ΤΑ κορίτσια λείπουν εδώ και 5 μήνες. Και κανένας, λέει ο Ειδικός Αντιπρόσωπος του ΟΗΕ, δεν μπορεί να αισθανθεί την ανείπωτη οδύνη και αγωνία των γονέων που δεν ξέρουν εάν οι κόρες τους έχουν βιαστεί, ξυλοκοπηθεί, ή και φυγαδευτεί ακόμα από τη Νιγηρία για να μπουν στο παγκόσμιο κύκλωμα της σωματεμπορίας. «Μπορεί ο υπόλοιπος κόσμος να συνεχίζει τη ζωή του, αλλά οι γονείς αυτών των κοριτσιών σηκώνονται κάθε πρωί, αντιμέτωποι με μια ακόμη μέρα αβεβαιότητας και παραίτησης. Η ελπίδα τους εξατμίζεται γρήγορα».
ΞΕΡΟΥΜΕ ότι 7 γονείς απαχθέντων κοριτσιών έχουν πεθάνει μέσα σ’ αυτούς τους λίγους μήνες από καρδιακή προσβολή και εγκεφαλικό επεισόδιο. Είναι δύσκολο να αποσυνδέσει κάποιος αυτούς τους θανάτους από το απερίγραπτο στρες που βάρυνε τη ψυχή και το σώμα τους λόγω της απουσίας των παιδιών τους.
ΞΕΡΟΥΜΕ ακόμα ότι μόνο 15 από τα 57 κορίτσια που κατάφεραν να δραπετεύσουν έχουν επιστρέψει στα σχολεία τους, αψηφώντας την απειλή της Boco Haram ότι «θα επιστρέψουμε και θα σας ξαναπιάσουμε». Κατανοητός ο φόβος των κοριτσιών που επέλεξαν να μη γυρίσουν στα σχολεία τους. Αξιέπαινη, όμως, και μεγαλειώδης η απόφαση των 15 να γυρίσουν στα θρανία και να μη χαρίσουν σε κανέναν τρομοκράτη το δικαίωμα να τους στερήσει τη μόρφωση – δικαίωμα ταυτόσημο με εκείνο της ελευθερίας.
ΔΥΣΤΥΧΩΣ όμως, επισημαίνει στο άρθρο του ο Γκόρντον Μπράουν, εκατοντάδες χιλιάδες άλλα κορίτσια στη βόρειο Νιγηρία, έχουν αποφασίσει να απέχουν από τα σχολεία τους, από φόβο μην έχουν την ίδια τύχη με τα προηγούμενα στην Τσιμόκ. Μία πρωτοβουλία, λοιπόν, που αξίζει να υποστηριχθεί έμπρακτα, είναι αυτή που ακούει στο όνομα Nigeria Safe Schools Initiative, που στόχο έχει να ενισχυθούν τα συστήματα εγκατάστασης τηλεπικοινωνιακών και άλλων μέτρων ασφαλείας και φύλαξης των σχολείων ώστε να ενθαρρυνθούν τα παιδιά να επιστρέψουν.
Το site που τα εξηγεί όλα αυτά είναι το www.aworldatschool.org. Τα παιδιά θέλουν να γυρίσουν στα σχολεία τους. Να κερδίσουν τον χαμένο χρόνο. Να κερδίσουν τη ζωή που έχασαν. Μπορεί όλοι μας να αγκαλιάσαμε το σύνθημα «Φέρτε Πίσω τα Κορίτσια Μας», αλλά δυστυχώς, όπως επισημαίνει ο Γκόρντον Μπράουν, η ανταπόκριση του κόσμου για έμπρακτη βοήθεια είναι «αργή και πενιχρή». Το ίδιο ισχύει και για άλλες εκκλήσεις για βοήθεια, όπως για τους χιλιάδες πρόσφυγες της Συρίας στο Λίβανο.
ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΝ έχει το γεγονός ότι η περισσότερη και μεγαλύτερη βοήθεια έρχεται από νέους ανθρώπους, που το δικαίωμα στην εκπαίδευση τους αγγίζει πιο πολύ. Οι γονείς, λέει ο Μπράουν, που έχουν και τα λεφτά να δώσουν, είναι πιο αποστασιοποιημένοι. Κι όμως, καταλήγει, αρκεί να σκεφτεί κάποιος ότι το κόστος για να έχει καλή εκπαίδευση ένα προσφυγόπουλο για έναν ολόκληρο χρόνο είναι μόλις 8 δολάρια!ένα άρθρο των πρωταγωνιστών
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου