No Parking

Πρόπερσι μάλλον ήταν. Καταχείμωνο. Να βρέχει… καρεκλοπόδαρα. Θέση για parking, ούτε για δείγμα. Είχα αρχίσει να ζαλίζομαι από τους κύκλους στο τετράγωνο Χίλτον-Σισίνη-Αιγινίτου-Μιχαλακοπούλου. Και το κάνω. Παρκάρω σε μια γωνία της Μιχαλακοπούλου, κλείνοντας την διέλευση αναπήρων… Δεν θα αργούσα. Θα έπαιρνα κάτι από το σπίτι και θα κατέβαινα σε δύο λεπτά. Κατέβηκα σε πέντε. Χρόνος αρκετός, για να προλάβει το παρμπρίζ μου, να «στολιστεί» με το γνωστό αυτοκόλλητο «ΕΙΜΑΙ ΓΑΪΔΑΡΟΣ»!

Το άφησα κολλημένο σχεδόν δυο μέρες. Για να με «πονέσει» και να μην το ξεχάσω. Στα φανάρια οι πεζοί με κοιτούσαν με απαξία, με χλευασμό και κάποιοι άλλοι αδιάφορα, σαν να διάβαζαν το κλασσικό (και συνήθως ανορθόγραφο) «ΘΕΛΩ ΠΛΗΣΙΜΟ»… Ναι, πρόπερσι ήταν!!!

Πέρυσι, γνώρισα το Στάμο Τσάμη. Σκηνοθέτης, φίλος φίλων, από τα άτομα που με το «καλησπέρα», νιώθεις σαν να τα ξέρεις (και να είστε φίλοι) μια ζωή. Γελάσαμε πολύ με το Στάμο και την αγαπημένη του την ηθοποιό Ειρήνη Μπαλτά (ένα ακόμη δώρο της βραδιάς). Όταν πριν από λίγους μήνες μου ζήτησε να συμμετάσχω στην ταινία του, χάρηκα πολύ. Μόλις μάλιστα έμαθα το θέμα της, χαμογέλασα (μέσα μου) και χωρίς να του πω λέξη για την προϊστορία μου ως… τετράποδο, δέχτηκα. Συνάντησα τον Στάμο, πριν από τρεις ημέρες. Μιλήσαμε πολύ ώρα για το «NO PARKING». Απομόνωσα κάποια σημεία από τα λόγια του και σας τα παραθέτω, με την ευχή να σταματήσει επιτέλους να με στοιχειώνει εκείνο το… «ΕΙΜΑΙ ΓΑΪΔΑΡΟΣ»!

«Για δύο βράδια δεν μπορούσα να κοιμηθώ. Έβλεπα τον αδερφό μου τον Σπύρο κι εμένα στον ύπνο μου, να περπατάμε στη νησίδα μιας μεγάλης λεωφόρου. Κι αυτό δεν θα ήταν καθόλου περίεργο, αν ο αδερφός μου, (μετά από ένα ατύχημα που είχε στα 27 του) μπορούσε να περπατήσει. Ξύπνησα και πήγα στον υπολογιστή. Άρχισα να γράφω, αλλά η σκέψη μου έτρεχε πιο γρήγορα από τα χέρια μου στο πληκτρολόγιο. Τον έκλεισα και πήρα μια σελίδα Α4. Την γέμισα με τις εικόνες από το όνειρό μου. Η σκηνή επαναλήφθηκε και την επόμενη νύχτα. Το σενάριο της πρώτης μου ταινίας, ήταν έτοιμο. Ακολούθησαν πολύωρα ξενύχτια με τον πρωταγωνιστή Ορέστη Τρίκα, που προσέγγισε το ρόλο του με ξεχωριστή ευαισθησία, όπως και οι άλλοι 24 ηθοποιοί, καθώς και οι 18 τεχνικοί, που μοιράστηκαν το «όνειρό» μου. Η ταινία μετά από τέσσερις ημέρες γυρισμάτων, με διευθυντή φωτογραφίας τον Μάνο Μαυρογεώργη και ηχολήπτη τον Γιώργο Κωνσταντινέα, «έφευγε» για το AVID του Στέφανου Κλειδαρά. Παράλληλα, 3 μουσικοί ανέλαβαν να εκτελέσουν την πρωτότυπη μουσική που έγραψε ο Δημήτρης Φριτζαλάς. Οι τρεις εβδομάδες αναμονής -έως την ανακοίνωση των υποψηφιοτήτων για το 5th DIGI φεστιβάλ ταινιών μικρού μήκους της Δράμας- πέρασαν δύσκολα. Είχα το ίδιο άγχος, που έχει ένας μαθητής για τα αποτελέσματα των πανελληνίων… Ένα άγχος που διαφοροποιήθηκε, μόλις έμαθα πως η ταινία μου θα διαγωνιστεί με άλλες 45 από τις 202 συνολικά συμμετοχές. Δεν ήθελα μόνο να αρέσει, ήθελα να προβληματίσει και να ευαισθητοποιήσει.

Οι άνθρωποι με κινητικά προβλήματα και να οδηγήσουν μπορούν και να κολυμπήσουν και να εργαστούν και φυσικά να ερωτευτούν και να κάνουν παιδιά, όπως όλοι εμείς οι αρτιμελείς. Από την εμπειρία μου ξέρω πως έχουν χιούμορ, τους αρέσει να αυτοσαρκάζονται και αναπτύσσουν άλλες ικανότητες, που αποτελούν πια το δικό τους «οδηγό επιβίωσης», αλλά το πιο σημαντικό, είναι το να ζουν με αξιοπρέπεια. Φτάνει όλοι εμείς, να τους το «επιτρέπουμε». Για παράδειγμα, το αυτονόητο: να μην παρκάρουμε στις ράμπες που εξυπηρετούν τα τροχήλατα, ούτε να βάζουμε ζαρντινιέρες με φυτά στις ειδικές πλάκες για τη διέλευση των τυφλών. Μεγάλο μερίδιο ευθύνης για τον «αποκλεισμό» τους, έχει και το κράτος, που δεν έχει προνοήσει για την πρόσβασή τους σε εκκλησίες, αθλητικούς χώρους, πλοία, δημόσιες υπηρεσίες, θέατρα, κινηματογράφους κ.α. Κι αν σε κάποιους χώρους από αυτούς υπάρχει μέριμνα, είναι απλά η εξαίρεση και όχι (όπως σε όλες τις αναπτυγμένες χώρες) ο κανόνας. Αυτό που ήθελα να δείξω με την ταινία μου, είναι αυτό που όλοι έχουμε δει. Την πραγματικότητα. Άφησα την κάμερα να καταγράψει το γεγονός, τη στιγμή. Και η αλήθεια της, είναι και σκληρή και συγκινητική. Ανάμεικτα συναισθήματα. Περνάς από την ανοχή και την απογοήτευση, στο θυμό. Κι αναρωτιέσαι το προφανές. Κι αν ήμασταν εμείς στη θέση τους; Κάποια στιγμή, ίσως θα ‘πρεπε να απαντήσουμε! Σοβαρά και υπεύθυνα»!

Η ταινία του Στάμου Τσάμη «NO PARKING» ανοίγει το φεστιβάλ ταινιών μικρού μήκους της Δράμας, μετά την τελετή έναρξης στο Αμφιθέατρο Δημοτικού Ωδείου Δράμας τη Δευτέρα 19 Σεπτεμβρίου.

H σελίδα No Parking στο Facebook

Τηλεοπτικά εφέτος θα συνεργάζεται με τους σκηνοθέτες Πιέρρο Ανδρακάκο και Νίκο Κρητικό, στην καθημερινή τηλεοπτική σειρά του MEGA «Οι Βασιλιάδες».

Πηγή: mediasoup.gr, 09/09/2011 via disabled.gr