Η ιστορία πέρασε στα ψιλά των εφημερίδων αλλά αντανακλά ένα ιστορικό ηθικό δίλημμα: Μυρίζουν τα χρήματα;
Οίκος ανοχής προθυμοποιήθηκε να χρηματοδοτήσει την αγορά φωτοτυπικού μηχανήματος σε δημοτικό σχολείο της Πάτρας, κατόπιν, μάλιστα, αιτήματος του Συλλόγου Γονέων και Κηδεμόνων, αλλά η δωρεά δεν έγινε τελικά δεκτή ύστερα από αντιδράσεις της τοπικής κοινωνίας και του Περιφερειακού Διευθυντή Εκπαίδευσης Δυτικής Ελλάδας.
Όσοι αντιδρούν λοιπόν προτιμούν να μην υπάρχει το φωτοτυπικό στο σχολείο από το να γνωρίζουν τα παιδιά την προέλευση των χρημάτων. (Διότι ως γνωστόν τα παιδιά – ακόμη και τα εξάχρονα – τα ξέρουν όλα.) Αλλά τι μήνυμα πήραν αυτά τα παιδιά;
Ότι οι μεγάλοι μάλωσαν για μικροπολιτικούς λόγους, ότι κάποιοι διέρρευσαν στο διαδίκτυο την ιστορία για να δημιουργηθεί μπάχαλο, ότι μία καλή κυρία θα έδινε τα λεφτά αλλά ωστόσο δεν θα τα δεχθούν γιατί η ίδια κυρία κάνει ένα «κακό» επάγγελμα και ότι τελικά θα μείνουν χωρίς φωτοτυπικό. Επίσης, όπως προκύπτει από το ρεπορτάζ που έκανα, το σχολείο τους, το 5ο Δημοτικό Σχολείο Πάτρας, είναι τόσο παλιό που σε μία τάξη διδασκαλίας πέφτουν από τους τοίχους οι σοβάδες. Δεν έχει αίθουσα γυμναστικής και όταν βρέχει περιφέρονται μέσα στους διαδρόμους την ώρα του μαθήματος. Και αυτό καμία καλή κυρία δεν μπορεί να το διορθώσει. Αλλά ούτε το κράτος που έχει γίνει μπορντέλο.
Η προσωπική μου άποψη είναι ότι όλα αυτά θα είχαν αποφευχθεί εάν η ιδιοκτήτρια του οίκου ανοχής, για την οποία μαθαίνω ότι δίνει και σε άλλα ευαγή ιδρύματα (να μια επιχείρηση που πάει καλά μέσα στην οικονομική κρίση!) και είναι μητέρα ενός παιδιού, είχε προβεί στην δωρεά ανωνύμως. Ή εάν οι γονείς δεν είχαν μία φυσική ροπή προς το κακόβουλο κουτσομπολιό και το θέμα δεν έπαιρνε διαστάσεις και δεν έφθανε σε «ανώτερο επίπεδο». Διαβάζω από την ανακοίνωση του κ. Γιώργου Παναγιωτόπουλου, Περιφερειακού Διευθυντή Εκπαίδευσης Δυτικής Ελλάδας: «Θεωρώ σκόπιμο να σας υπενθυμίσω, από την ιστορία, το παράδειγμα της Φρύνης, της διάσημης και πάμπλουτης εταίρας της αρχαιότητας, η οποία αντιμετώπισε την άρνηση των αρχών της πόλης της Θήβας όταν προσφέρθηκε να ανοικοδομήσει τα κατεστραμμένα τείχη της με την προϋπόθεση να τοποθετηθεί επιγραφή με το όνομα της. Η μη αποδοχή της συγκεκριμένης συναλλαγής μας υπενθυμίζει ότι η οικονομική κρίση δεν πρέπει να αποτελεί αιτία εκφυλισμού των ηθικών αξιών.»
Τι φοβήθηκε ο κ. Παναγιωτόπουλος; Ότι ο οίκος ανοχής θα έβαζε διαφημιστικό αυτοκολλητάκι πάνω στο φωτοτυπικό, για να προσεγγίσει παιδάκια από 6 έως 12 ετών, όπως αξίωνε η Φρύνη της αρχαιότητας να τοποθετηθεί επιγραφή με το όνομα της πάνω στα τείχη; Ή θεώρησε το γεγονός αυτό καθαυτό ως φοβερό τον 21ο αιώνα; Μία δωρεά από ένα φυσικό πρόσωπο που διατηρεί μία επιχείρηση που (υποθέτω ότι – όπως τουλάχιστον με διαβεβαιώνει ο δικηγόρος της και πρόεδρος του Συλλόγου Γονέων του εν λόγω σχολείου κ. Δημήτρης Πεγλερίδης) φορολογείται από το κράτος και πληροί όλες τις νόμιμες προϋποθέσεις. Μήπως θα έπρεπε, κατά τα υποκριτικά ήθη μας, να γίνει δεκτή η δωρεά, αλλά –κατά τα πρόσφατα ποδοσφαιρικά δρώμενα της Λάρισας – να βαπτιστεί ο «οίκος ανοχής της κυρίας τάδε» σε «οίκο εποχής Σούλα», οπότε ούτε γάτα ούτε ζημιά;
«Τα χρήματα δεν μυρίζουν» είχε αποφανθεί ο αυτοκράτορας της Ρώμης Βεσπασιανός (69 έως 79 μ.Χ.) όταν, για να εξυγιάνει τα δημόσια οικονομικά είχε φορολογήσει και τα δημόσια ουρητήρια. Ή μήπως μυρίζουν; Δεν θα ήταν πάντως κακή ιδέα να βρεθεί μια δωρήτρια να ανακαινίσει και τις τουαλέτες του σχολείου αφού τα κονδύλια του κρατικού προϋπολογισμού δεν επαρκούν πλέον να καλύψουν στοιχειώδεις ανάγκες του μαθητικού πληθυσμού.
Οίκος ανοχής προθυμοποιήθηκε να χρηματοδοτήσει την αγορά φωτοτυπικού μηχανήματος σε δημοτικό σχολείο της Πάτρας, κατόπιν, μάλιστα, αιτήματος του Συλλόγου Γονέων και Κηδεμόνων, αλλά η δωρεά δεν έγινε τελικά δεκτή ύστερα από αντιδράσεις της τοπικής κοινωνίας και του Περιφερειακού Διευθυντή Εκπαίδευσης Δυτικής Ελλάδας.
Όσοι αντιδρούν λοιπόν προτιμούν να μην υπάρχει το φωτοτυπικό στο σχολείο από το να γνωρίζουν τα παιδιά την προέλευση των χρημάτων. (Διότι ως γνωστόν τα παιδιά – ακόμη και τα εξάχρονα – τα ξέρουν όλα.) Αλλά τι μήνυμα πήραν αυτά τα παιδιά;
Ότι οι μεγάλοι μάλωσαν για μικροπολιτικούς λόγους, ότι κάποιοι διέρρευσαν στο διαδίκτυο την ιστορία για να δημιουργηθεί μπάχαλο, ότι μία καλή κυρία θα έδινε τα λεφτά αλλά ωστόσο δεν θα τα δεχθούν γιατί η ίδια κυρία κάνει ένα «κακό» επάγγελμα και ότι τελικά θα μείνουν χωρίς φωτοτυπικό. Επίσης, όπως προκύπτει από το ρεπορτάζ που έκανα, το σχολείο τους, το 5ο Δημοτικό Σχολείο Πάτρας, είναι τόσο παλιό που σε μία τάξη διδασκαλίας πέφτουν από τους τοίχους οι σοβάδες. Δεν έχει αίθουσα γυμναστικής και όταν βρέχει περιφέρονται μέσα στους διαδρόμους την ώρα του μαθήματος. Και αυτό καμία καλή κυρία δεν μπορεί να το διορθώσει. Αλλά ούτε το κράτος που έχει γίνει μπορντέλο.
Η προσωπική μου άποψη είναι ότι όλα αυτά θα είχαν αποφευχθεί εάν η ιδιοκτήτρια του οίκου ανοχής, για την οποία μαθαίνω ότι δίνει και σε άλλα ευαγή ιδρύματα (να μια επιχείρηση που πάει καλά μέσα στην οικονομική κρίση!) και είναι μητέρα ενός παιδιού, είχε προβεί στην δωρεά ανωνύμως. Ή εάν οι γονείς δεν είχαν μία φυσική ροπή προς το κακόβουλο κουτσομπολιό και το θέμα δεν έπαιρνε διαστάσεις και δεν έφθανε σε «ανώτερο επίπεδο». Διαβάζω από την ανακοίνωση του κ. Γιώργου Παναγιωτόπουλου, Περιφερειακού Διευθυντή Εκπαίδευσης Δυτικής Ελλάδας: «Θεωρώ σκόπιμο να σας υπενθυμίσω, από την ιστορία, το παράδειγμα της Φρύνης, της διάσημης και πάμπλουτης εταίρας της αρχαιότητας, η οποία αντιμετώπισε την άρνηση των αρχών της πόλης της Θήβας όταν προσφέρθηκε να ανοικοδομήσει τα κατεστραμμένα τείχη της με την προϋπόθεση να τοποθετηθεί επιγραφή με το όνομα της. Η μη αποδοχή της συγκεκριμένης συναλλαγής μας υπενθυμίζει ότι η οικονομική κρίση δεν πρέπει να αποτελεί αιτία εκφυλισμού των ηθικών αξιών.»
Τι φοβήθηκε ο κ. Παναγιωτόπουλος; Ότι ο οίκος ανοχής θα έβαζε διαφημιστικό αυτοκολλητάκι πάνω στο φωτοτυπικό, για να προσεγγίσει παιδάκια από 6 έως 12 ετών, όπως αξίωνε η Φρύνη της αρχαιότητας να τοποθετηθεί επιγραφή με το όνομα της πάνω στα τείχη; Ή θεώρησε το γεγονός αυτό καθαυτό ως φοβερό τον 21ο αιώνα; Μία δωρεά από ένα φυσικό πρόσωπο που διατηρεί μία επιχείρηση που (υποθέτω ότι – όπως τουλάχιστον με διαβεβαιώνει ο δικηγόρος της και πρόεδρος του Συλλόγου Γονέων του εν λόγω σχολείου κ. Δημήτρης Πεγλερίδης) φορολογείται από το κράτος και πληροί όλες τις νόμιμες προϋποθέσεις. Μήπως θα έπρεπε, κατά τα υποκριτικά ήθη μας, να γίνει δεκτή η δωρεά, αλλά –κατά τα πρόσφατα ποδοσφαιρικά δρώμενα της Λάρισας – να βαπτιστεί ο «οίκος ανοχής της κυρίας τάδε» σε «οίκο εποχής Σούλα», οπότε ούτε γάτα ούτε ζημιά;
«Τα χρήματα δεν μυρίζουν» είχε αποφανθεί ο αυτοκράτορας της Ρώμης Βεσπασιανός (69 έως 79 μ.Χ.) όταν, για να εξυγιάνει τα δημόσια οικονομικά είχε φορολογήσει και τα δημόσια ουρητήρια. Ή μήπως μυρίζουν; Δεν θα ήταν πάντως κακή ιδέα να βρεθεί μια δωρήτρια να ανακαινίσει και τις τουαλέτες του σχολείου αφού τα κονδύλια του κρατικού προϋπολογισμού δεν επαρκούν πλέον να καλύψουν στοιχειώδεις ανάγκες του μαθητικού πληθυσμού.
Πηγή: protagon
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου