Κάποτε ένα κοριτσάκι περνούσε τα καλοκαίρια του σ’ ένα χωριό που έβριθε από θρύλους, παραμύθια και μυστήρια. Mια πρωτόγνωρη κλίση, ένα μεγάλο ενδιαφέρον για τις λεπτομέρειες των ιστοριών σοφίας που σαν τερπνό μουρμουρητό έφταναν στα αυτιά της τόνωνε τη ζωτικότητά της. Μια αρμονία, ένας πλούτος σπάνιος ήταν διάχυτος στην ατμόσφαιρα του τόπου αυτού, στοιχεία που ανέπτυσσαν τη φαντασία της. Τους χειμώνες καταβρόχθιζε βιβλία τα οποία δανειζόταν από τη δημόσια βιβλιοθήκη της πόλης της και ταυτόχρονα ονειρευόταν έναν κόσμο καλύτερο όπου θα έπαιζε κι εκείνη ενεργό ρόλο. Ίσως τότε να ήταν που εφηύρε τη δουλειά της, μια δουλειά σχεδόν συνώνυμη με το όνομά της: Σάσα Βούλγαρη, αφηγήτρια. Έτσι, λοιπόν, όταν το κοριτσάκι αυτό μεγαλώνοντας έγινε μια εντυπωσιακά όμορφη και μεγαλοπρεπής γυναίκα, μια ηλιόλουστη ψυχή, γεμάτη αγάπη για μικρούς και μεγάλους, δεν έπαψε να αφουγκράζεται λόγια που έφερναν οι άνεμοι από κάθε γωνιά της Γης. Και σήμερα διηγείται συνέχεια ιστορίες που της ψιθυρίζουν οι μούσες στο αυτί, μαγεύοντας το ακροατήριό της. Η Σάσα μάγεψε κι εμένα πρόσφατα, για άλλη μια φορά, όταν την παρακολούθησα εκστατική, αυτή την ολόξανθη νεράιδα, με το κατακόκκινο φόρεμά της, να αποδομεί με τόλμη και να απομυθοποιεί την Κοκκινοσκουφίτσα των παιδικών μου χρόνων. Το χάρηκα αφάνταστα. Γιατί πάντα υποψιαζόμουν ότι αυτή η… σεμνή και άδολη μικρούλα κάτι έκρυβε. Ευτυχώς, αγαπημένη μου Σάσα Βούλγαρη που την ξεσκέπασες κι έβαλες τα πράγματα στη σωστή τους θέση. Συνέβη στον πιο όμορφο αθηναϊκό χώρο, την Οικία Κατακουζηνού, και ήταν μια νύχτα μοναδική, μια νύχτα σαγήνης. Ήταν η «Νύχτα των Μουσείων», κι εμείς -μια παρέα φιλότεχνων φίλων- είχαμε την τύχη να την περάσουμε με το γάργαρο λόγο και τη ρόδινη μορφή της Σάσας της παραμυθούς.
Διαβάστε τη συνέντευξη.
* Γεννήθηκα στην Καρδίτσα Θεσσαλίας κι έχω άπειρες αναμνήσεις... γλυκόπικρες. Δύσκολα παιδικά χρόνια και με οικονομική δυσχέρεια μεγάλη, αλλά με πολύ παιχνίδι, φαντασία, και φυσικά ατελείωτες ευκαιρίες για παραμύθια. Η μαμά μου μας έλεγε πολλές ιστορίες κι ο μπαμπάς μου μας αγόραζε πολλά βιβλία. Έγινα τέτοια βιβλιοφάγος που ευγνωμονώ το θεσμό της δημοτικής βιβλιοθήκης. Η Καρδίτσα έχει παράδοση στις βιβλιοθήκες έως τώρα κι εμένα στην κυριολεξία η δυνατότητα να βρίσκω και να δανείζομαι τα βιβλία που καταβρόχθιζα μου έσωσε τη ζωή! Με έκανε να ονειρεύομαι έναν κόσμο καλύτερο όπου θα έπαιζα ενεργό ρόλο.
Πώς προέκυψε η αφήγηση στη ζωή σου;
* Είπαμε! Η μαμά μου έλεγε ιστορίες... Αλλά άκουγα και πολλές στο χωριό της, όπου πήγαινα τα καλοκαίρια. Το χωριό λέγεται Φίλια, ένας τόπος που «βράζει» από θρύλους. Έχει εκεί, έναν αρχαιολογικό χώρο με ένα σημαντικότατο ιερό, μοναδικό, της Ιτωνίας Αθηνάς, μιας θεότητας του Κάτω Κόσμου και θαρρώ ότι το μυστήριο που πάντα ένιωθα σε εκείνον τον απλό και μάλλον άσχημο τόπο, κατά τα άλλα, ήταν λόγω αυτής της πανάρχαιας καταβολής... Ένα ποτάμι βρέχει το χωριουδάκι κι έχει κι αυτό τις ιστορίες του, αληθινές και μυθικές... Με τέτοια προϊστορία ήταν θέμα χρόνου ν’ ανακαλύψω τις τάσεις μου...
Παίρνεις ρίσκα στη δουλειά σου;
* Ρίσκο ήταν από την αρχή η ίδια η δουλειά μου, αφού δεν υπήρχε και χρειάστηκε να την ανακαλύψω! Αλλά ρίσκα έπαιρνα ανέκαθεν κι από την αρχή της πορείας μου, γιατί είχα πάντα άποψη γι’ αυτό που κάνω και για τον τρόπο που το κάνω! Θα αποκαλύψω για πρώτη φορά δημόσια, μια και είναι επίκαιρο, ότι είπα κάποτε ένα όχι στην ΕΤ1, όταν με κάλεσαν στη διεύθυνση παιδικών προγραμμάτων, μετά την επιτυχία που είχαν τα παραμύθια που είπα το 1998 (η σειρά επαναλαμβανόταν συνεχώς ως τώρα), γιατί δεν με ικανοποιούσαν οι συνθήκες της πρότασης - και δεν εννοώ οικονομικά. Αν σκεφτεί κανείς πόσο νεαρή και σχεδόν άγνωστη ήμουν τότε μάλλον είχα πολύ... θάρρος!
Η μουσική και η κίνηση τι ρόλο παίζουν στη ζωή σου και στη δουλειά σου;
* Δηλώνω ευθαρσώς ότι «τραγουδώ» τις ιστορίες μου. Για μένα η απόδοση ενός κειμένου δεν έχει διαφορά -μιλώντας επί της ουσίας- από την απόδοση ενός τραγουδιού. Ψάχνω την εσωτερική μελωδία, την αρμονία των λέξεων, των ήχων, των εκφράσεων. «Χορεύω» τις ιστορίες που αφηγούμαι καθώς η κίνηση -λιτή σε κάθε περίπτωση- είναι η σωματοποίηση της κάθε ιστορίας... Δύσκολο να το περιγράψω. Επίσης, όταν συνεργάζομαι με μουσικούς τους καλοδιαλέγω γιατί πρέπει να είμαι σίγουρη ότι θα αντιλαμβάνονται αυτήν τη «μελωδία» που ακολουθώ, ανά περίπτωση, αυτοσχεδιάζοντας μαζί μου. Συχνά δε, αυτοσχεδιάζω, και ενδέχεται τραγούδια ή μελωδικές φράσεις να «ξεπετάγονται» σε μια αφήγηση επιτόπου. Με οδηγεί και το κοινό. Αν έχω πολύ μικρά παιδάκια στο ακροατήριό μου, για παράδειγμα, μπορεί να κάνω υψίτονα μελίσματα για να τα ξεκουράσω και να τα τραβήξω πάλι στην ιστόρηση...
Τα παραμύθια τα ονειρευόμαστε, τα ακούμε, τα βιώνουμε ή είναι μύθοι;
* Είναι λίγο «μπλεγμένη» η ερώτηση αλλά αντικατοπτρίζει την αίσθηση που έχουμε στις μέρες μας για τα παραμύθια, καθώς έχουμε απομακρυνθεί κατά πολύ από τον τρόπο που λέγονταν. Για τους ειδικούς, από αφηγηματικής απόψεως τα όνειρα δεν έχουν δομή. Τα παραμύθια και οι μύθοι έχουν, και μάλιστα πολύ οριοθετημένα όμως συχνά δεν έχουν πολύ ξεκάθαρα όρια μεταξύ τους, ως προς το περιεχόμενο, καθώς μάλιστα υπάρχουν πολλά είδη αφηγημάτων: θρύλοι, παραμύθια μαγικά, ιστορίες σοφίας κ.λπ. Όλα -όνειρα και παραμύθια- εμπεριέχουν σε μεγαλύτερο ή μικρότερο βαθμό αρχετυπικά σύμβολα, μοτίβα και θέματα κι αυτό μας κάνει να τα συγχέουμε. Πιο ποιητικά, θα έλεγα, ότι κατά τη διάρκεια μιας επιτυχημένης αφήγησης, η βαθιά επικοινωνία μεταξύ αφηγητή και ακροατή οδηγεί σε μια περιοχή ονείρου, σε ένα βίωμα συν-ταξιδευτή που οδηγεί σε απόλαυση αρχικά και κάθαρση τελικά εφόσον ο αφηγητής -κατά παράδοσιν- οδηγεί πάντα με ασφάλεια στην επιστροφή... στο εδώ και στο τώρα.
Γιατί τα παραμύθια μιλούν τόσο πολύ στην καρδιά μας;
* Γιατί παρουσιάζουν τον κόσμο καλό κ’ αγαθό, όπως πραγματικά θα έπρεπε να είναι: με οδηγό τη δικαιοσύνη που εκπορεύεται από Αγάπη. Γιατί μιλούν με τρόπο γοητευτικό για τ’ ανθρώπινα. Γιατί το πρόσωπο του φόβου φωτίζεται από την τόλμη της συμπόνοιας, της αλληλοβοήθειας, της αυτογνωσίας κι ό,τι φωτίζεται δεν τρομάζει πια. Γιατί μας ξεκουράζουν με λόγο ηδύ που σαν νεράκι γάργαρο τυλίγει τις αισθήσεις χωρίς την οπτική «βία» που έχουν οι εικόνες σε άλλες μορφές τέχνης, φτάνει ο αφηγητής να γνωρίζει καλά τη δουλειά του.
Ποιο είναι το ιδανικότερο μέρος ή χώρος για να αφηγηθούμε ένα παραμύθι;
* Αυτό, όπου υπάρχει μια ήσυχη στιγμή, μια στιγμή προσφοράς, κι αγάπης, κι αυτιά πρόθυμα ν’ ακούσουν. Έχω αφηγηθεί σε μαγευτικούς χώρους αλλά τίποτα δεν αναιρεί αυτήν την αλήθεια...
Ποιο θεωρείς το ωραιότερο παραμύθι από όσα ξέρεις;
* Σε αυτήν την ερώτηση απαντώ σταθερά το ίδιο, χρόνια τώρα! «Τα τρία χρυσά μήλα». Μας το ‘λεγε ο παππούς μου και υπήρξε σημαδιακό στη ζωή μου, με πολλούς και μαγικούς τρόπους. Επίσης κατά καιρούς «ερωτεύομαι» διαφορετικές ιστορίες για διαφορετικούς λόγους, καθώς κάθε φορά μεγαλώνοντας γίνομαι και μια λίγο διαφορετική γυναίκα...
Γιατί στην Ελλάδα δεν είναι τόσο διαδεδομένη η αφήγηση στο ενήλικο κοινό;
* Κάποια στιγμή λόγω αστικοποίησης και τηλεόρασης χάσαμε το μίτο... αλλά τώρα -έστω κουτσά στραβά- διαμορφώνεται ένα κοινό ενηλίκων που ακούει ιστορίες. Εγώ έχω το δικό μου κοινό και κάποιοι είναι και fans!!!
Σου αρέσει να διασκευάζεις και να αποδομείς πολύ γνωστά παραμύθια;
* Αχ ναι!!! Είναι αναπόφευκτο όταν είσαι έμπειρος αφηγητής. Αλλά τα «πειράζω» πάντα σε σχέση με τους κανόνες δόμησής τους! Φέτος αφηγήθηκα ανατρεπτικές «Κοκκινοσκουφίτσες» από γνωστούς συγγραφείς - μια απολαυστική κωμική βραδιά στο Ίδρυμα Κατακουζηνού, στο πλαίσιο της «Νύχτας των Μουσείων».
Εσύ η ίδια γράφεις ιστορίες;
* Γράφω, κι έχω δημοσιεύσει σε εφημερίδες, περιοδικά και πρακτικά συνεδρίων. Μπορείτε να διαβάσετε κάθε μήνα παραδοσιακές ιστορίες απ' όλον τον κόσμο που διασκευάζω για το «Ταλκ» – free press περιοδικό για γονείς. Σκοπεύω να εκδώσω κάποια κείμενα στο άμεσο μέλλον. Έχω διάφορες ιδέες.
Η κρίση μπορεί να σταθεί η αιτία να διαδοθεί περισσότερο η τέχνη της αφήγησης;
* Δεν πιστεύω ότι η οποιαδήποτε κρίση κάνει καλό στις τέχνες. Θα ήθελα πολύ να ζαχαρώσω το χάπι αλλά δεν γίνεται. Όταν σε απασχολούν βασικά θέματα επιβίωσης, δεν κάνεις και δεν παρακολουθείς τέχνη εύκολα. Αυτό όμως που άλλαξε είναι ο προσανατολισμός. Οικονομικότερες παραγωγές με μεγαλύτερη ευρηματικότητα. Μοιραία το θέατρο στράφηκε σε πιο αφηγηματικούς δρόμους, αρκετά από ανάγκη, περισσότερο από ενδιαφέρον για τρόπους που παραμένουν δυνατοί μέσα στην απλότητά τους, θέλω να πιστεύω. Αλλά έχουμε και πολλά παρατράγουδα. Καπηλεία της Τέχνης της Αφήγησης για εύκολο κέρδος, και -ακόμα χειρότερα- στροφή στο παιδικό κοινό για λόγους επιβίωσης, χωρίς όλα αυτά να συνοδεύονται από σεβασμό, αγάπη και γνώση. Έχω βαρεθεί να ξεπηδούν παραμυθάδες από το πουθενά με ρεπερτόριο που είναι άσχετο προς τα λαϊκά παραμύθια, και την προφορική αφηγηματική τέχνη που είναι μάλιστα δυσκολότατη, έχω βαρεθεί να αφηγούνται όλοι ξαφνικά -ακόμα και τρανταχτά ονόματα- και να διδάσκουν ανίδεα άτομα για την αφήγηση και το παραμύθι. Και να γυρίσουμε λίγο στην κρίση: εγώ δούλεψα φέτος πολύ, με χαμηλότερες βεβαίως απολαβές -πώς όχι;- αλλά απ’ ό,τι φάνηκε όποιος σέβεται αυτό που κάνει επιβιώνει ακόμα και με σκληρό ανταγωνισμό. Πάντως τον Σεπτέμβρη είχα φοβηθεί. Είπα «δεν πειράζει, θα κάνω κάτι για να επιβιώσουμε στο σπίτι (έχουμε κι ένα γιο 10 χρονών) και θα λέω παραμύθια όπως μπορώ...». Μου είναι αδύνατον να ζω χωρίς να λέω τις ιστορίες μου!
Ποιος είναι ο δικός σου τρόπος να αντισταθείς στην πραγματικότητα;
* Να μην αντιστέκομαι στην πραγματικότητα! Να βλέπω τα πράγματα όπως είναι και να προσπαθώ να κάνω το καλύτερο δυνατό αναλόγως των περιστάσεων. Πάντως στους δρόμους δε βγαίνω γενικά. Ούτε αρέσκομαι να ξημεροβραδιάζομαι σε πλατείες διαδηλώνοντας, έρμαιο της κάθε συναισθηματικής έπαρσης. Σε αυτή τη χώρα πρέπει επιτέλους να δουλέψουμε συνεργαζόμενοι, αγαπημένοι, πρακτικά και ηθικά προσανατολιζόμενοι, είτε φταίμε είτε δεν φταίμε σε προσωπικό επίπεδο, ακόμα κι αν πληρώνουμε τα λάθη των πατεράδων μας. Εγώ έχω ένα μέλλον να παραδώσω στο παιδί το δικό μου και σε όλα τα παιδιά. Έχουμε επιτέλους μια ευκαιρία να αλλάξουμε. Ευκαιρία! Κι ο καθένας έχει να ξεκινήσει από τον εαυτό του, το σπίτι του, κι αυτά που μπορεί να ορίσει και να δράσει με κάποιο αποτέλεσμα άμεσο ή μακροπρόθεσμο. Να κάνουμε βήματα κοιτάζοντας σε σωστές κατευθύνσεις, όχι ουρλιάζοντας προς κάθε κατεύθυνση.
Αν δεν γινόσουν αφηγήτρια και παιδαγωγός, τι θα ήθελες να είχες γίνει;
* Αφηγήτρια και παιδαγωγός! Αλλά τραγουδάω κιόλας και ζωγραφίζω... άντε να πω και ζωγράφος! Ή καλύτερα σχεδιάστρια ρούχων, ενδυματολόγος... Μπα! Αφηγήτρια και παιδαγωγός!
Δέχεσαι την κριτική στη δουλειά σου; Το παιδικό κοινό σου κάνει κριτική;
* Επιδιώκω την κριτική και είμαι ευγνώμων σε όσους καλοπροαίρετα αποφάσισαν να μου πουν τη γνώμη τους για να με βοηθήσουν να βελτιωθώ. Την πιο αθώα γι’ αυτό «σκληρή» κριτική πάντως την κάνουν τα παιδιά. Και μ’ έχουν βοηθήσει αφάνταστα να γίνομαι καλύτερη! Τα πιο ευφάνταστα, τα πιο αυθόρμητα και δροσερά σχόλια ανήκουν επίσης στα παιδιά. «Ε! Παραμυθούλα! Με τρόμαξες εμένα μ’ αυτή τη φωνή!».
Κάνεις αυτοκριτική;
* Σκληρή και εξαντλητική... Eυτυχώς έχω με τα χρόνια μαλακώσει κάπως, και μένω περισσότερο στην απόλαυση της κάθε συνάντησής μου με το κοινό μου, παρά τα όποια λάθη. Παλιότερα με έβγαζα νοκ άουτ! Εξουθενωτικό!
Ποιοι είναι οι αγαπημένοι σου συγγραφείς;
* Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης –λατρεμένος!, Γεώργιος Βιζυηνός, J. R. R. Talkien, Antoine de Saint Exupery, Λευκάδιος Χερν, Ursula Le Guin, Gabriel Garsia Marguez, επίσης λατρεμένος! Αγαπώ πολύ τον τρόπο των Ρώσων μεγάλων συγγραφέων -μεγάλωσα διαβάζοντας Ντοστογιέφσκι... μου αρέσει φοβερά η Ζυράννα Ζατέλη αλλά σε παλαιότερα βιβλία της... Eπίσης, κάποια από τα βιβλία της Isabel Allende τα βρίσκω αριστουργηματικά! Και πολλοί άλλοι ακόμα γιατί κάθε βιβλίο που απολαμβάνω το κρατώ σαν μια μυστική πύλη στη χαρά και το διαβάζω ξανά και ξανά.
Ποιος στίχος είναι ο αγαπημένος σου;
* Αχ! Να ζήσω μόνο μια αυγή τόση ζωή μου φτάνει/ Ρόδο που ανθεί πολύ καιρό τη μυρωδιά του χάνει. (Παραδοσιακό).
Ποιοι είναι οι αγαπημένοι σου ποιητές;
* Κωνσταντίνος Καβάφης, Νίκος Καββαδίας, Edgar Allan Poe, η Σαπφώ.
Υπάρχει πολιτισμός στην καθημερινότητά μας;
* Αλίμονο! Αυτός είναι ο αληθινός πολιτισμός. Και βρίσκεται στη συνύπαρξη. Τι να τα κάνεις τα ωραία πράγματα όταν δεν τα μοιράζεσαι; Τι να την κάνεις την ομορφιά όταν δεν την απολαμβάνεις παρέα με κάποιον άλλο; Πώς θα μπορούσα να φτιάξω το πιο ωραίο παραμύθι αν δεν είχα κάποιους να τους το πω; Και πώς θα μπορούσα να χαρώ το «παλάτι» μου, όταν βγαίνοντας από την πόρτα μου βλέπω σκουπίδια και εγκατάλειψη; Πολιτισμός είναι να μην πετάς τα σκουπίδια σου μπροστά στην πόρτα του γείτονα. Πολιτισμός είναι να χαμογελάς σ’ αυτόν που στέκεται απέναντί σου χωρίς να τον κατατάσσεις πρώτα στις «χρήσιμες επαφές» σου.
Με τι χαμογελάς;
* Με τον αυθορμητισμό των παιδιών και τα μάτια τους... πόσα λένε τα παιδιά με τα μάτια τους... Με τις απρόσμενες όμορφες καθημερινές εικόνες... τις ψάχνω με επιμέλεια μέσα στη μέρα μου. Με την ανθρωπιά και την καλοσύνη και την αγάπη που λάμπει μέσα σε μια στιγμή θεία και ιερή, εκεί που δεν θα το περίμενες... αυτή είναι και η πιο αληθινή ευγένεια της ψυχής.
Τι είναι αυτό που μπορεί να σε κάνει να κλάψεις;
* Η ομορφιά... όταν είναι πολύ μεγάλη... έχω δακρύσει μπροστά σε πίνακα, διαβάζοντας ένα κείμενο που με συγκλονίζει... μια μουσική που με συνταράζει... σε μια παράσταση... Βέβαια, έχω κλάψει και για λιγότερο ευχάριστους λόγους. Η απώλεια αγαπημένου προσώπου ήταν κάτι που με έκανε να μην μπορώ να σταματήσω να κλαίω εσωτερικά, που είναι και το χειρότερο. Η προσβολή και η χυδαία απροσεξία που ισοπεδώνει, ακόμα κι αν δεν είμαι εγώ που τα υφίσταμαι.
Ένας καλλιτέχνης οφείλει να προωθεί την εικόνα του σήμερα;
* Ένας καλλιτέχνης που σέβεται τον εαυτό του και το κοινό του προσέχει και ό,τι σχετίζεται με την προβολή της εικόνας του προς τα έξω. Μέχρι ένα βαθμό φυσικά. Γιατί όταν η προβολή της εικόνας γίνεται αυτοσκοπός συνήθως δε μιλάμε για καλλιτέχνη όπως το καταλαβαίνω εγώ. Ο καλλιτέχνης προβάλλεται μέσα από το έργο του. Δυστυχώς έχουμε καταλήξει να λέμε ότι κάποιος κάνει καλά την τέχνη του ανάλογα με το πόσο συμπαθή έχουν καταφέρει να τον παρουσιάσουν τα media! Ή να θεωρούμε κάποιον καλό στη δουλειά του επειδή είναι γνωστός από την τηλεόραση.
Τι σε εκπλήττει και τι σε σοκάρει;
* Με εκπλήσσει η γενική έλλειψη αυτογνωσίας και αυτο-αξιολόγησης που χαρακτηρίζει το σύγχρονο Έλληνα και η ευκολία του να ψάχνει και να βρίσκει πάντα κάποιον υπαίτιο ώστε να «αθωώνεται» ο ίδιος σε ό,τι κι αν έπραξε λάθος. Με σοκάρει η εμμονή του νέο-Έλληνα να φτάνει σε ακραίες πολιτικές τοποθετήσεις και φαινόμενα μόνο και μόνο για να εξυπηρετήσει τη βολή του και να πάρει πίσω τα όποια θεωρεί «κεκτημένα» του.
Τι σε συγκινεί;
* Με συγκινεί -χωρίς να με εκπλήσσει- η ακαταπόνητη προσπάθεια ορισμένων «αθόρυβων» ανθρώπων που αλλάζουν όλα τα παραπάνω με ομορφιά και ήθος χωρίς να κάνουν θόρυβο... ήσυχα και γλυκά, γι’ αυτό ουσιαστικά.
Προσαρμόζεσαι εύκολα;
* Άλλοτε με την ευκολία χαμαιλέοντα κι άλλοτε με τη δυσκολία χελώνας... γενικά μάλλον προσαρμόζομαι.
Ποια είναι η αγαπημένη ασχολία του ελεύθερου χρόνου σου;
* Μακάρι να είχα ελεύθερο χρόνο! Ευτυχώς, τελικά, δεν έχω! Μου λείπει να καταπιάνομαι με τις ζωγραφιές και τα κολλάζ μου που είναι σαν παιδικά... Και μου λείπουν πολύ ο χορός και η σωματική έκφραση που μια παλιότερη εποχή κατάφερνα κι έκανα μετά μανίας.
Ποια είναι τα αμέσως επόμενα επαγγελματικά σου σχέδια;
* Είναι πάρα πολλά. Ετοιμάζομαι για μια ευρεία συνεργασία –άλλη μια χρονιά με το Ίδρυμα Κακογιάννη: νέα προγράμματα για παιδιά, ενήλικες και εφήβους, σεμινάρια για την Τέχνη της Αφήγησης, και μια συνεργασία με το Ευρωπαϊκό Πολιτιστικό Κέντρο Δελφών για το Έτος Καβάφη. Επίσης νέοι πειραματισμοί και συνεργασίες - έκπληξη που θα πλαισιώνουν αυτά τα προγράμματα. Εάν βρούμε την οικονομική υποστήριξη, θα κάνουμε και μια συνάντηση για τη νεο–αφήγηση. Θα συνεργαστώ με το Ίδρυμα Θεοχαράκη με προγράμματα αφήγησης για παδιά αλλά και μόνο για ενήλικες, εμπνευσμένα από τα έργα των προγραμματισμένων εκθέσεων. Ετοιμάζω συνεργασίες με κάποιους χώρους για παιδιά, όπως η αγαπημένη «Μαγεμένη Πυξίδα» στον Πειραιά, και το «Παίξε Γέλασε» στην Αργυρούπολη. Και υπάρχουν πολλά ενδιαφέροντα σχέδια που βρίσκονται ακόμα σε συζητήσεις και δεν μπορώ να ανακοινώσω ακόμα.
Ποια είναι η σχέση σου με τα ζώα; Έχεις κατοικίδιο;
* Είχαμε πολλά κατοικίδια στο σπίτι όταν ήμουν παιδί. Υπήρχε αυλή και χώρος για ζώα. Κατά διαστήματα είχαμε διάφορες γάτες, ένα κουνέλι και το πιο πρωτότυπο ήταν ένα... πρόβατο που βρήκε ο μπαμπάς μου στο δρόμο ένα χειμωνιάτικο βράδυ! Τη λέγαμε Χιονάτη και μας ακολουθούσε σαν σκυλάκι! Όταν μετοίκησα στην Αθήνα είχα μόνο γάτες! Η τελευταία έζησε κοντά μου 17 ολόκληρα χρόνια, πέθανε υγιέστατη από βαθιά γατίσια γεράματα κι έκτοτε η καρδιά μου δεν αντέχει άλλη γατο-αγάπη!
Πηγή: cat is art
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου