ΚΑΘΕ ΤΕΣΣΕΡΑ ΧΡΟΝΙΑ η ίδια –ανομολόγητη– αμηχανία. Λίγο καιρό μόνο μετά την υπερπαραγωγή των Ολυμπιακών Αγώνων και τον υπερκορεσμό του κοινού, ακολουθεί το παραπαίδι τους (το δηλώνει και η ονομασία), οι Παραολυμπιακοί.
Ένας θεσμός που μοιάζει να τεστάρει κάθε φορά τα κοινωνικά μας αντανακλαστικά αλλά και τα βαριά στερεότυπα που εξακολουθούμε να συντηρούμε σε σχέση με τα άτομα με αναπηρία – είτε πρόκειται για αθλητές και αθλήτριες είτε όχι. Από τη μία, δεν μπορεί παρά να είναι θετικό να παρακολουθεί το ευρύ κοινό –έστω και κάθε τέσσερα χρόνια– το πόσο μακριά μπορεί να φτάσει σε αθλητικό επίπεδο ένα άτομο με αναπηρία. Από την άλλη, είναι λίγο σαν να μεταφέρεται το αφήγημα ότι αν είσαι ΑμεΑ, ή είσαι υπεραθλητής ή δεν είσαι τίποτα.
Και το ζήτημα παραμένει πάντα το ίδιο. Μπορούμε να παρακολουθήσουμε τους αγώνες αυτούς ως αθλητικό γεγονός όπου δεν μπορούν να είναι όλοι νικητές, χωρίς να αντιμετωπίζουμε τους αθλητές και τις αθλήτριες που συμμετέχουν ως υπερβατικά όντα που αξίζουν συνολικά τον θαυμασμό ή την ενσυναίσθησή μας, ανεξαρτήτως της επίδοσής τους στο αγώνισμα στο οποίο τόσο κόπο έχουν κάνει για να διαπρέψουν;
Οι περισσότεροι από εμάς δεν ξέρουμε τι σημαίνει να είσαι ΑμεΑ. Ακόμα περισσότεροι δεν ξέρουμε τι σημαίνει να είσαι αθλητής υψηλού επιπέδου και ανταγωνισμού. Οι συμμετέχοντες στους Παραολυμπιακούς τα γνωρίζουν πολύ καλά και τα δύο. Και αναρωτιέμαι κάθε φορά πώς μπορεί να τους φαίνεται αυτός ο ψυχοπονιάρικος –και σφόδρα υποτιμητικός– τρόπος με τον οποίον καλύπτουν τους αγώνες τα media, ειδικά τα ελληνικά.
Φαντάσου να έχεις προετοιμαστεί σκληρά για μια τέτοια διοργάνωση και να φτάνεις τελικά στο βάθρο για να δεις να καπελώνεται όλη αυτή η προσπάθεια από επικεφαλίδες όπως «η δύναμη της θέλησης» ή ακόμα και «ο θρίαμβος της θέλησης», όπως είδα σε κάποιο σχετικό δημοσίευμα, έμπνευση κάποιου που προφανώς αγνοεί ότι αυτός ήταν ο τίτλος του ναζιστικού έπους της Λένι Ρίφενσταλ, μοιάζει όμως υππσυνείδητα να επικαλείται ένα είδος ευγονικής του συναισθήματος.
Διάβαζα κάπου ότι σε έρευνες και δημοσκοπήσεις που έχουν διεξαχθεί στην Βρετανία ανάμεσα σε άτομα με αναπηρία είναι σημαντικό το ποσοστό των ΑμεΑ που πιστεύουν ότι οι Παραολυμπιακοί αποτελούν ένα θεαματικό πατρονάρισμα και ότι ουδόλως ή ελάχιστα ενισχύουν τα δικαιώματα και την θέση τους στην κοινωνία, πέρα από τον χώρο του πρωταθλητισμού.
Πανηγυρίζουμε (και δικαίως, και το αξίζουν) για τις επιτυχίες των δικών μας αθλητών και αθλητριών στους Παραολυμπιακούς αγώνες, όταν όμως αυτοί τελειώσουν είναι βέβαιο ότι θα λησμονήσουμε την εξαιρετικά δυσχερή θέση των ατόμων με αναπηρία στη χώρα μας, όχι μόνο σε ό,τι αφορά την προσβασιμότητα, αλλά και την συμπερίληψη, την αυτονομία, την ανεξαρτησία, την εργασία, την ψυχαγωγία, την καθημερινότητα, τη ζωή.
Πηγή: LiFO
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου