Ολοκληρώθηκε πριν λίγες ημέρες η δημόσια διαβούλευση πάνω στο νομοσχέδιο για την «Ειδική Αγωγή και Εκπαίδευση» στα πλαίσια του opengov. Αν και κινείται καταρχήν προς τη σωστή κατεύθυνση, παρουσιάζει σοβαρές ελλείψεις που θα πρέπει οπωσδήποτε να συμπληρωθούν πριν κατατεθεί στη Βουλή. Ήδη οι παρεμβάσεις των επίσημων φορέων αναπηρίας της χώρας αλλά και των ίδιων των πολιτών εντοπίζουν τις αδυναμίες αυτές.
Γράφει ο Δημήτρης Κοντοπίδης στη Sofokleousin
Οι παρατηρήσεις δε του Παιδαγωγικού Τμήματος Ειδικής Αγωγής του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας – με τις οποίες επιχειρείται η διόρθωση όρων και εννοιών, αλλά και ο ορισμός αυτών προκειμένου το σχέδιο νόμου να συνάδει με τα ευρωπαϊκά και διεθνή πρότυπα αλλά και την σύγχρονη επιστήμη της εκπαίδευσης των ατόμων με αναπηρία – αποδεικνύει την απουσία σχετικής μέριμνας από την επιστημονική ομάδα του ίδιου του Υπουργείου.
Καταρχάς δεν υπάρχει ειδική μέριμνα κατάρτισης και ενημέρωσης των εκπαιδευτικών της γενικής αγωγής, οι οποίοι καλούνται στα πλαίσια της συνεκπαίδευσης (εσφαλμένα διατηρείται ο όρος «παράλληλη στήριξη» στο νομοσχέδιο) να συνυπάρξουν στην ίδια τάξη με έναν εκπαιδευτικό της ειδικής εκπαίδευσης. Η πράξη μέχρι σήμερα έχει δείξει ότι η ποιότητα της παρεχόμενης εκπαίδευσης στα άτομα με αναπηρία, σε επίπεδο συνεκπαίδευσης, εξαρτάται σε πολύ μεγάλο βαθμό από την σχέση των δύο εκπαιδευτικών, μία σχέση η οποία θα πρέπει να οριστεί και να προσδιοριστεί με επιστημονικό τρόπο. Η απουσία εξειδικευμένων γνώσεων των εκπαιδευτικών γενικής εκπαίδευσης δημιουργεί πολλά προβλήματα στον εκπαιδευτικό της ειδικής εκπαίδευσης, ο οποίος για το λόγο αυτό συναντά δυσκολίες στην άσκηση του έργου του. Δεν γίνεται, με απλά λόγια, τα ίδια τα υποκείμενα της εκπαίδευσης, ελλείψει ειδικής μέριμνας, να αποτελούν εμπόδιο στην παροχή της.
Η πρόβλεψη για στελέχωση των σχολικών μονάδων με νοσηλευτικό προσωπικό απουσιάζει παντελώς. Η στοιχειώδης όμως γνώση του χώρου της ειδικής εκπαίδευσης δεν επιτρέπει τέτοιες ελλείψεις. Οι μαθητές με χρόνιες παθήσεις είναι μια πραγματικότητα που απαιτεί ειδική μέριμνα. Υπάρχουν παιδιά, των οποίων η κατάσταση της υγείας τους επιβάλει τη συνεχή παρουσία νοσηλευτή κατά τη διάρκεια του σχολικού ωραρίου. Η πρόβλεψη δε για Ειδικό Βοηθητικό Προσωπικό σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να καλύψει την έλλειψη αυτή και ενδεχόμενη τέτοια σκέψη είναι άκρως επικίνδυνη.
Ακατανόητη επίσης η διάκριση που επιχειρείται ανάμεσα στους μαθητές που ανήκουν στο φάσμα του αυτισμού και σε αυτούς με αυτισμό υψηλής λειτουργικότητας. Δεν θα πρέπει σε καμία περίπτωση να αποκλεισθούν οι πρώτοι από την συνεκπαίδευση στη μεταγυμνασιακή εκπαίδευση.
Ο τρόπος στελέχωσης των μονάδων ειδικής εκπαίδευσης παραμένει δυστυχώς ο κύριος λόγος της πλήρους αστάθειας, από άποψη προσώπων, του εκπαιδευτικού περιβάλλοντος. Ενώ δηλαδή η εκπαίδευση των ατόμων με αναπηρία απαιτεί όσο τίποτε άλλο ένα σταθερό εκπαιδευτικό περιβάλλον και ενώ στην γενική εκπαίδευση υπάρχει συγκεκριμένο κανονιστικό πλαίσιο που την διαφυλάσσει, στην εκπαίδευση των ατόμων με αναπηρία απουσιάζει πλήρως.
Τέλος ένα βήμα προς τα πίσω συντελείται στο θέμα της απασχόλησης των ατόμων με αναπηρία ως εκπαιδευτικών, καθώς αυτοί αποκλείονται κατ’ ουσία από την συνεκπαίδευση και περιορίζεται η προτεραιότητα που τους δινόταν στην στελέχωση των σχολικών μονάδων. Ενώ δηλαδή θα έπρεπε το νέο κανονιστικό πλαίσιο να ενισχύσει και να ενθαρρύνει την πρόσληψη εκπαιδευτικών με αναπηρία πράττει ακριβώς το αντίθετο. Μία τέτοια επιλογή είναι ακατανόητη τη στιγμή που σε ολόκληρο τον ευρωπαϊκό χώρο γίνονται εντατικές προσπάθειες για την ένταξη των ατόμων με αναπηρία στην κοινωνική και οικονομική ζωή.
Σύμφωνα με τις πρόσφατες ανακοινώσεις της Eurostat με αφορμή την Διεθνή Ημέρα των Ατόμων με Αναπηρία, το ποσοστό απασχόλησης των ατόμων χωρίς αναπηρία ανέρχεται στο 66,9% ενώ αυτών με αναπηρία μόλις σε 47,3%! Ποιά είναι λοιπόν η μέριμνα του κράτους για να κλείσει η ψαλίδα αυτή;
Σε ένα νομοσχέδιο που καλείται να επαναπροσδιορίσει το πλαίσιο της εκπαίδευσης των ατόμων με αναπηρία θα πρέπει να πληρούνται όλες οι προϋποθέσεις ενός σταθερού και ασφαλούς εκπαιδευτικού περιβάλλοντος με ισότιμη πρόσβαση σε αυτό. Η εκπαίδευση των ατόμων με αναπηρία θα πρέπει να αποτελεί το βασικό μέσο για την επίτευξη της πολυπόθητης πρόσβασης των ατόμων αυτών στις κοινωνικοοικονομικές δομές μιας Ευρωπαϊκής χώρας.
*Ο Δημήτρης Κοντοπίδης είναι μέλος της Πανελλήνιας επιτροπής και υπεύθυνος του Τομέα Ατόμων με Αναπηρίες ή Χρόνια Προβλήματα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου