"Κινητικά ανάπηροι,σημαίνει κοινωνικός αποκλεισμός"

"Η συντριπτική πλειοψηφία των ανθρώπων με κινητική αναπηρία στην χώρα μας, βιώνουν το υποκριτικό ενδιαφέρον, την ρατσιστική συμπεριφορά, την αδιαφορία της πολιτείας, τα ημίμετρα, το εχθρικό περιβάλλον, την αρτηριοσκλήρυνση του κάθε γραφειοκράτη, την διαχρονική κοροϊδία εντέλει των πολιτικών για υγεία -αποκατάσταση , πρόσβαση , παιδεία, ειδικό αθλητισμό, συναναστροφή, απασχόληση κτλ. Τους επιβάλλεται να νιώθουν παιδιά ενός άλλου θεού. Απολήγουν να αναζητούν τις καλύτερες στιγμές, αφήνοντας το νου να ταξιδεύει σε όνειρα και φαντασία.

Ο κοινωνικός χώρος των κινητικά αναπήρων είναι αντιληπτός ως εύκολος στόχος στον κάθε εκμεταλλευτή, επί των δικαίων που επί χρόνια διεκδικεί βυσσοδομούν κάθε λογής “προστάτες”. Μιλούν πολλοί εκμεταλλευτές στο όνομα των ελλήνων με κινητική αναπηρία, προσβάλλοντας το δίκαιο, κατακρεουργώντας την αλήθεια. Η μόνη πραγματική εικόνα της τελευταίας, η αληθινή ψυχή των Ελλήνων κινητικά αναπήρων, καθρεπτίζεται για όσους θέλουν να την δουν στα ανάμεικτα αγανάκτηση και πικρό χαμόγελο πρόσωπα. Στα βλέμματα της πίκρας και οργής, για τα χαμένα “αυτονόητα” , αυτά που θα έπρεπε χρόνια να έχουν γίνει αλλά η Ελλήνων πολιτεία προκλητικά αγνοεί ή κάνει ότι αγνοεί.
Αποκατάσταση και υγεία : Ονειρο απατηλό, τα ωραία μεγάλα λόγια αντηχούν πλέον ως το χυδαιότερο όλων των ανεκδότων. Αγκαλιές υποκριτικές, δήθεν προστατευτικές, πανταχού παρούσα στην πραγματικότητα η απέραντη κρατική μιζέρια και απραξία έχει απλώσει τις φτερούγες της. Το κάλπικο ενδιαφέρον του κάθε ψευδοπροστάτη προσπαθεί πιεστικά να δικαιολογήσει την σκληρή πραγματικότητα, να την υποκαταστήσει με έωλες φτηνές προσδοκίες, μα εις μάτην.
Πρόσβαση : Η υποκρισία του κάθε δήθεν αναζητεί στήριγμα στην πλάτη του κάθε κινητικά αναπήρου για να νομιμοποιηθεί, ένα ακόμη χυδαίο ανέκδοτο τα λόγια που εκστομίζονται. Ουδεμία πρόσβαση στο λεγόμενο δομημένο περιβάλλον, ουδεμία και στο φυσικό. Εκτός και μόνο αν ανήκεις στους ελάχιστους που έχουν προσβάσιμο κήπο στο σπίτι και τα απαραίτητα χρήματα για συνοδό (συνήθως οικονομικό μετανάστη με 50 ευρώ την ημέρα)! Σε ότι δε αφορά την πρόσβαση το καλοκαίρι στο αγαθό του νερού, ούτε λόγος. Εδώ γελάνε και κλαίνε μαζί, η μόνη φράση που περιγράφει την κατάσταση είναι”το απόλυτο αίσχος”.
Μια και μοναδική είναι η οργανωμένη και προσβάσιμη παραλία σε όλη την Ελλάδα στο ΚΑΑΠ-Βούλας και αυτή κάθε χρόνο χρειάζεται αγώνα δρόμου για να ανοίξει. Ωσάν να αδυνατούν οι πολιτικοί να καταλάβουν αυτό που εύκολα καταλαβαίνουν όλοι οι έχοντες την κοινή λογική Ελληνες. Οτι δηλαδή, η καλοκαιρινή επαφή με το υγρό στοιχείο για τον κινητικά ανάπηρο, δεν σημαίνει μόνο χαρά και ξεγνοιασιά αλλά και κάτι υπέρτερο. Είναι θεραπευτική αποκατάσταση, απαραίτητη για τον όσο το δυνατόν πιό ανώδυνο χειμώνα που έπεται. Απεδείχθη μεσ’ τα χρόνια πολύ δύσκολο στην ελληνική πολιτεία να νομοθετήσει ώστε να επιτρέπονται έργα στις παραλίες όλης της χώρας για την ανεμπόδιστη πρόσβαση των κινητικά αναπήρων. Τι έργα; Τα στοιχειωδέστερα όλων είναι ένας διάδρομος και μια εξέδρα συνήθως ξύλινη για να προσαρμόζονται αναβατόρια εισόδου-εξόδου στο νερό. Απλά πράγματα, συγκεκριμένα. Τα οποία επί χρόνια δεν γίνονται, ωσάν οι άνθρωποι με κινητική αναπηρία σε τούτη την χώρα να χρειάζονται και να αιτούνται μιά νέα γέφυρα Ρίου – Αντιρρίου ...
