Ένα πανέξυπνο παιδί που μέσω ενός προκάτ τεστ χαρακτηρίζεται «χαμηλής νοημοσύνης «και κλείνεται σε ίδρυμα ως οικότροφος. Όπου επειδή ήταν οι «παλιές καλές αγνές εποχές» τα μέσα διαπαιδαγώγησης ήταν η κακοποίηση, το δέσιμο, τα ψυχοφάρμακα και βέβαια οι ποδιές…
Ποια είναι η θέση ενός παιδιού που δεν το θέλουν οι γονείς του; Πού ανήκει ένα μαθητής που δυσκολεύει τους δασκάλους του; Ποιο είναι το καταλληλότερο μέρος για ένα «διαφορετικό» παιδί ανάπηρο ή μη;
του Βαγγέλη Καρατζά – Πατέρας παιδιού στο Φάσμα του Αυτισμού
Την απάντησή μας τη δίνει η ιταλική ταινία «Σχολείο Χωρίς Αποκλεισμούς» (La classe degli asini) του 2016: Η θέση όλων των παιδιών είναι στο σχολείο.
Η ταινία αφηγείται την πραγματική ιστορία της Mirella Antonione Casale μιας πρωτοπόρου εκπαιδευτικού και ακτιβίστριας, μητέρας ενός ανάπηρου κοριτσιού που έβαλε τις βάσεις για την ένταξη των παιδιών με αναπηρία στα τυπικά σχολεία της Ιταλίας.
Δύο κόσμοι…
Η Mirella ζει σε δύο διαφορετικές πραγματικότητες. Στο σχολείο είναι μία τυπική καθηγήτρια που ακολουθεί τους κανόνες, την πεπατημένη και φαίνεται να ενοχλείται από έναν, εκκεντρικό όπως τον αντιλαμβάνονται οι άλλοι, καθηγητή τον Felice που είναι διατεθειμένος να σπάσει το πρωτόκολλο για να δώσει σε κάθε παιδί την ευκαιρία να μάθει.
Στο σπίτι είναι μία μητέρα που προσπαθεί να παλέψει με τη ματαίωση που νιώθει για το γεγονός ότι δεν υπάρχει εκπαιδευτικό πλαίσιο να βοηθήσει την κόρη της Φλάβια που έχει κινητική και νοητική αναπηρία.
Χαρακτηριστικές οι σκηνές που ανεβάζουν αγκαλιά την Φλάβια στα δεκάδες σκαλιά του δήθεν ειδικού σχολείου. Πώς να προοδεύσει ένα παιδί όταν δεν πιστεύεις σε αυτό και το απορρίπτεις λόγω της αναπηρίας του;
Ρικάρντο…
Η ταινία χρησιμοποιεί την ιστορία του Ρικάρντο ως καταλύτη, ενός παιδιού μονογονεϊκής οικογένειας από το φτωχό ιταλικό νότο με θέματα συμπεριφοράς, που ζητάει απελπισμένα κάποιον να τον αγαπήσει και να τον φροντίσει, αλλά πέφτει θύμα της κρατικής βαναυσότητας με την μορφή του ιδρυματισμού. Ένα πανέξυπνο παιδί που μέσω ενός προκάτ τεστ χαρακτηρίζεται «χαμηλής νοημοσύνης «και κλείνεται σε ίδρυμα ως οικότροφος. Όπου επειδή ήταν οι «παλιές καλές αγνές εποχές» τα μέσα διαπαιδαγώγησης ήταν η κακοποίηση, το δέσιμο, τα ψυχοφάρμακα και βέβαια οι ποδιές…
Ένα διαφορετικό σχολείο…
Η ταινία όμως είναι αισιόδοξη γιατί στο πρόσωπο του Felice βλέπουμε το δάσκαλο που αγαπάει τα παιδιά και αποφασίζει εθελοντικά να φτιάξει ένα διαφορετικό σχολείο για αυτούς που δεν θέλουν τα άλλα σχολεία: τους ανάπηρους, τους «προβληματικούς και απροσάρμοστους»..Ένα σχολείο που τα παιδιά γελάνε, είναι ο εαυτός τους και νιώθουν αποδεκτά αλλά μαθαίνουν να αποδέχονται και τους άλλους. Αυτό το σχολείο αλλά και το δράμα του Ρικάρντο κάνουν την Mirella να αποφασίσει να πάρει τα πράγματα στα χέρια της, να αλλάξει τον κόσμο. Αν μπορείς να βοηθήσεις ένα παιδί, μετά λίγα ακόμα, μπορείς να δώσεις το παράδειγμα αλλά και δύναμη και σε άλλους. Έτσι άλλαξαν τα πράγματα στην Ιταλία Δείτε προς το τέλος την σκηνή με την πόρτα που χωρίζει τα παιδιά.
«Γιατί δεν είμαι στο σχολείο με τα άλλα παιδιά;»
Σε μία από τις πιο συγκινητικές σκηνές του έργου (που είναι αρκετές) ο Πάολο ένα αγόρι με σύνδρομο Down κάνει αυτή την ερώτηση στη Mirella, που ξέρει ότι και η ίδια της η κόρη ήταν ανεπιθύμητη στο σχολείο της…
Έχω δει το γιο μου την πρώτη χρονιά του στο ειδικό σχολείο, να στέκεται κάθε μέρα στα κάγκελα του διπλανού σχολείου και να κοιτάζει τα άλλα παιδάκια με λαχτάρα. Το ίδιο παιδί είχε διωχθεί από παιδικό σταθμό επειδή είναι αυτιστικός. Τα άλλα παιδιά τον είχαν δεχθεί και τον αγαπούσαν, οι μεγάλοι όμως;
Γνωρίζω λοιπόν ότι η συμπερίληψη δεν είναι μια ακόμη λέξη, είναι δικαίωμα των παιδιών μας και υποχρέωση της κοινωνίας.
Δεν μας χωρίζει η αναπηρία, μας ενώνουν οι κοινές μας ανάγκες…
Η ταινία παντρεύει την συγκίνηση με το χιούμορ για να διηγηθεί πως 50 χρόνια πριν, άνθρωποι σαν την Mirella Antonione Casale, άνοιξαν το δρόμο για τη συμπερίληψη στα σχολεία και γενικότερα στην κοινωνική ζωή της Ιταλίας.
Εδώ ακόμα παλεύουμε για τα αυτονόητα και θα συνεχίσουμε να το κάνουμε όσο αντέχουν τα σώματα και οι ψυχές μας. Γιατί όλοι έχουν να κερδίσουν από ένα ανοιχτό σχολείο, από μία συμπεριληπτική πραγματικότητα, όπου ένα ανάπηρο παιδί εκπαιδεύεται στην κοινωνία και ταυτόχρονα την εκπαιδεύει.
Πηγή: nevronas.gr via alfavita
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου