Πολύ συχνά οι γονείς αναρωτιούνται τι πρέπει να κάνουν για να μεγαλώσουν σωστά τα παιδιά τους: «τι κάνω καλά;» ή «τι δεν κάνω καλά;» είναι οι ερωτήσεις που κυριαρχούν στις καθημερινές απορίες τους. Διαβάστε στη συνέχεια 6 τρόπους που θα επιτρέψουν στο παιδί σας να γίνει ένας υπεύθυνος, αυτο-υποκινούμενος και σκεπτόμενος ενήλικας.
Επιτρέψτε στο μωρό σας να είναι εξαρτημένο από εσάς. Οι περισσότεροι πιστεύουν ότι το «σωστό» είναι να μεγαλώνουν τα μωρά με τέτοιο τρόπο, ώστε να είναι ανεξάρτητα. Αλλά αυτό δεν είναι απολύτως σωστό. Αν παρομοιάσετε το μωρό σας με ένα σπίτι ή ένα δέντρο, χωρίς τα σωστά θεμέλια ή ρίζες, τότε μπορείτε να καταλάβετε γιατί κάτι τέτοιο δεν θα λειτουργήσει. Η συναισθηματική πρόσδεση είναι απολύτως απαραίτητη για να μεγαλώσει και να εξελιχθεί σωστά ένα παιδί. Και πώς μπορεί να επιτευχθεί αυτό; Δίνοντας αγάπη… Με ποιον τρόπο; Με το να ανταποκρίνεστε σε κάθε αίτημα του μωρού σας για προσοχή και με το να το βοηθάτε να ξεχωρίζει κάθε φορά το συναίσθημά του, ονοματίζοντάς το εσείς οι ίδιοι. Το να αφήσετε ένα μωρό να κλαίει ή να αρνείστε να το ταΐσετε όταν δεν είναι η «κατάλληλη» ώρα, είναι συμπεριφορές μη ανταπόκρισης στη συναισθηματική ανάγκη του μωρού σας. Μηνανησυχείτε! Δεν κακομαθαίνετε ένα μωρό δίνοντάς του πολλή αγάπη, ούτε του δημιουργείτε «κακές συνήθειες». Το μόνο που μπορείτε να κάνετε μέσω αυτής της ανταπόκρισης είναι να διαμορφώσετε παιδιά που αισθάνονται ασφαλή, ώστε να μπορέσουν μόνα τους να ανακαλύψουν τον κόσμο, γνωρίζοντας ότι έχουν πάντα ένας ασφαλές «καταφύγιο» να επιστρέψουν αν χρειαστεί!
Επιτρέψτε στο παιδί να μεγαλώσει ανεξάρτητο. Πολλές φορές αυτό γίνεται ανάποδα. Ενισχύεται η ανεξαρτησία στα μωρά και μετά περιορίζονται τα παιδιά, όταν ζητούν ανεξαρτησία. Αυτό σημαίνει ότι αφήνετε ένα νήπιο να τα κάνει όλα μόνο του; Φυσικάκαιόχι. Αυτό σημαίνει, όμως, ότι το αφήνετε να ανακαλύψει. Για παράδειγμα, στις πιο μικρές ηλικίες, η ανακάλυψη μπορεί να σημαίνει να το αφήνετε να ανέβει μόνο του στην τσουλήθρα και στις πιο μεγάλες να το αφήσετε να πάει με το ποδήλατο ή με τα πόδια στο σπίτι ενός φίλου του που μένει κοντά. Φυσικά και πρέπει να ελέγχετε αν το παιδί σας κάνει το οτιδήποτε με ασφαλή τρόπο, αλλά μην του στερείτε τη δυνατότητα να κάνει εξάσκηση της ανεξαρτησίας του από φόβο «μήπως συμβεί κάτι». Αν έχει τα θεμέλια ενός ασφαλούς συναισθηματικού δεσμού με εσάς τα πρώτα χρόνια της ζωής του, ξέρει ότι μπορεί να απευθυνθεί σε εσάς, αν προκύψουν προβλήματα. Ίσως αντιμετωπίσει προβλήματα, που θα ευχόσασταν να μην είχε αντιμετωπίσει – από χτυπήματα, σπασμένα οστά μέχρι «ραγισμένες καρδιές» και χαμένα όνειρα. Αλλά πρέπει να είστε προετοιμασμένοι και γι’ αυτά.Να θυμάστε ότι κάθε παιδί έχει το δικό του χρόνο για να αναπτύξει την ανεξαρτησία του και εσείς δεν μπορείτε να του την επιβάλλετε, γιατί όταν ένα παιδί δεν είναι έτοιμο, αυτό μπορεί να του δημιουργήσει μεγάλο άγχος. Επίσης, να θυμάστε ότι, όταν ένα παιδί είναι έτοιμο να ανεξαρτητοποιηθεί, θα βρει τρόπους να το κάνει, κι αν οι γονείς το εμποδίσουν, τότε ενδεχομένως να το κάνει κρυφά και ίσως όχι με τους πιο ασφαλείς και υγιείς τρόπους.
Επιτρέψτε στο παιδί σας να παίξει. Μέχρι την ηλικία των 6-7 ετών τα παιδιά θα πρέπει να ξοδεύουν τον περισσότερο χρόνο παίζοντας. Το ιδανικό θα ήταν να παίζουν σε εξωτερικούς χώρους, αλλά ακόμα κι αν αυτό δεν είναι εφικτό το σημαντικό είναι να παίζουν. Το παιχνίδι είναι το κλειδί στη διαδικασία της μάθησης. Και ακόμα και το πιο «σκληρό» παιχνίδι (παιχνίδι με σπαθιά, πάλη κτλ.) μπορεί να διδάξει στα παιδιά πολλά πράγματα σχετικά με την ασφάλεια, το σεβασμό προς τους άλλους, κτλ.
Επιτρέψτε στο παιδί σας να λέει ΟΧΙ. Επιτρέποντας στο παιδί να λέει όχι, αναπτύσσει τη δική του φωνή. Το πρώτο βήμα μπορεί να γίνει με τους ίδιους τους γονείς. Θα πρέπει να επιτρέψετε στο παιδί σας να σας λέει όχι (όταν υπάρχουν επιχειρήματα που το στηρίζουν βέβαια!). Αν το παιδί δεν μπορεί να αισθανθεί ασφαλές να πει όχι στους γονείς, πώς μπορείτε να περιμένετε να νιώσει δυνατά να πει όχι σε οποιονδήποτε άλλο;
Επιτρέψτε στο παιδί σας να φέρεται σαν παιδί όταν βρίσκεστε κάπου έξω. Θα πρέπει να διασαφηνιστεί ότι δεν εννοούμε όλους τους χώρους, όπως εκείνους, όπου ισχύουν κάποιοι κανόνες που τα παιδιά, όπως οι ενήλικες, πρέπει να τηρούν. Σε όλους τους υπόλοιπους χώρους, τα παιδιά μπορούν να είναι παιδιά: να μιλάνε δυνατά, να τρέχουν, να κραυγάζουν από χαρά κτλ. Όλες αυτές είναι απολύτως φυσιολογικές συμπεριφορές. Εκείνο που θα πρέπει να κάνετε είναι να μπορείτε να διαχειρίζεστε αυτές τις συμπεριφορές, όταν το παιδί σας «ξεφεύγει» από τα όρια. Για παράδειγμα, σε ένα παιδί που φωνάζει δυνατά θα πρέπει να πείτε ότι ενοχλεί τους άλλους ανθρώπους και θα πρέπει να είναι πιο ήσυχο ή να βρει ένα μέρος που δεν θα ενοχλεί τους άλλους. Όταν το πιέζετε να συμπεριφερθεί με τρόπο που δεν είναι αντίστοιχος της ηλικίας του και του αναπτυξιακού του σταδίου, δυσκολεύετε τη διαδικασία να μάθει να σέβεται και να λαμβάνει υπ’ όψη του τους άλλους, ακριβώς επειδή είναι πολύ απορροφημένο στη δική του συμπεριφορά και αν την εφαρμόζει σωστά.Aν χρειάζεται να «υποχρεώσετε» το παιδί σας να γίνει ανεξάρτητο: αυτό θα το κάνει μόνο του όταν το ίδιο θα είναι έτοιμο. Το μόνο που μπορείτε να κάνετε είναι να μη φοβάστε όταν εκείνο προσπαθεί και αποτυγχάνει –άλλωστε μέσα από τα λάθη μαθαίνουμε και ωριμάζουμε– και να είστε δίπλα του υποστηρικτικά και διακριτικά σε όλη αυτή τη διαδικασία.
Νίκη Μπίγγου, ΜSc
Ψυχολόγος – ειδ. Ψυχοθεραπεύτρια
Πηγή: in.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου