«Παιδί μου, είσαι να μάθουμε μαζί;»

Υπάρχουν κάποιες «σκοτεινές» στιγμές στη ζωή σου όταν είσαι γονιός. Πριν γίνω, δεν το φανταζόμουν ποτέ, ίσως μάλιστα να πίστευα ότι εγώ ως διά μαγείας θα έβρισκα τις σωστές λύσεις για κάθε θέμα και θα μεγάλωνα ένα παιδί σε μια εκστατική καθημερινότητα. Μέσα στα πέντε χρόνια που έχουν περάσει είδα συχνά με τρόμο όλα τα δικά μου ελαττώματα να με κοιτούν κατάμουτρα και αναρωτήθηκα κρυφά αν ήμουν ικανή τελικά να γίνω μητέρα ή αν έκανα κι εγώ τα λάθη που λένε πως κάνουν οι γονείς. Σε αυτές τις δύσκολες στιγμές, που σκάβεις να βρεις τι σημαίνει αληθινή, ανιδιοτελής αγάπη και εάν τελικά υπάρχει, είχα για παρέα μου, τουλάχιστον στα «μωρουδίστικα» χρόνια, πολλά από τα συμβουλευτικά βιβλία για γονείς που κυκλοφορούν στην αγορά. Βιβλία που πράγματι με καθοδήγησαν σε πολλά προβλήματα, πρακτικά κυρίως αλλά και ψυχολογικά. Μέχρι που πέρασαν τα θέματα του φαγητού, του ύπνου, των δοντιών και άλλα που δεν θυμάμαι πια κι ήρθαν τα πιο δύσκολα. Εκεί για κάποιο λόγο άρχισα να βαριέμαι αυτά τα λαμπερά βιβλία με τις συμβουλές για να γίνεις ένας «αποτελεσματικός» γονιός, με τα δέκα πιο σημαντικά πράγματα που έπρεπε να κάνεις για το παιδί σου ή εκείνα τα αυστηρά που σε γεμίζουν με ενοχές θυμίζοντάς σου ότι μάλλον εσύ χρειάζεσαι ψυχολόγο ή ότι θα έπρεπε ν’ αγαπήσεις πραγματικά τον εαυτό σου για να δώσεις αγάπη στο παιδί σου κ.ά. Ολα τους άψογα γραμμένα έμειναν στο ράφι, ενώ εγώ από την πλευρά μου αφέθηκα στο ένστικτό μου και σε ό,τι καλό ή κακό αποτέλεσμα είχε αυτό. Ενας μεγάλος πρόλογος για να τονίσω την ανακούφιση που ένιωσα όταν ξεκίνησα να διαβάζω το βιβλίο του Νίκου Πιλάβιου «Τα ευτυχισμένα παιδιά θέλουν γονείς χωρίς “εγώ”». Κάτι σαν ημερολόγιο ενός καθημερινού ταξιδιού σ’ ένα χώρο γεμάτο ερωτήματα, όπως γράφει ο ίδιος «για τον τρόπο που μεγάλωσαν εμάς, που κι εμείς μεγαλώσαμε η μεγαλώνουμε τα παιδιά μας και που τα μεγαλύτερα από αυτά ίσως σήμερα μεγαλώνουν τα δικά τους». Σε 28 μικρά κεφάλαια, τόσο σύντομα που μπορείς να διαβάζεις από ένα κάθε μέρα, χωρίς καθόλου να κουραστείς ο συγγραφέας «ανοίγει» στη δημοσιότητα τις δικές του εμπειρίες από τη ζωή του ως πατέρας εξομολογούμενος με τον πλέον αφοπλιστικό τρόπο τους προβληματισμούς και τις πιο μύχιες σκέψεις του. Γιατί κάνουμε παιδιά; Για να’ χουμε κάτι δικό μας; Για να βρούμε μια απασχόληση; Για να «παίξουμε», όπως όταν παίζαμε με κούκλες;

Η αλήθεια είναι ότι το βιβλίο του Νίκου Πιλάβιου το διαβάζω αργά. Εδώ και καιρό έχω κολλήσει στο κεφάλαιο «Η εκπαίδευση του εκπαιδευτή» προσπαθώντας, δεν ξέρω με πόση επιτυχία να εφαρμόσω όσα είπε ένα βράδυ στη δωδεκάχρονη κόρη του ο συγγραφέας.

«Ακου, Μαρία: δεν έχω ιδέα πώς να σε μεγαλώσω. Ούτε εγώ ούτε κανένας γονιός πρέπει να παίζει τον παντογνώστη και να ασκεί βίαιη εξουσία στα παιδιά του και ο λόγος του να είναι νόμος. Τέρμα. Λοιπόν, είσαι ν’ ανακαλύψουμε μαζί, να μάθουμε κι οι δυο μας από μόνοι μας χωρίς παιδοψυχολόγους, παιδαγωγούς κι άλλους τέτοιους, με μόνο οδηγό το σεβασμό, την κατανόηση, την αγάπη που νιώθουμε, είσαι να μάθουμε μαζί πώς μεγαλώνουν τα παιδιά; Οι άνθρωποι; Είσαι;». 

 

Πηγή: Καθημερινή