Παιδεία και ειδικός αθλητισμός: Μόνο μιά λέξη, απλή και ελληνικότατη συνάμα. Ντροπή. Οι όποιοι νόμοι ψηφίζονται, ψηφίζονται για να μην εφαρμόζονται.
Συναναστροφή , δημιουργική απασχόληση, πολιτισμός:Τίποτα, τίποτα, τίποτα. Οτι οι άνθρωποι με κινητική αναπηρία μπορούν να κάνουν το κάνουν ολομόναχοι,η πολιτεία είναι παρούσα μόνο με τις υποσχέσεις της. Με αυτές μας χόρτασαν πολιτισμό, αξιοπρέπεια και ζωή !
Η σεξουαλικότητα των νέων Κινητικά Αναπήρων! Φυσιολογικές λειτουργίες που το σώμα των νέων κινητικά αναπήρων παρεμποδίζεται με χίλιους τρόπους να τελέσει στην “φυσιολογική” κοινωνία μας. Ελάχιστα προβεβλημένο αλλά τεράστιο συνάμα πρόβλημα που αντιμετωπίζουν οι νέοι και οι οικογένειες τους. Μιά συστημική παρεμπόδιση που πολλές φορές κινείται στις παρυφές της ακρότητας. Αυτονήτη η απάντηση στο ερώτημα εάν και πότε ασχολήθηκε η Ελληνική πολιτεία; Ποτέ. Δεν το σκέφτηκε, δεν είδε, δεν άκουσε τίποτε. Κι’ όμως η κραυγή “βοήθεια” των χιλιάδων νέων με κινητικές αναπηρίες, είναι τόσο ηχηρή για αυτο΄ν που θέλει να την ακούσει που μπορεί να ξεκουφάνει...
Μετα τα παραπάνω “διαχρονικά” ας έρθουμε και στο κοντινό σήμερα. Δεν φτάνουν τα μεγάλα προβλήματα που καθημερινά εμποδίζουν την ζωή μας, έχουμε πλέον και κάθε λογής επίθεση από πρόσφατα νομοσχέδια και εγκυκλίους, από ασφαλιστικούς οργανισμούς, εργατική εστία κτλ. Βομβαρδιζόμαστε με άρθρα νόμου φτιαγμένα στο ποδάρι από συμβούλους (θέλουμε να πιστεύουμε…), που είτε δεν έχουν κυριολεκτικά μυρωδιά τι σημαίνει κινητικά ανάπηρος πολίτης, είτε έχουν και απλώς υπηρετούν τις επιταγές των ανωτέρων τους. Βάζουν τους πάντες και όλα στο ίδιο τσουβάλι, με βία προσπαθούν να επιβάλλουν καθεστώς απόλυτης ισοπέδωσης .
Στο σημείο αυτό, δυό κουβέντες περί δημοκρατίας κρίνονται απαραίτητες : Η Εθνική Ομοσπονδία Κινητικά Αναπήρων είναι εδώ εκπροσωπώντας θεσμικά 550.000 ανθρώπους με κινητικές αναπηρίες, όμως κανείς ποτέ δεν μας κάλεσε σε αυτόν τον περίφημο….κοινωνικό διάλογο, έστω τυπικά να πούμε την άποψη μας. Τι άλλο να σχολιάσουμε πέραν του ότι “αυτή η δημοκρατικότητα, πιά μας έχει σκλαβώσει ! ”
Αντί επιλόγου: Πολλοί πίστευαν ότι μετά την τελευταία πολιτική αλλαγή κάτι θα άλλαζε, έστω στην νοοτροπία. “ Αμ δε που θα αλλάξει” μου έλεγε ο φίλος ο Βασίλης κουβαλώντας εμπειρίες δεκαετιών από τις αναπηρικές διεκδικήσεις στην πλάτη του, “όλα τα … την ίδια μούρη έχουν” Δεν τον πίστευα, δεν ήθελα να τον πιστέψω. Τώρα με βλέπει και βάζει το δάκτυλο στον κρόταφο, σαν να θέλει να μου πει, “στα έλεγα, εγώ που είμαι από μικρός σε ένα αναπηρικό αμαξίδιο έχω δει αγυρτείες και αγύρτες σωρό!”. O Βασίλης ο φίλος, στον οποίον πιστώνεται η πιό σκληρή φράση που έχει πιθανότατα εκστομιστεί ποτέ από ενεργό στέλεχος του αναπηρικού κινήματος: “έχω φτάσει σε σημείο να πω, γεννήθηκα γαμώτο ανάπηρος, έπρεπε να γεννηθώ και Ελληνας; Παρά την δικαιωμένη σκληρή σκέψη του Βασίλη, εγώ συνεχίζω να πιστεύω, ότι υπάρχουν ακόμα πολιτικοί ταγοί σε τούτο τον τόπο που δεν εκστομίζουν μόνο αλλά και εννοούν την άποψη ότι “μιάς χώρας ο πολιτισμός κρίνεται από το πως συμπεριφέρεται στους πολίτες της με αναπηρία”.
Ονειροπόλος; Πιθανώς ναι, πιθανώς όχι. Το μόνο βέβαιο είναι ότι, τόσο στην σκέψη μου όσο και σε αυτή πολλών χιλιάδων άλλων, έναντι των κραυγαλέων ολιγωριών και αδικιών δεν υπάρχει πλέον ανοχή, υπάρχει μόνο τεκμήριο ενοχής."

Άρθρο του προέδρου της Εθνικής Ομοσπονδίας Κινητικά Αναπήρων, Νίκου Σκόνη, όπως δημοσιεύτηκε στην Ελευθεροτυπία