Τρίτη 16 Νοεμβρίου 2010

Ευγένιος Τριβιζάς: Με έμπνευση σαν... Λερναία Υδρα

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΣΤΗ ΧΑΪΔΩ ΣΚΑΝΔΥΛΑ

Εχει γράψει δεκάδες βιβλία, και αν οι μικροί του φίλοι έφταναν τις κάμποσες δεκάδες χιλιάδες, με την πρόσφατη μετάφραση τριών παραμυθιών του στα κινεζικά αυτός ο αριθμός αναμένεται να εκτοξευθεί προς… δυσθεώρητα ύψη. Το κοινό της Θεσσαλονίκη έχει την ευκαιρία και φέτος να παρακολουθήσει το ανέβασμα μίας ιστορίας του στο «σανίδι», από την Παιδική Σκηνή του ΚΘΒΕ στο Βασιλικό Θέατρο. Ο ίδιος παρακολούθησε την παράσταση την περασμένη Πέμπτη και γνώρισε από κοντά κι άλλους μικρούς του φίλους, προσεγγίζοντάς τους πάντα με τον ίδιο σεβασμό και με προσηλωμένη προσοχή. Ισως αυτό να είναι και το μυστικό της επιτυχίας του…
«Ο χιονάνθρωπος και το κορίτσι» είχε αρχικά «κακό τέλος». Ενας συγγραφέας αισθάνεται περιορισμένος ως προς την πρόκληση του να χειριστεί δύσκολα θέματα όπως ο θάνατος;

Πιστεύω ότι με συμβολικό και αλληγορικό τρόπο μπορεί να μιλήσει κανείς στα παιδιά για σοβαρά, ακόμη και επώδυνα, θέματα. Το θέμα της ρατσιστικής γενοκτονίας, για παράδειγμα, το πραγματεύομαι στην «Τελευταία μαύρη γάτα» και η σειρά αντιπολεμικών βιβλίων μου («Η φάλαινα που τρώει τον πόλεμο», «Ο πόλεμος της χαμένης παντόφλας», «Ο πόλεμος της Ωμεγαβήτας» κ.λπ.) θίγει το θέμα των εγκλημάτων των πολεμοκάπηλων. Οσον αφορά το θέμα του θανάτου στις ιστορίες του βιβλίου μου «Ο ταξιδιώτης και η Μαργαρίτα», ένα αστέρι ερωτευμένο με μια μαργαρίτα τη μαδάει για να διαπιστώσει αν ανταποκρίνεται στα αισθήματά του, ενώ ένα σύννεφο γίνεται βροχή για να μη μαραθεί το αγαπημένο του λουλούδι. Για το κορίτσι που τον αγαπάει ένας χιονάνθρωπος που λιώνει συνιστά συναισθηματικά μια απώλεια ανάλογη με εκείνη του τελευταίου ταξιδιού αγαπημένων μας προσώπων.

Ποιος είναι ο μεγαλύτερος φόβος και η μεγαλύτερη χαρά σας όταν βλέπετε έργο σας να ανεβαίνει σε παράσταση;

Το κάθε θεατρικό έργο είναι ένα λουλούδι που το φυτεύει ο συγγραφέας σ' ένα γλαστράκι, το φροντίζει όσο μπορεί και το προσφέρει στο σκηνοθέτη. Αλλοι σκηνοθέτες παίρνουν το λουλούδι και το κάνουν κήπο. Αλλοι παίρνουν το λουλούδι, του μαδούν τα πέταλα ή το ραντίζουν με τοξικά χημικά, ώσπου δε μένει παρά μόνον ένα θλιβερό κοτσάνι. Οι «κήποι» είναι η μεγαλύτερη χαρά μου, τα «μαραμένα κοτσάνια» ο μεγαλύτερος φόβος μου.

Νιώσατε ποτέ την αγωνία της λευκής σελίδας μπροστά σας;

Μπορεί να στερέψει η φαντασία ποτέ; Παλιότερα νόμιζα ότι οι ιδέες για παραμύθια κάποτε στερεύουν. Κάποια στιγμή διαπίστωσα ότι έχουν κάτι το κοινό με τη Λερναία Υδρα. Ενα παραμύθι γράφεις και πολλά περισσότερα προκύπτουν.

Τι είδους λογοτεχνίας διαβάζετε στον ελεύθερο χρόνο σας;

Διάβαζα και εξακολουθώ να διαβάζω όχι μόνο λογοτεχνία αλλά οτιδήποτε πέφτει στα χέρια μου. Μελέτες για την επίδραση των ψυχρών ρευμάτων στην ταϋλανδική αλιεία, νορβηγικούς τηλεφωνικού κατάλογους, ακόμη και δειγματολόγια εταιριών παραγωγής χρωμάτων με τα δεκάδες φανταστικά ονόματα αποχρώσεων (όπως ginger crunch, coral blossοm, tango mango, tibetan silk, creamed rasberry και spice coast).

Από τη μία έχουμε το διαδίκτυο, στο οποίο τα παιδιά έχουν πολλές φορές ανεξέλεγκτη πρόσβαση. Από την άλλη, τις τρισδιάστατες ταινίες, ηλεκτρονικά βιβλία (e-books), πιθανότατα και με δυνατότητα διάδρασης. Το παιδί βγαίνει κερδισμένο ή όχι από την τεχνολογική εξέλιξη;

Το διαδίκτυο μπορεί να ανοίξει ορίζοντες ή να οδηγήσει σε αδιέξοδα. Ενα ηλεκτρονικό βιβλίο μπορεί να είναι συναρπαστικό και ωφέλιμο και ένα χάρτινο βαρετό ή βλαπτικό. Δεν έχει τόση σημασία η μορφή και το εκφραστικό μέσο όσο το περιεχόμενο, η ουσία και η ποιότητα του υλικού με το οποίο έρχεται σε επαφή το παιδί.

Ποιο είναι το καλύτερο σχόλιο που έχετε ακούσει για βιβλίο σας από παιδικά χείλη;

Δεν το άκουσα ο ίδιος, αλλά μου το μετέφερε χτες μια μητέρα πριν από την παράσταση του «Χιονάνθρωπου» στο Βασιλικό Θέατρο. Οτι, δηλαδή, η πρώτη λέξη που είπε η Ζωή-Ευθυμία, η κόρη της, μετά το «μαμά» ήταν η λέξη «Μινινί», η Γιαπωνέζα ηρωίδα του βιβλίου μου «Ο φαλακρός σκαντζόχοιρος» που της διάβαζε. Αισθάνομαι συγκίνηση κάθε φορά που μαθαίνω ότι τα βιβλία μου αγγίζουν ζωές ανθρώπων που δε συνάντησα ποτέ προσωπικά, όπως παιδιά με φοβίες που ξεπερνούν τους φόβους τους χάρη στους «Σαράντα εφιάλτες» , ή δυσλεκτικά παιδία που αγάπησαν το διάβασμα χάρη στα «88 ντολμαδάκια». Σε παλαιότερη επίσκεψή μου στη Θεσσαλονίκη, μια κύρια με πλησίασε και με ευχαρίστησε που έσωσα το παιδί της. Οταν με έκπληξη τη ρώτησα τι είχα κάνει, μου απάντησε ότι ο γιος της είχε προσβληθεί από πνευμονία. Η κατάστασή του ήταν κρίσιμη και έπρεπε να κάνει επειγόντως μια ακτινογραφία, αλλά επειδή φοβόταν, αντιστεκόταν στις προσπάθειες των γιατρών και έκλαιγε γοερά κινδυνεύοντας να πνίγει, όταν η μητέρα του είχε την ιδέα να του πει: «Μα δεν είναι τίποτα σπουδαίο, παιδί μου, μια «Γκουντονογραφία» θα σου κάνει ο γιατρός!» (Ο ήρωας του βιβλίου της σειράς «Η Χαρά και το Γκουντούν» που διάβαζε ο γιος της επισκέπτεται το γιατρό και κάνει μια «γκουντονογραφία»). Αυτή η αναφορά έσωσε την κατάσταση. Το παιδί ηρέμησε και δέχτηκε να ακτινογραφηθεί.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου