Αν βρισκόσασταν στην παραλία του Καβουρίου το πρωί της Τετάρτης, σήμερα θα ήσασταν λίγο πιο αισιόδοξοι. Γιατί; Γιατί υπάρχουν πράγματα που μπορούμε να κάνουμε, που να μας γεμίζουν χωρίς να στοιχίζουν. Την Τετάρτη λοιπόν έγινε στην παραλία ένας εθελοντικός καθαρισμός από τα παιδιά του δημοτικού σχολείου Βουλιαγμένης. Ούτε ο πρώτος είναι θα μου πείτε, αλλά ούτε ο τελευταίος. Έχουν γίνει και θα ξαναγίνουν. Γιατί λοιπόν τέτοια αισιοδοξία;
Λόγους για αισιοδοξία πάντα ψάχνω να βρω, ακόμα και μέσα σε σκουπίδια. Η εικόνα όμως από τα πιτσιρίκια των 10-11 χρονών να τρέχουν να καθαρίζουν μια ακτή με την ευσυνειδησία γιαπωνέζου μου έχει μείνει στο μυαλό. Φωνές, ενθουσιασμός, λαχτάρα για το ποια ομάδα θα μαζέψει τα περισσότερα. Μια αστείρευτη ενέργεια που άμα διοχετευθεί σωστά και οργανωμένα, μπορεί να κάνει θαύματα. Τα παιδιά είναι εύκολο να μάθουν το καλό, αρκεί να τους το δείξουμε. Κι εμείς είναι εύκολο να τους το δείξουμε, αρκεί να ενδιαφερθούμε. Να βγούμε λίγο από τον αυτόματο πιλότο και να πιάσουμε τα χέρια τους πάνω στο τιμόνι, βοηθώντας τα να οδηγήσουν.
Μια τέτοια κίνηση ήταν κι αυτή που ξεκίνησε από την πρωτοβουλία για καθαρές ακτές με δράσεις που πραγματοποιούνται το διάστημα 17/9-17/10, με τη βοήθεια της οργανώτριας σχετικών δράσεων, της HELMEPA. Έτσι λοιπόν έφτασε ένα μήνυμα που καλούσε σε δράση για τον καθαρισμό μιας ακτής, από ένα σχολείο της περιοχής. Θα μπορούσε η έκκληση αυτή να είχε αγνοηθεί από τους δασκάλους προφασιζόμενοι ένα κάρο δουλειές που έτρεχαν. Τι θα γινόταν κι αν τα παιδάκια δεν καθάριζαν την ακτή; Ακόμα κι αν την καθάριζαν μετά από δύο εβδομάδες πάλι βρώμικη θα ήταν. Πού να μπαίνουμε τώρα σε μπελάδες, μετακινήσεις εκτός σχολείου κλπ... Όμως οι κεραίες τους έπιασαν το σήμα και προθυμοποιήθηκαν. Τι είναι άλλωστε αυτό που χρειάζεται για να προσφέρει ένα παιδί εθελοντικά σε ένα κοινό σκοπό; Ένα σπρώξιμο, μια παρόρμηση. Και πιστέψτε με αξίζει τον κόπο αυτή η μικρή δημιουργική αναστάτωση της βολικής μας ρουτίνας.
Χρειαζόμαστε τελικά ανθρώπους που να έχουν ως αντικείμενο της δουλειάς τους να μας προτρέπουν σε δράσεις και ενέργειες που ξεφεύγουν από την καθημερινή ρουτίνα. Να μας «τσιγκλάνε». Τις περισσότερες φορές η ρουτίνα μας παίρνει από κάτω και δύσκολα σηκώνουμε κεφάλι. Τέτοιες δράσεις λοιπόν είναι πολύ σημαντικές, κυρίως για τα παιδιά. Το να μιλάς με τις ώρες για τη σημασία του καθαρού περιβάλλοντος δεν μπορεί να το εμπνεύσει περισσότερο από τη συμμετοχή σε ένα εθελοντικό καθαρισμό. Όταν οι ώρες της αίθουσας εναλλάσσονται με μια πρακτική μάθηση τα μηνύματα αφομοιώνονται σαφώς καλύτερα. Την Τετάρτη λοιπόν τα παιδιά πήραν ένα καλό μάθημα, όχι τόσο στην Οικολογία και στη Σπουδή Περιβάλλοντος όπως λέγαμε παλιά, αλλά περισσότερο στην Αγωγή του Πολίτη.
Είναι απίστευτο το πόσο το ευχαριστιούνται και το πόσο αφοσιώνονται σε αυτό. Δεν νομίζω ότι το κίνητρό τους είναι το ότι θα χάσουν μάθημα, αλλά ότι θα κάνουν ένα διαφορετικό μάθημα. Μαθαίνουν ενεργώντας και, το κυριότερο, μαθαίνουν ότι δεν είναι άσχημο και βαρετό να προσφέρει κάποιος στο ευρύτερο σύνολο. Ίσως μέσα από τέτοιες δράσεις, που βέβαια τις βλέπουν σαν παιχνίδι, αποκτήσουν και μια συνείδηση ανιδιοτελούς προσφοράς. Μέσα στο σημερινό περιβάλλον καλλιέργειας του ανταγωνισμού, το να κάνουν κάτι όλοι μαζί (π.χ. το να καθαρίσουν μια παραλία) τους αφήνει μια γλυκιά γεύση για το τι σημαίνει συλλογική δουλειά.
Και τελικά, ιδιαίτερα στις μέρες μας, η μόνη μας ελπίδα σαν χώρα, είναι να γίνουν τα παιδιά μας καλύτεροι πολίτες από εμάς. Από την Τετάρτη λοιπόν, τριγυρίζει στο κεφάλι μου ένας πραγματικός διάλογος από δύο εντεκάχρονους:
«Μα κυρία…» λέει ο ένας απευθυνόμενος στη δασκάλα, «…γιατί να καθαρίσουμε, αφού δεν τα λερώσαμε εμείς»
Και πριν προλάβει να απαντήσει εκείνη, παίρνει το λόγο ένας άλλος πιτσιρικάς λέγοντας:
«Εμείς όμως θα κολυμπήσουμε εδώ αύριο. Κι αν ο άλλος που θα ‘ρθει τα βρει καθαρά, δεν θα ξαναλερώσει…»
Ακούγοντας αυτό αναλογίστηκα με μελαγχολία τη συμπεριφορά ημών, των «μεγάλων», απέναντι στην σημερινή πολιτικο-οικονομική κρίση της χώρας μας. Μήπως τα παιδιά έχουν την καλύτερη απάντηση για τα πάντα; Μήπως τελικά ξέρουν περισσότερα απ’ όσα νομίζουμε;
Πηγή: protagon
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου