Η Παραολυμπιονίκης μιλά στο Newsbomb.gr για τις νίκες της, για τις δύσκολες υπό βροχή προπονήσεις της, τους φύλακες αγγέλους της που δεν είναι άλλοι από την οικογένεια της και τον προπονητή της Νικόλαο Βέζο.
Δυνατή! Ως χαρακτήρας, ως άνθρωπος. Η Ευθυμία Γκούλη παραολυμπιονίκης στο Τόκυο στα 25 της έχει μάθει να μάχεται σκληρά καθημερινά. Με ένταση, με πάθος. Τι και αν έχει μόνο ένα χέρι η ίδια είναι πεισματάρα και διεκδικεί όλα της τα όνειρα.
Η οικογένεια της, την έχει εμφυσήσει στη λογική ότι είναι μοναδική και σπάνια και δεν έχουν άδικο. Ο χαρακτήρας της είναι απίθανος. Η ίδια μνημονεύει και τον προπονητή της τον Νικόλαο Βέζο με του οποίου την καθοδήγηση κατακτά εντός και εκτός νερού διακρίσεις και δυνατές στιγμές.
Η Ευθυμία -για τους πολύ κοντινούς της ανθρώπους Έφη- μιλά στο Newsbomb.gr για το Τόκυο, για την αναπηρία της, για το άθλημα της, για την προσβασιμότητα.
Την συναντήσαμε στην «Χωράφα» στο Περιστέρι, στο κολυμβητήριο που είναι η ομάδα της, ο «Γλαύκος».
Την συνόδευε η κολλητή της η Μαργαρίτα, η οποία είναι η σκιά της, ένα από τα στήριγμα της. Εκείνη που την βοηθάει να βάζει το μαγιό της και να μεταμορφώνεται σε γοργόνα, όταν βουτά στο νερό.
Άνετη και ακομπλεξάριστη μας λέει πριν την συνέντευξη μας πως το δεξί της χέρι κόπηκε κατά τη διάρκεια της κύησης της μητέρας της από τον ομφάλιο λώρο. Πρόκειται για μια εξαιρετικά σπάνια περίπτωση, τόσο για την Ελλάδα όσο και για το εξωτερικό. «Στα υπερηχογραφήματα φαινόμουν να έχω δυο χέρια και δυο πόδια. Μετά από έρευνα του γιατρού, προέκυψε ότι κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης τυλίχτηκε ο ομφάλιος λώρος στο χέρι μου. Τέλος, μιλά για την προσβασιμότητα αλλά και για το σεβασμό που επιβάλλεται να δείχνουμε οι υπόλοιποι στους συνανθρώπους μας με αναπηρία.
Παραολυμπιονίκης στο Τόκυο…
«Η μεγάλη μου νίκη ήταν η πρόκριση μου στους παραολυμπιακούς αγώνες. Η συγκίνηση ήταν μεγάλη, όλοι οι κόποι μου όλα αυτά τα χρόνια μετουσιώθηκαν στην παρουσία μου στο Τόκυο.
Ήξερα πως δεν θα είχε κόσμο. Αλλά αυτό δεν με πτόησε, γιατί μέσα από τα social media ήμουν συνεχώς σε επαφή με τους δικούς μου ανθρώπους. Οι Παραολυμπιακοί για εμένα ήταν μια καταπληκτική εμπειρία. Θεωρώ ότι είναι ο στόχος κάθε αθλητή να φθάσει εκεί.
Ήμουν πολύ ενθουσιασμένη με την παρουσία μου και μόνο στην Ιαπωνία, είχε δεν είχε κόσμο. Το μόνο που με λύπησε ήταν ότι δεν είχα μαζί μου τον προπονητή μου. Θεωρώ σε αυτούς τους αγώνες, που ο προπονητής αποτελεί ένα «όπλο» για τον αθλητή θα έπρεπε να είναι εκεί πέρα. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν συνεργάστηκα με τους άλλους προπονητές, εννοείται πως συνεργάστηκα».
Η προετοιμασία σου και ο εγκλειματισμός σου στην Ιαπωνία πως ήταν;
Οι περισσότερες από τις χώρες τις άλλες είχαν πάει για προετοιμασία δύο &τρεις εβδομάδες πριν την έναρξη των αγώνων, αφού η προετοιμασία και διαμονή τους εκεί ήταν δωρεάν. Κάτι που εμείς δεν το κάναμε. Δεν μας έστειλαν να πάμε εκεί να κάνουμε προετοιμασία οπότε πήγαμε μια εβδομάδα πριν ξεκινήσουν οι αγώνες, οπότε αντιμετωπίσαμε και την ταλαιπωρία του ταξιδιού αλλά και αυτή της προσαρμογής. Εμείς πήγαμε 16-17 τα γήπεδα άνοιγαν στις 20, οπότε ακόμη και σε αυτό τον τομέα ήμασταν σε αδράνεια. Δεν μπορούσαμε να κάνουμε κάτι απλά περιμέναμε να ανοίξουν τα γήπεδα. Χάσαμε δυο μέρες προπόνησης. Κάποιοι έπεφταν πρώτη ημέρα, εγώ έπεφτα δεύτερη ημέρα μέχρι να προσαρμοστείς και να μπεις σε μια σειρά ήταν ακατόρθωτο».
Η στιγμή που αντιλαμβάνεσαι πως περνάς στον τελικό
«Εγώ ήμουν στην δεύτερη προκριματική σειρά. Όταν ήμουν στο call room και πηγαίνοντας προς την πισίνα έπεφτε η πρώτη σειρά δεν είχα επαφή τι έκαναν οι άλλες οι κοπέλες. Ήξερα απλά ότι είχα τον 14ο χρόνο. Οπότε όταν μπήκα μέσα, είχα πει θα τα δώσω όλα για όλα γιατί θα ήταν η φορά εκείνη που θα κολυμπούσα σε μια τέτοια πισίνα, σε αυτούς τους αγώνες και μόλις είδα το αποτέλεσμα…ανατρίχιασα!
Δεν ξεχάσω αυτό το συναίσθημα του προκριματικού με τίποτα. Όταν βγήκα έξω αγκάλιασα όσους καθόντουσαν στην κερκίδα από την χαρά μου.
Εγώ στον τελικό πήγα σκεφτομενη ότι θα αντικρίσω αυτή την εικόνα, αυτή την πισίνα, ήξερα πως δεν θα πήγαινα για ένα μετάλλιο, ήξερα όμως ότι ο στόχος μου στο Τόκιο ήταν να περάσω στον τελικό. Οπότε τον τελικό τον έζησα με άλλη διάθεση, ήμουν χαρούμενη και συνειδητοποιημένη και πιο προσεκτική για να μην ακυρωθώ, γιατί αν ακυρονόμουν θα ήταν σα να μην κολύμπησα καθόλου, οπότε προσπάθησα να τα κάνω όλα σωστά. Βγήκε ακριβώς το ίδιο αποτέλεσμα, ακριβώς ο ίδιος χρόνος, ήμουν πάρα πολύ ευτυχισμένη όταν τερμάτισα και επίσης και ο προπονητής μου ήταν πολύ ικανοποιημένος».
«Όταν γεννήθηκα δεν είχα το δεξί μου χέρι. Κόπηκε κατά τη διάρκεια της κύησης της από τον ομφάλιο λώρο. Στα υπερηχογραφήματα φαινόμουν να έχω δυο χέρια και δυο πόδια. Μετά από έρευνα του γιατρού, προέκυψε ότι κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης τυλίχτηκε ο ομφάλιος λώρος στο χέρι μου.
Μετά από χρόνια ένας ορθοπεδικός είχε πει στην μητέρα μου για να μην ατροφήσει το μέλος του χεριού μου θα έπρεπε να αθληθώ και της πρότεινε την κολύμβηση, Στο Αιγάλεω με πήγε η μητέρα μου… στην αρχή φοβόμουν το νερό. Πάνω στον μήνα δεν ξανά βγήκα ποτέ από το νερό, ακόμη και σε συνθήκες αντίξοες σε βροχές, σε καταιγίδες ήμουν πάντα εκεί. Έτσι προχώρησα, μέχρι τα 12 μου ήμουν στο Αιγάλεω, αλλά κάπου άρχιζα να κουράζομαι γιατί δεν είχε εξέλιξη το όλο θέμα, δεν μας είχε ενημερώσει και κανείς για τα άτομα με αναπηρία να πάω σε ανάλογους αγώνες. Κάποια στιγμή λοιπόν έτυχε να με δει ο προπονητής μου από την κερκίδα, γιατί εγώ μέχρι τότε κολυμπούσα με αρτιμελείς, ο Νικόλαος Βέζος. Αυτός ο άνθρωπος με πήρε από τα 12 και με έφθασε μέχρι τους παραολυμπιακούς. Όταν με βρήκε πήγε και μίλησε στην οικογένεια μου και τους είπε πως θέλει να με αναλάβει , μετά σε εμένα ξεκαθάρισε τις θυσίες που πρέπει να κάνω για να μπορέσω να φθάσω ψηλά. Με έκανε να αγαπήσω το πρόσθιο, κολυμπούσαμε μαζί 11 το βράδυ γιατί δεν βρίσκαμε ελεύθερες διαδρομές. Τώρα κολυμπάω στον Γλαύκο, και με την ευκαιρία θέλω να πω ένα μεγάλο ευχαριστώ σε όλα τα παιδιά που με αγαπάνε και με εκτιμάνε.
Το πρόσθιο είναι ένα άθλημα πολύ τεχνικό, πολύ δύσκολο, θέλει μια τεχνική σε αναπνοές, σε ταχύτητα, στα πάντα. Το 2009 που ήταν η πρώτη χρονιά που κολυμπούσα με τον προπονητή μου έφθασα όρια για τους πανευρωπαϊκούς, όπου πήγα. Από εκεί και πέρα ξεκίνησε αυτό το ταξίδι του πρωταθλητισμού».
Ακολούθησες σπουδές πάνω στην Δημοσιογραφία;
«Πλέον έχω αποφοιτησει από το τμήμα επικοινωνίας και μέσων μαζικής ενημέρωσης από το Καποδιστριακό. Η επιλογή αυτή έγινε με βάσει τον προπονητή μου. Σε συζήτηση που είχαμε, την χρονιά που ήταν να δώσω πανελλήνιες η πρώτη επιλογή ήταν η γυμναστική ακαδημία. Όταν συζήτησα μαζί του κατέληξα ότι δεν ήθελα άλλο πτυχίο από τον αθλητισμό (γιατί αν είσαι 10 χρόνια σε πισίνες και προπονήσεις είναι σαν να παίρνεις πτυχίο), εγώ ήθελα να διευρύνω λίγο τους ορίζοντες μου, να έχω ένα δεύτερο πτυχίο που θα μπορεί να με βάλει σε μια δουλειά η οποία θα είναι σταθερή, γιατί όπως και να το κάνουμε αν είσαι προπονητής δεν έχει πολλές προοπτικές. Στην δημοσιογραφία είχαμε πολλούς κλάδους, πολλές γνώσεις. Υπήρχαν πολλά ενδιαφέροντα μαθήματα».
Η άποψη σου για την προσβασιμότητα;
«Σε εκδηλώσεις που πάμε οι παραολυμπιονίκες τόσο ο κ. Μητσοταλης όσο και ο κ. Μπακογιάννης μας έχουν διαβεβαιώσει πως θα αλλάξει η κατάσταση. Θα ξεκινήσουν από τα σχολεία και σιγά – σιγά οι πόλεις θα γίνουν εύκολα προσβάσιμες.
Εγώ είμαι ένα άτομο που έχει αποδεχθεί την αναπηρία του, θεωρώ ότι είμαι πολύ ήρεμη και συνειδητοποιημένη και αυτό το οφείλω στην οικογένεια μου. Γιατί χωρίς την οικογένεια μου δεν θα είχα αυτό το χαρακτήρα, θα κρυβόμουν και δεν θα έβγαινε έξω. Συνήθως λένε πως στα σχολεία δέχεσαι ρατσισμό όταν είσαι μικρός και αυτό από την άγνοια των παιδιών. Ωστόσο εγώ πήγα σε δημόσιο σχολείο, νηπιαγωγείο, δημοτικό, γυμνάσιο, λύκειο, δεν είχα ποτέ κάποια αρνητική αντιμετώπιση από τα παιδιά. Το ρατσισμό τον δέχεσαι από τους μεγάλους. Ποτέ δεν έδωσα σημασία. Δεν τους έκρινα ποτέ.
Όταν διδάσκεις τα παιδιά κοινωνική ευθύνη και μαθαίνεις τα παιδιά να μην παρκάρουνε σε ράμπες, να μην κλείνουνε πεζοδρόμια εκεί εκτιμάς ότι κάτι θα αλλάξει στο μέλλον.
Γιατί τώρα όποιος σου πει δεν το κάνω, δεν παρκάρω σε ράμπες και δεν κλείνω πεζοδρόμια, θα σου πει ψέματα. Γιατί όταν όλοι βιάζονται δεν δίνουν σημασία που παρκάρουν το αυτοκίνητο τους
Γινόμαστε ήρωες, γιατί ξεπερνάμε την δύσκολη καθημερινότητα που μας δημιουργούν συμπολίτες μας. Έχω μια συναθλήτρια η οποία κινείται με αμαξίδιο. Έχει τύχει να κατέβει από το καροτσάκι για να περάσει… !!! Και την βλέπουν άλλοι και λυπούνται. Δεν είναι να λυπάσαι για την κοπέλα, αλλά γι΄αυτόν που πάρκαρε εκει».
Πηγή: Newsbomb
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου