Χρόνια τώρα η ελληνική τηλεόραση δεν χάνει ευκαιρία να μας εκπλήσσει δυσάρεστα, πότε με τις αχαρακτήριστες απόψεις της για τις μειονότητες, πότε με την παρωχημένη γλώσσα που επιμένει να μιλάει, κυρίως, όμως, με τις άθλιες πρακτικές της, αθλιότερες όταν επιχειρεί να κυνηγήσει νούμερα τηλεθέασης.
Επίσης, χρόνια τώρα, όλοι γνωρίζουμε πολύ καλά ότι διαχωρισμός ανάμεσα σε ενημερωτικές και ψυχαγωγικές εκπομπές ουσιαστικά δεν υπάρχει. Όταν το… «απαιτεί» η επικαιρότητα και η πιο ψυχαγωγική εκπομπή ξεχύνεται στο ρεπορτάζ και φυσικά οι λόγοι είναι πολλοί. Ο ένας αφορά το «τι θα πει ο κόσμος», «να υπάρχει εξέλιξη και εμείς να είμαστε εκτός τόπου». Ο άλλος έχει να κάνει καθαρά με το κυνήγι της τηλεθέασης. Τίποτα δεν πουλάει όσο η επικαιρότητα και άμα χαθεί το momentum, ηττημένος είναι αυτός που δεν καβάλησε το άρμα. Ο όρος infotainment στην Ελλάδα, τουλάχιστον, δεν κατάφερε να περπατήσει, χωρίς να γκρεμιστεί.
Και ενώ τις τελευταίες εβδομάδες έχουν ακουστεί και προβληθεί τέρατα (από κάμερες έξω από το σπίτι της ανήλικης, μέχρι περιγραφές – πορνογραφήματα τόσο στην υπόθεση Μίχου όσο και σε εκείνην της Κιβωτού), σήμερα παρακολουθήσαμε και τη «συνέντευξη» ενός μικρού παιδιού, μόλις 8 ετών, πρώην φιλοξενούμενου στην «Κιβωτό» στην εκπομπή “Super Κατερίνα” της κυρίας Κατερίνας Καινούργιου.
Εννοείται ότι η «συνέντευξη» δόθηκε με τη συναίνεση της μητέρας του, ήταν, όμως αυτό αρκετό για να εγκριθεί; Σε ποιον φάνηκε σούπερ εντάξει το να απευθύνονται ερωτήσεις σε ένα ανήλικο παιδί από έναν όχι ειδικό και για μία υπόθεση που συνιστά καταγγελία κακοποίησης; Ποιος είπε «ok, περνάει» η φρικτή μαρτυρία ενός παιδιού που κατήγγειλε εγκλεισμό σε κλουβί, χτυπήματα, κακοποίηση, απόγνωση;
Ακόμα πιο σοβαρά: ενδιαφέρθηκε κάποιος από την παραγωγή για το αν αυτό το παιδί μετά τη συνέντευξη θα έρθει σε επαφή με ειδικό ψυχικής υγείας, προκειμένου να διαχειριστεί τον επανατραυματισμό του; Γιατί ακόμα και σήμερα οι ελληνικές τηλεοπτικές παραγωγές έχουν τόση εμπιστοσύνη στον εαυτό τους και καμία απολύτως στους ειδικούς της ψυχικής υγείας; Γιατί άραγε; Μήπως, στην τελική, η δουλειά τους δεν είναι να κάνουν ερωτήσεις; Να αναζητούν την αλήθεια; Να εντοπίζουν τους σωστούς επαγγελματίες για να εκφέρουν γνώμη, προκειμένου να μην εκτεθούν;
Εδώ όλα αυτά πήγαν περίπατο. Άλλωστε, το ‘χουμε ξαναπεί: δεν είναι απλώς ότι η ανηλικότητα σε όλες αυτές τις υποθέσεις πουλάει. Δεν είναι απλώς ότι περιφρονείται. Είναι ότι δεν χρειάστηκαν ποτέ και μηχανισμοί προστασίας τόσων παιδιών από τα media και τις προθέσεις τους ή ακόμα χειρότερα από την απειρία και τους αδέξιους και πέρα για πέρα τραυματικούς χειρισμούς τους.
Και φυσικά, είναι τόσο εύκολο να περνάνε στον βρόντο όλα αυτά. Να «παίζουν» ως ρεπορτάζ και μετά να ξεχνιούνται όπως έτσι κι αλλιώς έχει ξεχαστεί προ πολλού ο πραγματικός ρόλος της τηλεόρασης που δεν γνωρίζει ούτε από όρια ούτε από δεοντολογία και σίγουρα ούτε από μηχανισμούς δημοσίευσης μίας είδησης, χωρίς να τραυματίζει τον φορέα της. Δεν υπάρχει κανονιστικό πλαίσιο, οπότε ας καταναλωθεί κι αυτό.
Το θέμα είναι μέχρι πότε θα ευλογούνται τέτοιες πρακτικές χωρίς συνέπειες και ειδικά όταν ανυπεράσπιστοι “πρωταγωνιστές” είναι παιδιά σε ανάγκη. Αν παρακολουθήσουμε το μοτίβο λειτουργίας αυτών των μηχανισμών, τότε ίσως γίνει απολύτως σαφές γιατί ένα ανήλικο βρέθηκε να δίνει συνέντευξη “πλάτη” χωρίς καμιά άλλη δικλείδα ασφάλειας. Δικής του ασφάλειας.
Πηγή: ampa
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου