Φρουτοπία
Η σκηνή που τηγανίζουν τον Θάνο το κολοκυθάκι (1985)
Λόγω του ΛΕΞ και του πρόσφατου βίντεο για τον νέο του δίσκο G.T.K. θυμήθηκα μία από τις μοναδικές σειρές που με τρομοκρατούσε ως παιδί. Η Φρουτοπία υπήρχε ως παιδικό κόμικ και μεταφέρθηκε στην οθόνη με μαριονέτες κουκλοθέατρου το 1985. Να ήταν οι μαριονέτες και τα σκηνικά που μου φαινόντουσαν σκοτεινά; Η «πολιτική» υπόθεση με τα εξεγερμένα φρούτα που κυνηγούσαν τους μανάβηδες; Μπορεί να ήταν και η συνωμοτική, ψιθυριστή φωνή του Δημήτρη Πιατά που έκανε τον Πίκο Απίκο. Δεν θα ξεχάσω ποτέ τη μέρα που ο Θάνος το κολοκυθάκι είδε εφιάλτη ότι τον αλευρώνουν και τον τηγανίζουν. Οι στριγκλιές του μέσα στο τηγάνι με στιγμάτισαν. Δεν ξαναείδα ποτέ Φρουτοπία.
Κάντυ Κάντυ
Ο Άντονι πέφτει από το άλογο (1986)
Πρόκειται για σκηνή που σημάδεψε μια ολόκληρη γενιά. Η «Κάντυ-Καντυ» ήταν ένα γιαπωνέζικο anime της δεκαετίας του ’70 που θύμιζε έντονα παιδική σαπουνόπερα. Η πρωταγωνίστρια, η ορφανή Κάντυ φεύγει από το ορφανοτροφείο στο Μίσιγκαν όταν την υιοθετεί μια πλούσια οικογένεια Άγγλων. Όλα βαίνουν καλώς μέχρι που ο αγαπημένος της, ο Άντονι, πέφτει από το άλογο και πεθαίνει στο κυνήγι της αλεπούς. Η σκηνή του θανάτου του, που η Κάντυ ουρλιάζει «Άντονυυυυυυ» και η οθόνη βάφεται κόκκινη και μπλε στοίχειωσε την παιδική μου ηλικία. Από τότε, κάθε φορά που άκουγα το τραγούδι των τίτλων, στριβόταν η κοιλιά μου. Απ’ ό,τι φαίνεται, δεν είμαι η μόνη. Το 2022 ανέβηκε στην Εναλλακτική Σκηνή της Λυρικής Σκηνής το έργο Ο θάνατος του Άντονι του Χαράλαμπου Γωγιού. Το δελτίο Τύπου της παράστασης μιλούσε για μια «εννοιολογική όπερα δωματίου» και κατέληγε: «Γιατί κλάψαμε τόσο πολύ στο τέλος εκείνου του μοιραίου επεισοδίου στα μέσα της δεκαετίας του ’80, όταν ο Άντονι, ο ξανθός αγαπημένος της Κάντυ, έπεσε από το άλογο;».
Ο κήπος με τα αγάλματα
Τραγούδι τίτλων (1981)
Σε σενάριο και σκηνοθεσία Παντελή Βούλγαρη, ο «Κήπος με τα αγάλματα» παιζόταν ξανά και ξανά τα καλοκαίρια εναλλάξ με τον «Θησαυρό της Βαγίας» και το «Καπλάνι της βιτρίνας» – όλες προβάλλονταν ως «σοβαρές» παιδικές σειρές. Δεν είναι μόνο πως ήταν διασκευές βιβλίων αλλά και πως ήταν παιδικές σειρές από αυτές που θα ήθελαν οι μεγάλοι να αρέσουν στα παιδιά. Τους άρεσαν; Δεν είμαι σίγουρη. Το βιβλίο της Ελένης Σαραντίτη-Παναγιώτου έχει χαριτωμένη πλοκή: μια παρέα παιδιών στη διάρκεια των καλοκαιρινών διακοπών ανακαλύπτει μια σειρά αγαλμάτων θαμμένων σε μια παραλία. Τα μεταφέρουν προσωρινά σε έναν κήπο και ξεκινούν να τους κάνουν παρέα, μέχρι που αναγκάζονται να τα αποχωριστούν. Η σειρά είναι εξαιρετικά καλογυρισμένη. Πιθανόν, αυτό που με τρόμαζε ήταν η τρομερά μελαγχολική μουσική των τίτλων που είχε γράψει ο Σταμάτης Σπανουδάκης προτού αφοσιωθεί στον Μέγα Αλέξανδρο.
Η Ανατομία ενός εγκλήματος
Εισαγωγή (1992)
Πριν από τη «Δέκατη Εντολή», πριν από τον «Κόκκινο Κύκλο», το «Ου φονεύσεις» ή τον «Τρίτο Νόμο» υπήρχε η «Ανατομία ενός εγκλήματος». Σίγουρα δεν ήταν μια σειρά για παιδιά ή εφήβους, άλλο που καθόμασταν όλοι και τη βλέπαμε. Σε αντίθεση με τα επόμενα σίριαλ του Πάνου Κοκκινόπουλου, η «Ανατομία», εκτός από τα σενάρια του Πέτρου Μάρκαρη, είχε και έναν αφηγητή. Ο Γρηγόρης Βαλτινός, ντυμένος με κοστούμι με βάτες και πολύχρωμες γραβάτες, όπως κάθε άντρας στην αρχή της δεκαετίας του ’90, εμφανιζόταν σε διάφορες στιγμές του επεισοδίου μέσα σε κάποιο σκοτεινό γραφείο ή βιβλιοθήκη, κοιτούσε την κάμερα κι έλεγε πράγματα όπως «λένε συχνά πως η αγάπη ενώνει και το μισός χωρίζει. Αμφιβάλλω». Το πιο τρομακτικό απ’ όλα ήταν η εισαγωγή. Έπαιζε μια υπόκωφη μουσική και ο Γρηγόρης Βαλτινός ξεπρόβαλε μέσα από το σκοτάδι μιας βιβλιοθήκης: «Καλησπέρα σας. Είμαι ο Γρηγόρης Βαλτινός. Ο σεναριογράφος αυτής της σειράς μού έδωσε τον ρόλο του αφηγητή. Προσωπικά, πιστεύω ότι περισσότερο από ένας αφηγητής είμαι ένας ξεναγός. Τα γεγονότα αυτής της σειράς μπορεί να συνέβησαν χτες, πριν από μία εβδομάδα ή πριν από πολλά χρόνια. Δεν έχει σημασία. Θα τα ανασύρω μέσα από βιβλία, περιοδικά, εφημερίδες, και θα τα ζωντανέψω μπροστά σας (...)». Μπρρρρ!
Πηγή: LiFO
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου