Τα ατυχήματα που του άλλαξαν τη ζωή σε πολύ νεαρή ηλικία, ο αγώνας προς την κορυφή που έχει επανεκκινήσει τον τελευταίο χρόνο μετά από δυο χειρουργεία και οι δυσκολίες που βιώνουν τα άτομα με κινητικά προβλήματα στη χώρα μας. Ο Στέφανος Διαμαντής μίλησε για όλα, στην αποκλειστική συνέντευξη που παραχώρησε στο tennisnews.gr.
Συναντήσαμε τον Στέφανο Διαμαντή στα μέσα του Αυγούστου, στα γήπεδα του αθλητικού κέντρου Γέρακα, όπου προπονείται όταν βρίσκεται στην Αθήνα, μαζί με τον προπονητή του και ομοσπονδιακό τεχνικό, Γιώργο Κόντο. Από την πρώτη μας δια ζώσης συνάντηση και γνωριμία, ο Στέφανος μας επιβεβαίωσε την εικόνα που είχαμε σχηματίσει μέσα από τις εξ αποστάσεως συνομιλίες μας, πως εκτός από ένας μεγάλος αθλητής, είναι κι ένας εξαιρετικός και πολύ ενδιαφέρων άνθρωπος!
Το τένις μπήκε στη ζωή του το 1995, όταν ήταν μόλις 8 ετών. Ο πατέρας του έπαιζε ερασιτεχνικά και ήταν ένα από τα πολλά αθλήματα που έκανε ως παιδί, αλλά κι αυτό με το οποίο κόλλησε. Κατάλαβε αρκετά νωρίς ότι θα έπαιζε καθοριστικό ρόλο στη ζωή του, αφού έναν χρόνο αργότερα συμμετείχε στο πρώτο του ενωσιακό τουρνουά Θεσσαλίας-Λαμίας, κατέκτησε την 2η θέση και άρχισε να αγαπάει το άθλημα και να ασχολείται περισσότερο με αυτό.
Είχε όμως και 3 αρκετά σοβαρά ατυχήματα, δυο με τη μηχανή και ένα με το αυτοκίνητο, που άλλαξαν τα σχέδια του. Το πρώτο ήταν στην ηλικία των 13 ετών, το δεύτερο ένα χρόνο μετά και το τρίτο στα 19 του. Το τρίτο, με το αυτοκίνητο, ήταν και αυτό που του άλλαξε τη ζωή του.
"Κατάλαβα από το πρώτο δευτερόλεπτο ότι δεν θα περπατούσα ξανά, γιατί δεν μπορούσα να κουνήσω τα πόδια μου. Ήμουν σχεδόν σίγουρος ότι δεν θα περπατούσα, ήθελα μόνο την επιβεβαίωση από τους γιατρούς. Ευτυχώς, Δευτέρα τράκαρα, Τρίτη εγχειρίστηκα, Πέμπτη άρχισα γυμναστική. Ατελείωτη γυμναστική."
Χρειάστηκε χρόνος και μια προσαρμογή στη νέα πραγματικότητα, όμως το τένις επανήλθε στη ζωή του. Απλά αυτή τη φορά, τα πόδια του θα ήταν το αμαξίδιο.
"Ήξερα ότι έχω ταλέντο και ότι αν δουλέψω θα μπορέσω να φτάσω ψηλά. Το τένις με αμαξίδιο είναι ακριβώς το ίδιο άθλημα, ίδιοι κανόνες, ίδια όλα, απλώς τα πόδια σου είναι το καρότσι. Για τον λόγο αυτό δένεσαι πάρα πολύ καλά, ασφυκτικά θα έλεγα. Πρέπει να γίνεις ένα με το καρότσι, ώστε να μπορέσεις να το κουνήσεις με τη μέση σου, ανάλογα με τη μορφή αναπηρίας πάντα. Υπάρχουν συναθλητές που δεν έχουν καν κίνηση στη μέση τους."
Πατέρας του τένις με αμαξίδιο θεωρείται ο Brad Parks, που το 1977, μετά από ένα ατύχημα που είχε, αναρωτήθηκε αν θα μπορούσε να παίξει τένις με το αμαξίδιό του. Το 1982 η Γαλλία έγινε η πρώτη χώρα στην Ευρώπη που συμπεριέλαβε σε πρόγραμμά της το άθλημα, ενώ λίγα χρόνια μετά,το 1988, μπήκε για πρώτη φορά και σε Παραολυμπιακούς Αγώνες, στη διοργάνωση της Σεούλ.
"Η μόνη διαφορά σε εμάς είναι ότι η μπάλα μπορεί να χτυπήσει μέχρι δυο φορές στο έδαφος. Από ένα επίπεδο και έπειτα, σε έναν καλό παίκτη, δεν υπάρχει αυτό. Δεν πρέπει να υπάρχει για να ξεχωρίσεις. Το δυνατό μου σημείο είναι το drive και χτυπάω την μπάλα στον πρώτο χρόνο."
Το νέο αυτό ταξίδι του Στέφανου ξεκίνησε το 2011, αλλά όπως μας είπε υπήρξαν και πολλά κενά διαστήματα λόγω τραυματισμών: "Στην ουσία από τα 10 χρόνια παίζω τα 6-7."
Χρειάστηκαν πολλές θυσίες για να μπορέσει να ακολουθήσει το πολύ απαιτητικό tour - και όχι σε επαρκή βαθμό. Το πρώτο του αγωνιστικό αμαξίδιο, που κόστιζε 6.000 ευρώ, το αγόρασε κάνοντας πολλές οικονομίες, ενώ ακόμα και σήμερα, αγωνίζεται σε πολύ λιγότερα τουρνουά από τον μέσο όρο των παικτών παγκοσμίως.
"Το τένις με αμαξίδιο έχει πολλά περισσότερα έξοδα από το τένις των αρτιμελών. Αν δεν φτάσεις στους πρώτους 20 είσαι μονίμως “μέσα” οικονομικά. Αυτά τα ήξερα βέβαια πριν αρχίσω. Ο καθένας βρίσκει το δικό του μηχανισμό ψυχολογικής κυρίως άμυνας σε όλα αυτά. Προσωπικά, προσπαθώ πολύ να μη το σκέφτομαι γιατί στοιχίζει και εντός γηπέδου. Κάνω πολλές οικονομίες από το επίδομα που παίρνω. Η οικονομική στήριξη που έχω καλύπτει 2-3 τουρνουά (το χρόνο). Συνολικά συμμετείχα σε 12-14 τουρνουά/έτος τα τελευταία 2 χρόνια, πριν τα χειρουργεία, ενώ ο μέσος όρος των υπόλοιπων αθλητών είναι 18-20 τουρνουά το χρόνο.”
Υπάρχουν, βεβαίως, και κάποιοι άνθρωποι και χορηγοί που είναι πρόθυμοι να στηρίξουν την προσπάθειά του.
"Έχω οικονομική στήριξη από τη Συνεταιριστική Τράπεζα Καρδίτσας, τενιστικό εξοπλισμό έχω από τη Yonex Greece, συμπληρώματα διατροφής από το Body Club: Ε-shop, ενώ με στηρίζουν πάντα ο φυσιοθεραπευτής μου, Κωνσταντίνος Γεωργιλάκης, ο φυσίατρός μου, Θέμης Χειμάρας, ο προπονητής μου, Γιώργος Κόντος και ένας φίλος ο Στέλιος Παπαδάκης, που με βοηθά και αυτός με τον τρόπο του."
Από τα πρώτα κιόλας χρόνια ο Στέφανος ξεχώρισε με τις αγωνιστικές του παρουσίες σε διεθνή τουρνουά. Το 2014 τερμάτισε τη χρονιά πολύ κοντά στο Top 100 (No.113), την επόμενη χρονιά ήταν σταθερά στο Top 100 και τερμάτισε στο Νο.62, ενώ το 2016 τερμάτισε στο Νο.40 του κόσμου. Το 2018 ήταν η καλύτερή του χρονιά, φτάνοντας έως και το Νο.17 της παγκόσμιας κατάταξης. Φρένο στην ανοδική πορεία έβαλαν οι τραυματισμοί και τα χειρουργεία κατακλίσεων, που έπρεπε να κάνει.
"Το 2019 άρχισαν οι τραυματισμοί. Είχα 8 μήνες που ήμουν μέσα-έξω, έπαιζα με σκληρές αντιβιώσεις και συνεχή πυρετό για να μη χάσω την κατάταξη και τελικά, όταν κατάλαβα ότι ο γιατρός “έβλεπε €€€” και όχι εμένα, ήταν αργά. Με εξαιρετικούς γιατρούς στη συνέχεια, που κυριολεκτικά τους χρωστάω το ότι μιλάμε εδώ σήμερα, ήρθανε δύο χειρουργεία για να επανέλθω. Ήρθε κι έδεσε κι ο Covid και φέτος έκλεισα 3 χρόνια off. Ουσιαστικά έχω αρχίσει να παίζω τους τελευταίους 6 μήνες."
Ακόμα απέχει από το 100%, αφού υπήρξε σοβαρό πρόβλημα με το στομάχι του μετά τα χειρουργεία, το οποίο αρχίζει να φτιάχνει με ειδική διατροφή το τελευταίο διάστημα.
"Έχω ξεκινήσει ειδική διατροφή τους τελευταίους 3 μήνες. Το μυαλό μου όμως είναι συνέχεια εκεί. Ακόμα και να μην έχεις ενόχληση, το σκέφτεσαι συνέχεια κι έτσι δεν είσαι 100% συγκεντρωμένος, όπως συμβαίνει σε κάθε αθλητή, κάθε σκέψη που σε αποσυντονίζει στοιχίζει. Αν δεν τρέξεις γρήγορα στην μπάλα δεν γίνεται να τη χτυπήσεις σωστά, το ένα φέρνει το άλλο και σου κόβει πολλά από αυτά που έχεις δουλέψει στη προπόνηση."
Ειδικά σε αγώνες που είναι μεγαλύτεροι σε διάρκεια, το πρόβλημα με το στομάχι, για ευνόητους λόγους, επηρεάζει περισσότερο τον Στέφανο, που έχασε έναν τέτοιο αγώνα και στους Παραολυμπιακούς Αγώνες του Τόκιο, όπου ηττήθηκε στον 1ο γύρο από τον Σλοβάκο Marek Gergely με 6-7 (4), 6-3, 0-6, σε περισσότερο από 3 ώρες, έναν παίκτη τον οποίο είχε κερδίσει και στα 3 προηγούμενα τετ-α-τετ τους. Ο στόχος της πρόκρισης στους Παραολυμπιακούς, πάντως, παρότι βρισκόταν για ελάχιστο καιρό πίσω στο tour, επετεύχθη. Είναι ο 3ος παίκτης που έχει εκπροσωπήσει την Ελλάδα στο τένις με αμαξίδιο σε Παραολυμπιακούς, μετά από τους Κώστα Βαζούρα (Αθήνα 2004) και Γιώργο Λαζαρίδη (Πεκίνο 2008), ο μοναδικός που βρέθηκε φέτος στο Τόκιο και ο μοναδικός που έχει προκριθεί σε δυο συνεχόμενες διοργανώσεις, αφού είχε λάβει μέρος και στο Ρίο το 2016.
"Ο πρώτος στόχος φέτος είναι να φτιάξω την υγεία μου, γιατί χωρίς αυτό δε θα μπορέσω να διευκολύνω την καθημερινότητα και τις προπονήσεις μου. O δεύτερος στόχος να πάρω μέρος σε όσα περισσότερα τουρνουά μπορέσω και μακάρι να το επιτρέψουν και οι συνθήκες για όλους τους αθλητές. Ο τρίτος να βρεθώ και πάλι στην πρώτη 20αδα το συντομότερο δυνατό, δηλαδή τους πρώτους μήνες του 2022. Τώρα είμαι στο Νο.34 από το Νο.110 που είχα φτάσει μετά τα χειρουργεία.
Θέλω να πιστεύω ότι αυτόν τον χειμώνα θα μπορέσω να κάνω σωστή προετοιμασία μετά από τόσο καιρό. Θέλω τον επόμενο χρόνο να μπορέσω να ανέβω ακόμα περισσότερο και να είμαι κοντά στη 10άδα, ώστε να μπορέσω να διεκδικήσω μια θέση κοντά στα Grand Slams (οι πρώτοι 8 συμμετάσχουν). Θέλω να είμαι υγιής, για να καταφέρω τον βασικό μου στόχο που είχα από όταν άρχισε αυτό το ταξίδι, που δεν είναι άλλος από τις πρώτες θέσεις.
Όταν έχεις κερδίσει το Νο.16 του κόσμου φέτος, όταν έχεις κοντράρει το Νο.11-12, φτάνοντας στο 3ο σετ, με τις δυσκολίες που αναφέραμε παραπάνω, νομίζω ότι είμαι κοντά στη 10άδα. Άρα ο στόχος μου για το 2022 είναι αυτός."
Την πιο συγκινητική του στιγμή πάντως, τη βίωσε μέσα στη δύσκολη περίοδο των τραυματισμών, στα προκριματικά του BNP Paribas World Team Cup εκπροσωπώντας την Ελλάδα. Ανάμεσα στους παίκτες που είχε κερδίσει, ήταν και ο Αυστριακός Nico Langmann, No.21 στον κόσμο τότε.
"Η πιο συγκινητική στιγμή που είχα με το τένις, ήταν το διάστημα που έπαιρνα σκληρή αντιβίωση, πριν την πρώτη εγχείρηση. Έμπαινα ζαλισμένος στο γήπεδο, αλλά “εβγαλα” μια εβδομάδα με φανταστική απόδοση, για 1η φορά ανατρίχιασα με τον εαυτό μου. Νομίζω αυτό είναι το καλύτερο συναίσθημα κι αυτό που με κάνει να συνεχίζω. Μου έχει τύχει μια φορά μέχρι τώρα, ελπίζω να συμβεί και άλλες."
Όσο για το τι του προσέφερε το τένις όλα αυτά τα χρόνια: "Ψυχολογική ευχαρίστηση. Με αλλάζει συνέχεια σαν άνθρωπο και ελπίζω να με αλλάξει ακόμα περισσότερο για να μπορέσω να κατακτήσω τους στόχους μου. Μου έχει δώσει φυσικά πολλές χαρές, μου έχει δώσει και άλλες τόσες λύπες, ίσως και περισσότερες. Επίσης μου έχει δώσει περισσότερο πείσμα και τάξη."
Κλείνοντας, μιλήσαμε με τον Στέφανο και για τις δυσκολίες του να ζει ένα άτομο με κινητικά προβλήματα στην Ελλάδα.
"Είναι η μέρα με τη νύχτα και σε αυτό τον τομέα η Ελλάδα σε σχέση με το εξωτερικό. Στην Αθήνα είναι πολύ δύσκολο να κινηθείς με το μονοθέσιο, θέλει να τολμάς κιόλας. Στην επαρχία είναι ευκολότερο, ειδικά στις πόλεις που είναι επίπεδες. Στην Καρδίτσα, για παράδειγμα, όπου έχω γεννηθεί και μεγαλώσει, πηγαίνεις παντού με το καρότσι.
Ο κόσμος δεν είναι εκπαιδευμένος. Θεωρώ ότι ξεκινάει από εμάς, τα ίδια τα εμποδιζόμενα άτομα και τις οικογένειές μας, δε μας έδειξε κανείς όταν συνέβη το τροχαίο, όταν γεννήθηκε ένα παιδί με αναπηρία, κ.ο.κ. το πώς πρέπει να το αντιμετωπίσουμε. Αποτέλεσμα του φόβου για το άγνωστο; οι περισσότεροι είναι κλεισμένοι στα σπίτια τους, άρα είναι αδύνατον να σε δούνε, να οικειοποιηθούν οι συνάνθρωποι την εικόνα, να δηλώσεις την παρουσία σου. Και έπειτα έχει μεγάλο μερίδιο ευθύνης και η πολιτεία, γιατί δεν υπάρχει η κατάλληλη ενημέρωση, μέριμνα, εκπαίδευση, υποδομή και ο κόσμος δεν εξοικειώνεται. Επιδιώκεται η ισότητα ενώ ταυτόχρονα επιμένουν στις εξαιρέσεις για τα εμποδιζόμενα άτομα. Όλα αυτά συνθέτουν το φαύλο κύκλο που διογκώνει το πρόβλημα.
Όταν ο κόσμος δεν γνωρίζει κάτι, το φοβάται."
Ευχαριστούμε τον Στέφανο για την πολύ ωραία συζήτηση που είχαμε και του ευχόμαστε να εκπληρώσει όλους τους στόχους του, εντός και εκτός γηπέδων να το αγαπάει και να ασχολείται μ' αυτό ακόμα περισσότερο!
Πηγή: tennisnews.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου