Πρόκειται για την ιστορία της οικογένειάς της με επίκεντρο τη σχέση της με τον Κωφό παππού της και την Κωφή γιαγιά της, μέσα από την οποία διερευνά τις σχέσεις και τους δεσμούς που δημιουργούνται βασισμένες και βιωμένες στη διαφορετικότητα, τις ανθρώπινες ταυτότητες και την ιστορία.
Σε όλη της τη ζωή η Jessica Kirkness κινείται ανάμεσα στις κουλτούρες των ακουόντων και των κωφών. Μέσα από την προσωπική της εμπειρία ως ένα ακούον παιδί σε μία οικογένεια που προσπαθεί να διαχειριστεί την κώφωση των ηλικιωμένων μελών της, ξεδιπλώνει την ιστορία των παππούδων της που μεγάλωσαν κωφοί σε μία κοινωνία ακουόντων που για ένα μεγάλο μέρος του 20ου αιώνα απαγόρευε τη χρήση της νοηματικής γλώσσας.
Η προσωπική αφήγηση εμπλουτίζεται με ιστορικά στοιχεία για τη ζωή των κωφών ατόμων. Γίνεται αναφορά στον τρόπο εκπαίδευσης, στην κοινωνική σημασία που είχαν τα σχολεία κωφών, στον κεντρικό ρόλο των σωματείων στο παρελθόν και στη σημερινή εικόνα, την εργασία, αλλά και τις διαπροσωπικές σχέσεις στα στενά οικογενειακά πλαίσια.
Το βιβλίο μέσα από μία οικογενειακή ιστορία, φιλοδοξεί και καταφέρνει να κάνει μία απλή και σύντομη παρουσίαση της κοινότητας των Κωφών, ξεπερνώντας τα γεωγραφικά όρια της Αυστραλίας (άλλωστε περιγράφονται πολλές λεπτομέρειες από τη μετανάστευση των παππούδων της συγγραφέα από την Αγγλία στην Αυστραλία). Είναι ένα καλό πρώτο ανάγνωσμα για άτομα που δεν γνωρίζουν την κοινότητα των Κωφών. Ταυτόχρονα, το αναγνωστικό κοινό που ανήκει σε αυτή, θα βρει ενδιαφέρουσες ιστορικές αναφορές κι ενδεχομένως να εντοπίσει συμπεριφορές και περιστάσεις παρόμοιες με αυτές που βιώνει η ακούουσα συγγραφέας με την οικογένειά της, τόσο τα Κωφά, όσο και τα ακούοντα μέλη.
Ενδεικτικά αποσπάσματα:
'If I were to tell you our story in sign language-the story of my grandparents and me-I'd begin with a single finger touching my chest.' p.5
“In Auslan, stories unfold like moving pictures, with images sewn together in an art similar to cinematography”. p.6
“When I was growing up, I knew my family thought of language a little differently from those around us. Communication was always a knotted thing…
But when it comes to accommodating deafness, family members are both the best and worst equipped. In hearing families with deaf members, it is an uncomfortable truth that few of us learn to sign. …
Over the years, my family developed idiosyncratic ways of speaking to Nanny and Grandpa, each of us with our own visual ‘accent’.
…
For all our proximity to Nanny and Grandpa, the members of my family lived with different and deeply held truths about what it is to communicate. For us, our bodies were handy tools used as a supplement or precursor to language. For them, the body was language.” p.27- 29
“‘Deaf’, he reminded me, is not a dirty word.” p.43
The House with All the Lights On
Jessica Leigh Kirkness
Allen & Unwin
Ευλαμπία Αγγέλου
Διερμηνέας Ελληνικής Νοηματικής Γλώσσας
Ανεξάρτητη Ερευνήτρια
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου