Σύγχρονο σχολείο είναι αυτό που μπορεί να προωθεί την ίση και ελεύθερη πρόσβαση στη γνώση, να ενισχύει την επικοινωνία και τη συνεργασία, να είναι ανοικτό στην κοινωνία και να αλληλεπιδρά με αυτήν.Οι μαθητές σήμερα έχουν την ικανότητα να συνδυάζουν δύο παράλληλους κόσμους, τον «ιδεατό» του διαδικτύου και της τεχνολογίας με τον πραγματικό της καθημερινότητάς τους. Ταυτόχρονα, αμφισβητούν τα παιδαγωγικά και εκπαιδευτικά συστήματα των προηγούμενων γενιών, νιώθουν εγκλωβισμένοι σε ένα σχολείο που δεν τους αρέσει, τη στιγμή που καθημερινά γύρω τους βομβαρδίζονται από τεχνολογικούς πειρασμούς και η πρόσβαση στην πληροφορία είναι, ειδικά για αυτούς, πολύ εύκολη με μια υπολογιστική συσκευή και με πρόσβαση στο διαδίκτυο.
Πώς μπορούμε όμως μέσα στην πραγματικότητα της κοινωνίας μας, να καλλιεργήσουμε τη γνώση και να δημιουργήσουμε διεργασίες τις οποίες ονομάζουμε μάθηση;
Οι ειδικοί επιχειρηματολογούν και διαφωνούν.
Σύμφωνα με τον επικεφαλή της Ψυχιατρικής Κλινικής του Πανεπιστημίου Ουλμ δρ Μάνφρεντ Σπίτσερ και με όρους τεχνολογικούς, πίσω από τη διαδικασία της μάθησης κρύβεται η ικανότητα του εγκεφάλου να μεταβάλλεται συνεχώς ανάλογα με τις εμπειρίες που αποκτά και επεξεργάζεται. «Είναι δηλαδή σαν ένα είδος περιφερειακού (hardware) το οποίο αλλάζει συνεχώς, λειτουργικά και δομικά, ανάλογα με το λογισμικό (software) που καλείται να "τρέξει” – σκεφτόμαστε, αντιλαμβανόμαστε, κάνουμε ένα σωρό πράγματα με τον εγκέφαλό μας και όλα αυτά αλλάζουν ανάλογα με τα όσα συναντούμε στην πορεία. Αυτό ονομάζεται νευροπλαστικότητα, ή αλλιώς μάθηση».
Για την ανάπτυξη των γλωσσικών ικανοτήτων των παιδιών, προσθέτει, η τηλεόραση και η χρήση ηλεκτρονικού υπολογιστή μπορεί να είναι καταστροφική. Αναφέρει χαρακτηριστικά, «… η προσωπική μου συμβουλή προς τους γονείς είναι να τα κρατήσουν μακριά από την τηλεόραση όσο περισσότερο μπορούν. Όπως επίσης και από τις νέες τεχνολογίες γενικότερα, ακόμη και στο σχολείο».
Παράλληλα οι ανάγκες τις καθημερινότητάς μας οδηγούν στις διεργασίες του multitasking. Δεχόμαστε,προκαλούμε και κάνουμε πολλά πράγματα ταυτόχρονα.
Έτσι, αρκετοί παιδαγωγοί υποστηρίζουν ότι επειδή ακριβώς ασχολούμαστε με πολλά πράγματα ταυτόχρονα στην καθημερινότητά μας, πρέπει να εκπαιδεύσουμε τα παιδιά μας να κάνουν το ίδιο. ξεκαθαρίζει ο ειδικός. Στον αντίποδα, επιστημονικά ευρήματα δείχνουν ότι ο εγκέφαλος δεν είναι δομημένος ώστε να παρακολουθεί δύο συζητήσεις ταυτόχρονα. Θεωρούν ότι το επικοινωνιακό ή γλωσσικό multitasking, είναι ανέφικτο. Πειράματα έχουν δείξει ότι άτομα που χειρίζονται πολλά πράγματα ταυτόχρονα εμφανίζουν περιορισμένη ικανότητα στο να διώχνουν άχρηστες πληροφορίες, να διώχνουν άχρηστες σκέψεις.
Στον ψηφιακό κόσμο, έρευνες έχουν δείξει ότι υπάρχουν παιχνίδια που αυξάνουν τις επιδόσεις στα μαθηματικά, άλλα που βελτιώνουν την όραση και άλλα που με τον προσομοι-βιωματικό τους χαρακτήρα καλλιεργούν θετικές στάσεις και ευαισθητοποίηση για θέματα κοινωνικά, οικολογικά κ.ά. (βλ. www.tovima.gr/science/article/?aid=323935). Στο εκπαιδευτικό e-learning εντοπίζουμε και τη λεγόμενη «gamification της εκπαίδευσης». Δηλαδή την αξιοποίηση τεχνικών σχεδιασμού βιντεοπαιχνιδιών, προκειμένου να γίνει η εκπαίδευση πιο ενδιαφέρουσα και συναρπαστική για τον εκπαιδευόμενο. Είναι η τάση που στηρίζεται στην παραδοχή ότι οι νέες γενιές μεγαλώνουν σε περιβάλλοντα με οπτικοακουστική διάδραση όπως και τα βιντεοπαιχνίδια, και έχει διαπιστωθεί όπως αναφέρεται, ότι το σύστημα «συνάρπασης και ανταμοιβής» των βιντεοπαιχνιδιών εξαλείφει την όποια έλλειψη προσοχής των νέων. Και σε αυτές όμως τις προσπάθειες δεν υπήρχε/ει η άποψη των παιδιών/ μαθητών, δεν υπήρχε/ει το τι τους αρέσει ή όχι, δεν υπήρχε/ει ασφαλές συμπέρασμα.
Πρόσφατα, στο διαγωνισμό «2011 International Science and Engineering Visualization Challenge», τον οποίο διοργάνωσε η Αμερικανική Εταιρεία για την Προώθηση της Επιστήμης (AAAS), μεταξύ των βραβευθέντων και διακριθέντων του διαγωνισμού, όπως δημοσίευσε το περιοδικό «Science» της 3ης Φεβρουαρίου 2012, υπήρχαν αρκετά διαδραστικά παιχνίδια και βίντεο με τρισδιάστατα γραφικά.
Οι τεχνολογικές εξελίξεις προσφέρουν πολλαπλές ευκολίες, τον μαθητικό υπολογιστή, το «διαδραστικό» πίνακα που αναζητά την αντικατάσταση του μαυροπίνακα, το ποντίκι σε ρόλο κιμωλίας κλπ.
Πώς όμως επηρεάζουν το σύγχρονο - ψηφιακό σχολείο;
Το ψηφιακό σχολείο πρέπει να φροντίζει να αξιοποιούνται οι τεχνολογίες προς όφελος των μαθητών αλλά και των μελλοντικών πολιτών. Πρέπει να διευκολύνουν τις συνεργατικές διαδικασίες, τη συμμετοχή, την επικοινωνία, τη διαμοίραση και την αλληλεπίδραση.
Για τους μαθητές η τεχνολογία είναι μέρος της καθημερινότητάς τους και η εμπλοκή της με τη μαθησιακή διαδικασία αποτελεί φυσικό επακόλουθο, σε ένα σχολείο όμως μαθητοκεντρικό που εστιάζει σε κάθε μαθητή σαν άτομο με ιδιαίτερα χαρακτηριστικά. Επιπλέον, οι εκπαιδευτικοί θα πρέπει να χρησιμοποιούν την εμπειρία, να αξιοποιούν τον πραγματικό κόσμο για τη γνώση του νέου, της νέας γνώσης, να συνδυάζουν τα νέα και τα ψηφιακά δεδομένα ώστε να προκαλέσουν τη μάθηση βασιζόμενοι στην πρότερη γνώση και στις αναπαραστάσεις των μαθητών.
Το σύγχρονο σχολείο είναι ένα ανοικτό σχολείο, για το μαθητή, τον εκπαιδευτικό, την τεχνολογία, την μάθηση…
Πηγή: Πυξίδα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου