«Πόσο θεραπευμένο μπορεί να θεωρηθεί ένα παιδί που επέζησε χάρη στην πρόοδο της επιστήμης από μια χρόνια νόσο, αλλά αντιμετωπίζει σοβαρές δυσκολίες στην προσαρμογή του στη ζωή, επειδή οι ψυχοκοινωνικές ανάγκες του παραγνωρίστηκαν για μεγάλο χρονικό διάστημα;». Αυτό το ερώτημα συνόδευε την έγγραφη πρόταση του τμήματος Ψυχολογικής Παιδιατρικής του Νοσοκομείου Παίδων Αγία Σοφία στο υπουργείο Εθνικής Παιδείας και Θρησκευμάτων να λειτουργήσει σχολικό πρόγραμμα στο νοσοκομείο.
Ηταν Μάιος του 1987 και το αίτημα ήταν τόσο πιεστικό, που τον Αύγουστο του 1988 το νοσοκομειακό σχολείο περίμενε τους δασκάλους του. Νεαρός τότε, ο κ. Παναγιώτης Κισκηρέας, σήμερα διευθυντής αλλά και διδάσκων τού εν λόγω δημοτικού σχολείου, κατέλαβε τη μία από τις τότε δύο οργανικές θέσεις. Είκοσι δύο χρόνια μετά δεν μετανιώνει καθόλου για την επιλογή να παρέχει εξατομικευμένη διδασκαλία σε ασθενείς 5-12 ετών.
«Ερχόμαστε σε καθημερινή επαφή με τον πόνο και την απογοήτευση, συνδεόμαστε συναισθηματικά με παιδιά που μπορεί να χάσουν τη μάχη... Προσφέρουμε όμως:βοηθάμε στον αγώνα τους και είμαστε εκεί στις νίκες τους, χαιρόμαστε με τη χαρά τους όταν γίνονται καλά. Κάποιοι είναι σήμερα οι ίδιοι δάσκαλοι ή γιατροί» λέει ο κ. Κισκηρέας στο «Βήμα». Δουλεύει κυρίως με ασθενείς από το ογκολογικό τμήμα και συχνά διδάσκει σε μαθητές που νοσηλεύονται στη Μονάδα Μεταμόσχευσης Μυελού των Οστών. Με ειδική περιβολή και αποστειρωμένα ακόμη και τα μολύβια, δεν θυμίζει σε τίποτε τον δάσκαλο που όλοι γνωρίσαμε κάποτε. Για τον Γιαννάκη ή την Κατερίνα στη Μονάδα είναι έτσι κι αλλιώς κάτι παραπάνω: η γέφυρά τους με τον έξω κόσμο για τους δύο ή και τρεις μήνες που θα χρειαστεί να παραμείνουν εκεί. «Εχω δει παιδιά να λένε “θέλω να πεθάνω, να ξεμπερδεύω” και άλλα να πεθαίνουν και να είναι τόσο αισιόδοξαπου να θέλουν να κάνουν μάθημα ως την τελευταία στιγμή. Υπάρχουν μαθητές που θέλουν αυστηρή βαθμολογία στο διαγώνισμα για να νιώθουν ίσα με τους “απέξω”».
Με μάσκες και χρωματιστά μαντήλια στο κεφάλι- σημάδι ότι το παιδί κάνει χημειοθεραπείαοι μαθητές στο ογκολογικό τού «Αγία Σοφία» προοδεύουν: «Το μάθημα δεν είναι αυτοσκοπός. Υπάρχει ο μαθησιακός στόχος αλλά κυρίως υπάρχει η ανάγκη για ψυχολογική υποστήριξη». Στους τοίχους του γραφείου οι φωτογραφίες από χριστουγεννιάτικες γιορτές μυρίζουν «σχολική γιορτή». «Είναι ένας τρόπος να διατηρήσουμε τη φυσιολογικότητα» λέει ο κ. Κισκηρέας. «Να διατηρήσουμε το χαμόγελο που δεν κάμπτεται από τις χημειοθεραπείες. Οι μαθητές δεν μας αφήνουν να νιώσουμε οίκτο ή φόβο. Εχουν ωριμάσει πρόωρα. Είναι πολλές φορές σοφότεροι από εμάς. Η επαφή με τα παιδιά αυτά σου αλλάζει τη ζωή. Ξεφεύγεις από τη μιζέρια, αξιολογείς αλλιώς τα πράγματα. Στην αρχή δεν ήξερα πώς να διαχειριστώ τον ανθρώπινο πόνο. Με τον χρόνο βρήκα τις αντιστάσεις μου, γι΄ αυτό βρίσκομαι εδώ τόσα χρόνια. Υπάρχει ένα διάστημα ικανό για να διαχειριστείς δικά σου θέματα:μεταθανάτιες φοβίες, αρρώστιες... Αλλά αυτός ο χρόνος δεν πρέπει να είναι μακρός. Αν δεν βρεις ισορροπίες, φεύγεις» . Τι λέει ο δάσκαλος όταν γυρίζει σπίτι στα δικά του παιδιά; «Ολα παλεύονται στη ζωή. Και το εννοώ».
Στα «Πίσω Θρανία» οι μετανάστες μαθαίνουν ελληνικά
ΕΞΩΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ Η ΞΕΝΟΦΟΒΙΑ «Δεν ήμουν ποτέ ξενοφοβική. Οταν αυτό που θεωρείς ανοίκειο γίνεται πολύ οικείο βλέπεις τα πράγματα διαφορετικά: όταν ακούω από άλλους ότι δεν μπορούν να περάσουν από τον Αγιο Παντελεήμονα, μου φαίνεται εξωπραγματικό» λέει η κυρία Βιργινία Σπυράτου Ξένοι στην ίδια πόλη αλλά όχι στο ίδιο σχολείο είναι οι μαθητές της κυρίας Βιργινίας Σπυράτου, εθελόντριας δασκάλας στην εκπαιδευτική ομάδα «Τα Πίσω Θρανία». Δράση του Δικτύου Υποστήριξης Προσφύγων και Μεταναστών, το ιδιότυπο αυτό «σχολείο» λειτουργεί από το 1998 διδάσκοντας την ελληνική γλώσσα σε μετανάστες. «Οι μαθητές μας δεν είναι σταθεροί γιατί δεν έχουν τίποτε σταθερό. Ούτε δουλειάούτε σπίτι. Υπάρχουν βέβαια και εκείνοι που κάνουν τα αδύνατα δυνατά προκειμένου να συνεχίσουν το σχολείο και να μπουν στο νυχτερινό. Κάποιοι έφθασαν ως και το Πανεπιστήμιο» . Ο «πραγματικός» στόχος όμως είναι ο άμεσος: «Οι άνθρωποι αυτοί πρέπει να μιλήσουν ελληνικά, να εξυπηρετούνται στην καθημερινότητά τους, αλλά και να μάθουν να διεκδικούν τα δικαιώματά τους».
Οι μαθητές είναι όλων των ηλικιών: από 20 ως 60 ετών. «Ανάμεσά τους βλέπεις “καλούς μαθητές”, κυρίως εκείνους των ανατολικών χωρών που θέλουν πολλή γραμματική και νιώθουν ανασφάλεια αν δεν τους τη διδάξεις, αλλά και αναλφάβητους, ανθρώπους που δεν μπορούν να γράψουν ούτε στη μητρική τους γλώσσα. Είμαστε σαν οικογένεια:καθένας, όποιος κι αν είναι, ό,τι κι αν είναι, έχει τη θέση του και μπορεί να προσφέρει. Από τους μαθητές μου παίρνω περισσότερα απ΄ όσα δίνω. Μαθαίνω διαρκώς καινούργια πράγματα, γνωρίζω άλλους πολιτισμούς, συνδιαλέγομαι διαρκώς με το διαφορετικό. Εδώ ξανάνιωσα ότι είμαι δασκάλα. Πέρυσι πήγαμε όλοι μαζί στο Μουσείο της Ακρόπολης. Οι μαθητές περίμεναν με τόση λαχτάρα την “εκδρομή”, που έβαλαν τα καλά τους και στην ξενάγηση ήταν υποδειγματικοί επισκέπτες» λέει η κυρία Σπυράτου.
Σε μια περίοδο όπου το θέμα της μετανάστευσης ξανασυζητείται, εκείνη γίνεται συνειδητά ακόμη πιο ανεκτική: «Οταν στην τάξη μου βλέπω παιδιά ξενοφοβικά, θέλω να τους δείξω τον δρόμο να μη φοβούνται το διαφορετικό. Το ιδανικό θα ήταν η κοινωνία να ήταν ανεκτική και ο καθένας από εμάς να μπορεί να είναι ο εαυτός του. Το ότι στα “Πίσω Θρανία” μπορείς να το πετύχεις αυτό, μου φαίνεται πολύ σπουδαίο. Ολοι έχουμε διαφορετικές απόψεις, ιδεολογία και πίστη και παρ΄ όλα αυτά μπορούμε να πιούμε ένα τσάι, να μοιραστούμε ιστορίες, να γελάσουμε και να προχωρήσουμε παραπέρα» .
Πηγή: Βήμα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου