Πρόκειται για το ημερολόγιο του περίπου δεκατετράχρονου τότε, αυτιστικού Dara McAnulty, που ξεκινάει την καταγραφή την άνοιξη του έτους και την ολοκληρώνει τον χειμώνα.
Οι σελίδες του είναι γεμάτες με πανέμορφες περιγραφές τού ιρλανδικού τοπίου, (στο βιβλίο περιλαμβάνονται τόσο ένας χάρτης των περιοχών που αναφέρονται, όσο κι ένα σύντομο γλωσσάρι) αλλά και του εσωτερικού κόσμου του αυτιστικού εφήβου.
Έτσι, ζούμε μαζί του την εναλλαγή των εποχών και σχεδόν ακούμε τα πουλιά που οι φωνές τους είναι κρυμμένες νότες στις φράσεις του Dara McAnulty. Νιώθουμε τη δροσιά και την υγρασία της ιρλανδικής εξοχής, αλλά και τα συναισθήματα που μοιράζεται μαζί μας ο νεαρός φυσιοδίφης σχετικά με το τι σημαίνει για αυτόν να είναι ο ίδιος αλλά και η οικογένειά του αυτιστικοί.
Χωρίς δακρύβρεχτες περιγραφές συγκεκριμένων περιστατικών, μαθαίνουμε για τον εκφοβισμό που δέχτηκε στο σχολείο που τον πρωτοσυναντάμε στην αρχή του βιβλίου. Καταγράφει τις δυσκολίες που αντιλαμβάνεται ότι έχει όταν βρίσκεται ανάμεσα σε πολύ κόσμο και οι οποίες εξαφανίζονται όταν αφήνεται στο φυσικό περιβάλλον, αλλά και τη χρήση στρατηγικών διαχείρισής τους, όταν δεν μπορεί να έρθει σε επαφή με τη φύση.
Το βιβλίο δεν έχει μεταφραστεί στα ελληνικά ακόμα. Σας προτείνουμε να το αναζητήσετε.
Αποσπάσματα από το βιβλίο
"I don't feel qualified to understand it or pass judgment. I know it unsettles me, though. The balance is just never quite right." (41)
“I can never think straight. My brain becomes engulfed by colour and noise and remembering to be organized. Ticking things off brain-lists. Always trying to hold the nervous anxiety. To keep myself together.” (44)
“An unfamiliar rhythm is beating, gentle yet raging. I have gone two weeks without being bullied. Two weeks. This is the longest period I’ve experienced without taunts and jibes or fists landing. It feels strange, almost eerie. I had prepared myself for the worst, because that’s what I’ve come to expect. … I had strategies worked out in my head, of what to do when things got bad. I had even written conversation openers to hand to my mum, if things got cloudy” (147)
I held out my hand to feel the tickle of the wind. A blackbird might never choose to nest and lay its eggs in my palm, but I know that my hand will always be outstretched, to nature and to people. Because we’re not separate from nature. We are nature. And without a community, when you’re always on your own, it’s more difficult to share ideas and grow. I’m so used to keeping my thoughts locked inside and being in a space where it’s only me and my family. But now there are concentric circles, rippling out through a digital, online world into the very real world of activism, social action and interaction. It keeps on rippling. I have to drift and swirl with it, but always I’ll need to retreat, back to the foundation stones of myself.” (218)
Dara McAnulty
Penguin Random House UK
Ευλαμπία Αγγέλου
Ανεξάρτητη Ερευνήτρια
Διερμηνέας Ελληνικής Νοηματικής Γλώσσας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου