"Εκείνο όμως στο οποίο εγώ επιμένω πάντα, είναι να μπορεί να εμπνεύσει ο καθηγητής στο παιδί όρεξη για τη ζωή, όρεξη να δημιουργήσει έναν άλλο τρόπο ζωής. Να τον ονειρευτεί, να τον οραματιστεί, να αρχίσει να δημιουργεί πάνω σ’ αυτόν. Και είπα όραμα, γιατί θεωρώ ότι ένας από τους παράγοντες που κάνει τους νέους σήμερα να είναι τόσο πεσιμιστές και να φτάνουν στον μηδενισμό, είναι ότι τους λείπει το όραμα. Και λείπουν επίσης τα κοινωνικά πρότυπα, του κοινωνικού αγωνιστή, του επαναστάτη. Και αυτά τα πρότυπα δεν τα βρίσκει ούτε στην οικογένεια. Η μορφή του πατέρα είναι εντελώς απαξιωμένη, της μάνας επίσης, οι κοινωνικές ανισότητες μεγαλώνουν διαρκώς, το παιδί αισθάνεται ότι ζει σε έναν κόσμο που του στερεί τα πάντα, και πνευματικά αγαθά αλλά και υλικά. Και σήμερα ακόμα περισσότερο. Γιατί η κρίση δημιουργεί ακόμα πιο μεγάλη ανασφάλεια, δημιουργεί φόβους, οι φόβοι κυκλοφορούν, τους εσωτερικεύει το παιδί και καταλήγει να κυριευτεί απ’ αυτούς.
Ο εκπαιδευτικός πρέπει λοιπόν να είναι δάσκαλος, με την έννοια του ανθρώπου που σου ανοίγει ένα δρόμο στη ζωή σου. Αυτό χρειάζεται. Ο ψυχολόγος χρειάζεται για άλλα πράγματα. Ο ψυχολόγος στο σχολείο χρειάζεται γιατί θα επισημάνει τις δυσκολίες τις ψυχολογικές, οι οποίες έχουν πάρει κάποιες διαστάσεις, οπότε σαφώς χρειάζεται βοήθεια ένα παιδί. Και αυτή τη βοήθεια δεν μπορεί να του τη δώσει ο οποιοσδήποτε. Όμως αυτό είναι άλλο πράμα."
Διαβάστε τη συνέντευξη της Κατερίνας Μάτσα στη Λίτσα Φρυδά στο Σελιδοδείκτη, από όπου προέρχεται και το παραπάνω απόσπασμα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου