Όταν κάποιος σου λέει ότι σε μια εκδήλωση πρόκειται να ακουστούν ιδέες που αξίζει να διαδοθούν, πρέπει να είσαι πολύ κολλημένος με την μίζερη σύγχρονη ελληνική πραγματικότητα για να μην ενδιαφερθείς. Στην πραγματικότητα στο άκουσμα και μόνο μιας τέτοιας πληροφορίας θα πρέπει να τρέχεις, ελπίζοντας ότι θα σε εμπνεύσει και θα σε κινητοποιήσει τόσο ώστε να αρχίσεις σιγά σιγά να αλλάζεις τον τρόπο που αντιμετωπίζεις τον εαυτό σου και τον κόσμο γύρω σου. Ποιο άλλο λόγο ύπαρξης θα μπορούσε να είχε άλλωστε μια τέτοια εκδήλωση. Κάπως έτσι διαδίδονται οι ιδέες.
Αν κατάλαβα καλά από αυτά που άκουσα και είδα, η δεύτερη ετήσια TEDx Athens 2010 είχε μεγάλη επιτυχία (πραγματοποιήθηκε στο Ίδρυμα Μείζονος Ελληνισμού, σε ένα κατάμεστο θέατρο «Ελληνικού Κόσμου»). Μπορεί να έφτασα κάπου στα μέσα της εκδήλωσης (...) αλλά «κάλλιο αργά παρά ποτέ» –για να χρησιμοποιήσω για τελευταία φορά μια έκφραση, η ιδέα πίσω από την οποία έχει χρόνια τώρα έχει πάψει να αξίζει να διαδοθεί.
Ο λόγος που καθιστά την TEDx Athens ξεχωριστή είναι οι άνθρωποι της – τόσο αυτοί που σκέφτηκαν να τη διοργανώσουν, και την φέρνουν κάθε χρόνο σε πέρας, όσο και οι προσκεκλημένοι ομιλητές. Και ο λόγος είναι απλός. Οι άνθρωποι αυτοί έχουν πρωτοπορήσει ο καθένας στον τομέα του, έχουν αγγίξει τον αρχικό τους στόχο και συνεχίζουν ακάθεκτοι προκαλώντας τους εαυτούς τους, τις δυνάμεις τους και τις ικανότητές τους, έχοντας σε όλη τη διαδρομή στο μυαλό τους την προσφορά. Την προσφορά σε μια παγκόσμια κοινωνία που είναι πλέον φανερό ότι χάνει την αρχική δομή της - πάνω στην οποία την είχαν στηρίξει ως ιδέα - και έχει ανάγκη από νέες ιδέες, νέες αξίες αλλά και νέα προϊόντα για να σταθεί στα πόδια της και να ξεκινήσει έναν νέο κύκλο.
Θέμα της TEDx Athens και κοινό σημείο των περισσοτέρων προσκεκλημένων ομιλητών (εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων-πάντα υπάρχουν) ήταν το ότι κατάφεραν να στήσουν μια ολόκληρη «επιχείρηση» (όχι αποκλειστικά υπό την επιχειρηματική έννοια της λέξης) πάνω σε μια πρωτότυπη, καινοτόμο ή ακόμη και πρωτοπόρο ιδέα. Και αφού έκαναν την υπέρβαση να περπατήσουν σε μονοπάτια που δεν είχαν χαραχτεί, αποφάσισαν να μοιραστούν την εμπειρία τους και να βοηθήσουν και άλλους να αγνοήσουν τις απαισιόδοξες φωνές στο μυαλό τους. Αυτές που τους λένε «κάτσε στ’ αβγά σου ρε δική σου δουλειά είναι να βγάλεις το φίδι απ’ την τρύπα...», ή «...το σύστημα είναι τέτοιο που δεν βοηθάει...». «Starting from scratch», λοιπόν για όσους επιμένουν ότι υπάρχει μια διεθνής συνομωσία που δεν επιτρέπει στις καλές ιδέες να γίνουν πράξη.
Όσους άκουσα να μιλάνε στην TEDx Athens με βοήθησαν να καταλήξω σε δύο συμπεράσματα. Πρώτον, ότι οι καινοτόμες ιδέες είναι περισσότερες από τις καινοτόμες –καθώς απαιτoύν δουλειά και επιμονή - πράξεις είναι αυτές που σπανίζουν και δεύτερον, κανείς δεν με πείθει ότι η χώρα μας θα παρασυρθεί από το τσούρμο των βολεμένων απαισιόδοξων που βαριούνται ακόμα και στη σκέψη της αλλαγής.
Τι κράτησα, τι άκουσα, τι κατάλαβα
Πίτερ Ασμπτεν, αρχισυντάκτης του πολιτιστικού ρεπορτάζ των «Financial Times»: Ο πολιτισμός είναι κτήμα όσων αντιλαμβάνονται την αξία του και τη δουλειά που προϋποθέτει για να παραχθεί. Τέχνη είναι πολιτισμός και ο πολιτισμός είναι τέχνη. Δεν υπάρχει υψηλή και «χαμηλότερης ποιότητας τέχνη», υπάρχουν άνθρωποι με σπουδαίες ή λιγότερο σπουδαίες ιδέες. Όπως συμβαίνει και στη ζωή των ανθρώπων.
Πρότεινε: Εν όψει των Ολυμπιακών Αγώνων του 2012 στο Λονδίνου το Μουσείο της Ακρόπολης να προσφερθεί να δανείσει στο Βρετανικό Μουσείο εκθέματά του. Ο λόγος απλός. Να φέρει τους άγγλους στο φιλότιμο και να έλθει πιο κοντά η Ελλάδα στην επιστροφή των μαρμάρων του Παρθενώνα. Δεν ξέρω αν η πρόταση είναι καινοτόμος. Σίγουρα όμως ήταν πρωτότυπη...
Γκόραν Κάρσεντ, πρόεδρος του Natural Step International, γενικός διευθυντής του Ιδρύματος Κλίντον, υπεραμύνθηκε της κρισιμότητας της αισιοδοξίας σε εποχές κρίσης και παρακίνησε τον κόσμο να ασχοληθεί με την ανάπτυξη καινοτόμων περιβαλλοντικών δράσεων για να εξασφαλιστεί ένα βιώσιμο μέλλον.
Κώστας Γραμμάτης, επισκέπτης ερευνητής στο MIT Media Lab: Στόχος του η δωρεάν παροχή πρόσβασης δορυφορικού Διαδικτύου σε ολόκληρο τον κόσμο. «Όταν οι μαθητές έχουν πρόσβαση στο internet, η δύναμη των δασκάλων τους δεκαπλασιάζεται» είπε. Για να χρηματοδοτηθεί το σχέδιό του αρκεί μια 48ωρη εκεχειρία σε Ιράκ και Αφγανιστάν. Όσοι δεν το γνώριζαν έμαθαν ότι το κόστος δύο ημερών πολέμου ανέρχεται στο 1 δισ. δολάρια. Ουτοπικό? Για τους βολεμένους μονίμως απαισιόδοξους, ναι.
Χρήστος Ιωαννίδης, εκπαιδευτικός: Μίλησε για την επιτυχία του φεστιβάλ μαθητικής μουσικής Schooligans και την αναγκαιότητα τα επιστρέψουμε στα παιδιά την παιδική τους ηλικία, για να ξαναγίνει «ωραία» (και στην ώρα της, από την ετυμολογία της λέξης) και ουσιαστικά παραγωγική.
Αλέξανδρος Δαμουλιάνος, ποιητής: Ο άνθρωπος που ξεπέρασε τον εαυτό του και όχι μόνο αντιμετώπισε τη ζωή, αλλά κατάφερε να την περάσει και μέσα από το κόσκινο της ποίησης. Απόδειξη ότι όταν θέλεις να κάνεις κάτι δεν είναι δυνατόν να σε σταματήσει ούτε η εγκεφαλική παράλυση, ούτε η σπαστική τετραπληγία. (αφιερωμένο σε όσους αισθάνονται ότι οι βόμβες στις κατσαρόλες βοηθάνε περισσότερο).
Στιβ Μούρ, διευθυντής Big Society Network: O δημιουργός της ιδέας της Μεγάλης Κοινωνίας, της ιδεολογικής πλατφόρμας του κεντροδεξιού συνασπισμού της Μ. Βρετανίας. Ο εμπνευστής της Μεγάλης Κοινωνίας μίλησε για αποκέντρωση των εξουσιών και την μεταφορά τους από τις κυβερνήσεις στις γειτονιές και στις κοινότητες. Και επειδή, όπως είπε στην αρχή της ομιλίας του είναι Ιρλανδός –και όχι βρετανός όπως πολλοί νομίζουν- γεγονός που αισθάνεται ότι τον έχει κάνει πιο συμπαθή στο ελληνικό κοινό. Με αυτή την ευκαιρία λοιπόν έδωσε στους έλληνες μερικές χρήσιμες συμβουλές.
Να προκαλέσουμε τους εαυτούς μας και να εμπλακούμε περισσότερα στα του δήμου μας.
Να γίνουμε πιο δημιουργικοί και παραγωγικοί έχοντας στο μυαλό μας την προσφορά στην κοινότητα
Να διατηρήσουμε την ευγενή παράδοση και να την εμπλουτίσουμε με την τεχνολογία
Να αρχίσουμε να εμπιστευόμαστε περισσότερο τις ικανότητές μας
Και τέλος, να κάνουμε μια ερώτηση στον εαυτό μας:
Για ποια πράγματα είμαστε ικανοί?»
Δημήτρης Πρωτοψάλτου, υπεύθυνος Επικοινωνιακής Στρατηγικής της βραβευμένης από το Ίδρυμα “Μπιλ και Μελίντα Γκέιτς» Δημόσιας Βιβλιοθήκης της Βέροιας: Ένας εμπνευσμένος λόγος, από έναν άνθρωπο σοβαρό με τους στόχους του και όχι σοβαροφανή στη ζωή του. Αλλά ακόμη και μετά το πολύ σοβαρό επίτευγμά του – να φτιάξει μια πρότυπη Βιβλιοθήκη στη χώρα που δεν έχει βιβλιοθήκες- δεν παύει να αυτοσαρκάζεται κάνει να κάνει χιούμορ. Έτσι θα ‘πρεπε να ‘ναι οι περισσότεροι Έλληνες.
Κυριάκος Πιερρακάκης, πρόεδρος του Ινστιτούτου Νεολαίας: «Γκιλοτίνα» για την πάταξη της γραφειοκρατίας και της διαφθοράς. Ανάπτυξη της κοινωνικής επιχειρηματικότητας και καινοτομίας και πρωτοβουλίες για να κρατάμε στην Ελλάδα τους ταλαντούχους και τους άριστους.
Πηγή: Σκάι
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου