Μετά την επιστροφή του στην Ελλάδα το 1964 και μέχρι το 1967 εργάστηκε ως κριτικός κινηματογράφου στην εφημερίδα Δημοκρατική Αλλαγή, μαζί με τον Βασίλη Ραφαηλίδη και την Τώνια Μαρκετάκη. Με τον κινηματογράφο άρχισε να ασχολείται το 1965 και το 1968 παρουσίασε την πρώτη του μικρού μήκους ταινία, «Εκπομπή», στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης. Το 1970, η πρώτη μεγάλου μήκους ταινία του, «Αναπαράσταση», απέσπασε το πρώτο βραβείο στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης, καθώς και άλλες διακρίσεις στο εξωτερικό, και θεωρήθηκε η ιδρυτική συνθήκη του νέου ελληνικού κινηματογράφου. Ακολούθησαν οι «Μέρες του ’36», ο «Θίασος» (1974, θριάμβευσε διεθνώς, συγκαταλέγεται στις καλύτερες στην Ιστορία του Παγκόσμιου Κινηματογράφου), οι «Κυνηγοί» (1977), ο «Μεγαλέξανδρος» (1980, Χρυσό Λιοντάρι στη Βενετία), «Ταξίδι στα Κύθηρα» (1984), «Μελισσοκόμος» (1986), «Τοπίο στην ομίχλη» (1988) (Αργυρό Λιοντάρι στη Βενετία), «Το μετέωρο βήμα του πελαργού» (1991), «Το βλέμμα του Οδυσσέα» (1995), «Μια αιωνιότητα και μια μέρα» (1998, Χρυσός Φοίνικας στις Κάννες), «Το λιβάδι που δακρύζει» (2003), «Η σκόνη του χρόνου» (2008). Αφιερώματα για το έργο του έχουν πραγματοποιηθεί σ’ όλο τον κόσμο, ενώ η καταγραφή και μόνο της διεθνούς βιβλιογραφίας για το σκηνοθέτη υπερβαίνει τις 80 σελίδες.
Ως αποτίμηση του έργου του κρατάμε μια φράση του Ακίρα Κουροσάβα: «Μέσα από τον φακό του ο Αγγελόπουλος κοιτάζει τα πράγματα εν σιωπή».
Ως αποχαιρετισμό μια αφήγηση του Τονίνο Γκουέρα (Ιταλού συγγραφέα και συνσεναριογράφου του): «Θυμάμαι πάντα τον τρόπο με τον οποίο στεκόταν δίπλα στο μπαρ του καφέ Τσεντράλε στο Σανταρκαντζέλο αφοσιωμένος στο φλιτζάνι του καφέ. Μικρές γουλιές, με μια αιωνιότητα απόσταση η μία από την άλλη. “Εσείς πίνετε τον καφέ”, μου λέει ο Θόδωρος για να δικαιολογήσει το μακρύ τελετουργικό, “εγώ τον απολαμβάνω”».
Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο της Καθημερινής εδώ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου