Αντώνης Ρέλλας: Σχόλιο με αφορμή τον μισαναπηρικό αποκλεισμό ανάπηρων αθλητών από τον Μαραθώνιο της ΑΘήνας

ΜΕ ΑΦΟΡΜΗ ΤΟΝ ΜΙΣΑΝΑΠΗΡΙΚΟ ΑΠΟΚΛΕΙΣΜΟ ΑΝΑΠΗΡΩΝ ΑΘΛΗΤΩΝ ΑΠΟ ΤΟΝ ΜΑΡΑΘΩΝΙΟ ΤΗΣ ΑΘΗΝΑΣ

Από το 1895 ο Μαραθώνιος της Βοστώνης αποτελεί την παλαιότερη διοργάνωση μαραθωνίου με συνεχή δράση στον κόσμο. 

Στα 127 χρόνια της ιστορίας του έχει το προνόμιο να είναι περήφανος για τη συμμετοχή ανάπηρων αθλητών.

Στις 20 Απριλίου του 1970, ο Eugene Roberts, έγινε ο πρώτος αθλητής με αναπηρικό αμαξίδιο που ολοκλήρωσε τη διαδρομή.

Το επίτευγμα του Ρόμπερτς την εποχή εκείνη συγκρίθηκε με αυτό της Ρομπέρτα Γκιμπ που ήταν η πρώτη γυναίκα που έτρεξε τον Μαραθώνιο της Βοστώνης το 1966.

Πέντε χρόνια αργότερα (1975), ο 24χρονος Bob Hall έγινε ο πρώτος ανάπηρος μαραθωνοδρόμος με αναπηρικό αμαξίδιο που τερμάτισε με το επίσημο χρονόμετρο να γραφεί 2:58. 

Έτσι, ο Μαραθώνιος της Βοστώνης έγινε ο πρώτος μεγάλος μαραθώνιος στον κόσμο που επέτρεψε σε αθλητές με αναπηρικά αμαξίδια να αγωνιστούν.

Από τότε μέχρι σήμερα ο Μαραθώνιος της Βοστόνης έχει δημιουργήσει όλες τις απαραίτητες προϋποθέσεις ώστε να μην αποκλείει κανένα ανάπηρο αθλητή/τρια.

Διαβάστε σχετικά: https://www.baa.org/races/boston-marathon/para-athletes

Σύμφωνα με τα παραπάνω προκύπτει ένα εύλογο ερώτημα.

Τι οδηγεί τους διοργανωτές του «Αυθεντικού Μαραθωνίου της Αθήνας» στον αποκλεισμό των ανάπηρων αθλητών, Κατερίνα Σαράντη, Αλεξ Φερέτο και Νίκο Ρούσσο;

Η επίκληση της δήθεν επικινδυνότητας έχει απαντηθεί πρακτικά.

Για την ιστορία.

Πριν 9 χρόνια, το Νοέμβριο του 2013, οι ανάπηροι αθλητές Alexandros Taxildaris και Makis Kalaras επιχείρησαν να συμμετάσχουν στον κλασικό μαραθώνιο με τα χειρήλατα αμαξίδια τους. 

Οι διοργανωτές απαγόρευσαν την συμμετοχή των δυο διακεκριμένων αθλητών με το επιχείρημα της δήθεν επικινδυνότητας των χειρήλατων αμαξιδίων για τους μη αναπήρους συμμετέχοντες. 

Η διοργανώτρια αρχή επέτρεψε μόνο τη συμμετοχή ανάπηρων αθλητών με αμαξίδια στον ημιμαραθώνιο των 5 και 10 χιλιομέτρων με την προϋπόθεση ότι κάποιο ικανό σώμα θα σπρώχνει το αμαξίδιο.

Η εικόνα ενός ανάπηρου ατόμου που σπρώχνεται από κάποιο ικανό σώμα παίζει το ρόλο της έμπνευσης (inspiration porn) και αποτελεί συνήθης πρακτική των φιλανθρωπικών σωματείων, συντηρητικών πολιτικών, του ηλεκτρονικού τύπου και όπως φαίνεται των διοργανωτών του «Αυθεντικού Μαραθωνίου».

Οι ανάπηρες/οι δεν υπάρχουμε όμως για να γίνουν οι μη ανάπηροι "καλύτεροι άνθρωποι".

Αποτελούμε το 15% του πληθυσμού και αξιώνουμε την ανεμπόδιστη συμμετοχή μας σε ίση βάση με τους άλλους. 

Αυτό ορίζει και η Σύμβαση των Ηνωμένων Εθνών για τα δικαιώματα των αναπήρων (UNCRPD).

Για τα επόμενα πέντε χρόνια η διοργανώτρια αρχή δεν κάνει απολύτως τίποτα για να αντιμετωπίσει το ζήτημα μέχρι τον Νοέμβριο του 2018 που ο ανάπηρος αθλητής Μάκης Καλαράς, σπάζοντας τον αποκλεισμό, τερματίζει ανεπίσημα στον μαραθώνιο της Αθήνας περνώντας το μήνυμα ότι οι ανάπηροι χειρήλατοι αθλητές δεν είναι επικίνδυνοι. 

Την επόμενη χρονιά (2019) η διοργανώτρια αρχή αναγκάζεται να δεχτεί τους ανάπηρους αθλητές και οι Θανάσης Σύρμας και Μάκης Καλαράς τερματίζουν με τα χειρήλατα τους στο Παναθηναϊκό Στάδιο. 

Πέρσι, η χάλκινη παγκόσμια πρωταθλήτρια παρατριάθλου Katerina Saranti, λαμβάνει μέρος με χειρήλατο αμαξίδιο και τερματίζει με χρόνο 2:33:37.

Φέτος, η διοργανώτρια αρχή του «Αυθεντικού Μαραθωνίου της Αθήνας» επιστρέφει στον μισαναπηρικό αποκλεισμό του 2013.

Στον Αυθεντικό μαραθώνιο χωράνε μόνο ικανά σώματα ή ανάπηροι που τους σπρώχνει εκπρόσωπος του ανθρωπομετρικού προτύπου της κανονικότητας.

ΚΑΝΕΝΑΣ έμπρακτος σεβασμός στους ανάπηρους αθλητές που απέδειξαν ότι η μόνη επικινδυνότητα προέρχεται από την εξιδανίκευση της κανονικότητας (ableism).

ΥΓ: ο ορισμός του ρατσισμού από τον Ομότιμο καθηγητή του ΑΠΘ, Γιώργο Τσιάκαλο:

"Με τον όρο “ρατσισμός” εννοούμε ένα πλέγμα αντιλήψεων, στάσεων, συμπεριφορών που εξαναγκάζει ορισμένους ανθρώπους σε υποτελή διαβίωση, και αυτό μόνο και μόνο επειδή ανήκουν σε μια διακριτή κατηγορία ανθρώπων. Ως δικαιολογία για τις διακρίσεις χρησιμοποιείται η διαφορετικότητα της ομάδας, στην οποία προσάπτονται συχνά – αλλά όχι πάντα, μια υποτιθεμένη κατωτερότητα ή επικινδυνότητα. Το φάσμα της υποτελούς διαβίωσης είναι ευρύ. Έχει πάντοτε πυρήνα τον αποκλεισμό από δημόσια και κοινωνικά αγαθά ή την ανισότιμη συμμετοχή σε αυτά".

Πηγή: Facebook - Antonios Rellas