Η ανεξαρτητοποίηση ενός ενήλικα συχνά ξεκινά με την πρώτη του δουλειά. Σε όποια ηλικία και αν ξεκινήσει να εργάζεται επιτέλους μπορεί να έχει τα δικά του χρήματα. Παύει να εξαρτάται από τους γονείς ή τους κηδεμόνες του.
Μπορεί να επιλέξει τι θα κάνει με το εισόδημα του, πως θα το ξοδέψει ή επενδύσει. Θυμάστε τη χαρά και την ικανοποίηση που νιώσατε όταν για πρώτη φορά αγγίξατε τα δικά σας χρήματα; Αυτά που κερδίσατε δουλεύοντας και όχι αυτά που σας έδωσε η γιαγιά σας ή ένας θείος.
Φανταστείτε τώρα τα χρόνια να περνούν, εσείς να έχετε ξεπεράσει τα 20 και τα 30 σας και ακόμα να είστε άνεργοι. Καμία εργασιακή ευκαιρία, όσες πόρτες και αν χτυπήσατε. Όσα βιογραφικά και αν στείλατε. Έχετε τη μεγάλη θέληση να εργαστείτε, έχετε ολοκληρώσει σπουδές και προϋπηρεσία. Πάλι όμως δε σας προσλαμβάνει κανείς. Όχι μόνο γιατί οι θέσεις εργασίας είναι λιγοστές ή επειδή δεν έχετε το γνωστό του γνωστού να σας βολέψει σε μια θεσούλα. Αλλά γιατί είστε ανάπηρος. Γιατί έχετε μια αναπηρία που ενώ για σας δεν καθορίζει όλη σας τη ζωή, φαίνεται πως δεν ισχύει το ίδιο για τους εργοδότες.
Σας βλέπουν και αμέσως είναι αρνητικοί. Πόσες μέρες ειδική άδεια θα χρειάζεται αυτή η υπάλληλος, πόσες μέρες θα λείψει ο εργαζόμενος; Θα μπορεί να ανταπεξέλθει στις ανάγκες της εταιρίας; Θα τα καταφέρει; Και αν δεν αντέξει την πίεση, πάλι θα ψάχνω για άτομο; Θα πρέπει να τον πληρώνω περισσότερα ή όταν δεν θα νιώθει καλά; Αστό μωρε, που να μπλέκω τώρα, σκέφτεται ο εργοδότης και προσλαμβάνει άλλον. Μπορεί και με λιγότερα προσόντα από το ΑμεΑ, με την ελπίδα ότι θα του προκαλέσει λιγότερα προβλήματα. Ισχύει ή είναι ένας μύθος;
Ο μύθος του άρρωστου ατόμου με αναπηρία.
Έχουμε μπερδέψει την αναπηρία με την αρρώστια σε αυτή την κοινωνία. Ένα άτομο με αναπηρία δεν είναι άρρωστο, απλώς έχει μια αναπηρία. Ανάλογα την αναπηρία του μπορεί να έχει κάποιες δύσκολες στιγμές ή ημέρες. Αυτό δε σημαίνει πως δε θα μπορεί να έρθει στη δουλειά, πως θα τα παρατήσει όλα για μια εβδομάδα και θα αφήσει ξεκρέμαστους τους συνάδελφους του. Αλήθεια, πόσοι συνάδελφοι λείπουν συχνά και τελευταία στιγμή γιατί ξυπνήσαν με ημικρανία; Δεν ένιωθαν καλά και δεν μπορούσαν να δώσουν το παρόν; Κάτι έτυχε με τα παιδιά τους ή με τους γονείς τους, τη σχέση τους, το σκύλο και τη γάτα τους.
Ας μη γελιόμαστε, όλοι θα λείψουμε από τη δουλειά αν είναι ανάγκη. Δε ζούμε για να δουλεύουμε μόνο, αυτό ξεχάστε το. Κάποιοι όμως συνάδελφοι χρησιμοποιούν κάθε πιθανή δικαιολογία για να κάνουν σκασιαρχείο. Θα εξαντλήσουν όλα τα περιθώρια και θα αρρωστήσουν μέχρι και τη μακρινή τους θεία που δεν έχει κανέναν άλλον στον κόσμο. Οπότε το ποιος θα είναι σωστός εργαζόμενος εξαρτάται από την ηθική του καθενός από εμάς.
Μακριά από στερεότυπα που θέλουν τα άτομα με αναπηρία να είναι πιο άρρωστα από εμάς. Αντιθέτως έχουν μάθει να ζουν με τον πόνο, τη δυσφορία, τη δυσκολία, ένας πονοκέφαλος δεν τους λέει συνήθως τίποτα. Εκτιμούν τόσο τον εργοδότη που τους εμπιστεύτηκε και τους έδωσε μια ευκαιρία, που θα κάνουν ότι καλύτερο για να δείξουν πως επάξια πήραν τη θέση εργασίας που κατέχουν.
Ξέρουν καλύτερα από όλους μας πως είναι να αναζητάς δουλειά και να μη βρίσκεις για μήνες ή και χρόνια. Κάποια ΑμεΑ δεν έχουν δουλέψει ποτέ, γιατί κανείς δεν τους έδωσε αυτή τη μια ευκαιρία να αποδείξουν πως ξέρουν και μπορούν να εκτελέσουν τα καθήκοντα τους.
Ένα πρόγραμμα στην Αδελαΐδα της Αυστραλίας αλλάζει τις ζωές των ΑμεΑ.
Το πρόγραμμα ονομάζεται Ο δρόμος προς την εργασία και υποστηρίζεται από τον οργανισμό JFA Purple Orange. Στόχος του οργανισμού είναι να δημιουργήσει ίσες ευκαιρίες για τα άτομα που ζουν με αναπηρία. Να έχουν τη δυνατότητα πρόσβασης στην εργασία και την ανεξαρτητοποίηση. Ο Άσλει (Asley Harris) ήθελε από καιρό να εργαστεί όμως έβρισκε πολλά εμπόδια. Κατάφερνα να βρω ρόλους που μπορούσα σωματικά να ανταπεξέλθω όμως το πρόβλημα μου ήταν οι συνεντεύξεις. Οι μυοκλονίες μου και το σύνδρομο Τουρέτ που πάσχω επηρεάζουν αρνητικά την επίδοση και την παρουσία μου σε μια συνέντευξη.
Ο Άσλει είναι ένας από τους οκτώ εκπαιδευομένους του προγράμματος και κατάφερε να βρει δουλειά στα 40 του. Το πρόγραμμα έχει ως αποστολή να φέρει κοντά και να συνδέσει άτομα με αναπηρία και εργασιακή ευκαιρία με νόημα. Ξεκίνησε να εργάζεται σε γηροκομείο και τα πηγαίνει υπέροχα στο νέο του ρόλο. Έχουμε περάσει πολλές δυσκολίες και ρατσισμό, με πολλούς και διαφορετικούς τρόπους, που συχνά έχουμε την ενσυναίσθηση που χρειάζεται για αυτή τη δουλειά.
Ο Μπεν (Ben Hondow) τέλειωσε το σχολείο το 2020 και δηλώνει πως το να έχει επιτέλους μια εργασία με την ανάλογη αμοιβή, του έχει χαρίσει την ανεξαρτησία του. Το πρόγραμμα ήταν πιο υποστηρικτικό και από το σχολείο. Γιατί καταλαβαίνουν περισσότερο το τι περνάει ένας αυτιστικός και άτομο με αναπηρία αυτές τις μέρες. Ποτέ δεν είχα δικό μου αμάξι, πήρα τώρα ένα μικρό Mazda 2 που με πηγαίνει εκεί που χρειάζομαι.
Ένας κόσμος που σέβεται και φροντίζει όλους τους πολίτες του.
Αναφέρομαι σε αυτό το πρόγραμμα και κάποιοι θα συγκρίνουν πως είναι άλλος κόσμος η Αυστραλία. Σας το επιβεβαιώνω πως είναι όντως άλλος και πιο προηγμένος πολιτισμός. Όχι ότι δεν έχουν τα στραβά τους και εκεί. Παρόλο που είναι μια χώρα με το 47% των ΑμεΑ να εργάζεται και το υπόλοιπο 53% να ζει με το όχι και ευκαταφρόνητο επίδομα αναπηρίας, κάνουν ότι μπορούν για να αντιστρέψουν τα ποσοστά. Θέλουν περισσοτέρους εργαζόμενους και λιγότερα άτομα να κάθονται στο σπίτι άπραγα και άεργα.
Μια σωστά οργανωμένη χώρα δε φαίνεται μόνο από τα επιδόματα που μοιράζει λες και είναι τραπουλόχαρτα. Σέβεται τους πολίτες της, όλους, μέχρι και αυτούς που ζουν με μια αναπηρία. Σας ακούγεται σοκαριστικό, προοδευτικό ή όνειρο απατηλό; Είναι όμως η πραγματικότητα για δεκάδες άλλες χώρες όπως ο Καναδάς, η Νέα Ζηλανδία, η Γερμάνια, η Σουηδία και άλλες. Όλοι χρειαζόμαστε μια ευκαιρία για να δείξουμε τι μπορούμε να καταφέρουμε, τι αξίζουμε. Αφήστε δε που αν δεν εργαστεί κάποιος πως θα καταλάβει ο ίδιος και οι γύρω του τι μπορεί να προσφέρει;
Τις προηγούμενες δεκαετίες τα άτομα με αναπηρία ζητούσαν να εργάζονται από το σπίτι. Μερικές ημέρες ή γιατί όχι και ως μόνιμη βάση. Ο εργασιακός κόσμος ούτε να το ακούσει τότε και σχεδόν μέχρι πρόσφατα. Ήρθε η πανδημία και απέδειξε πως όχι μόνο είναι εφικτό αλλά ότι ανεβάζει την απόδοση των εργαζομένων.
Όταν ξοδεύεις λιγότερη ώρα να ταξιδεύεις στην κίνηση για να φτάσεις στο γραφείο, αποδίδεις ξεκούραστα και χωρίς εκνευρισμό στη δουλειά. Δυόμιση χρόνια μετά και η εργασιακή φύση αλλάζει. Απομακρυσμένη εργασία, δουλειά μόνο 4 ημέρες την εβδομάδα, υβριδικό σύστημα που επιλέγει ο εργαζόμενος αν θέλει να είναι στο γραφείο ή στο σπίτι. Μήπως τελικά τα ΑμεΑ είχαν δίκιο όλα αυτά τα χρόνια;
Οφείλει η χώρα μας να κάνει ένα διαχωρισμό μεταξύ αναπηρίας και βαριάς ασθένειας.
Σε αναπηρική κατάσταση μπορεί να βρεθεί αύριο ο οποιοσδήποτε από εμάς. Μετα από ένα ατύχημα μπορεί να είμαι χρήστης ενός αναπηρικού αμαξιδίου. Αυτό σημαίνει πως πρέπει να σταματήσω να γράφω, να εργάζομαι πίσω από το πληκτρολόγιο ή να παρατήσω την πένα μου; Το ίδιο ισχύει για κάθε άτομο που η αναπηρία του δεν το καθορίζει. Εάν μπορεί να ανταπεξέλθει στα καθήκοντα και τις απαιτήσεις της θέσης, δε βρισκω τη διαφορά μεταξύ εργαζόμενου με ή χωρίς αναπηρία. Αυτός ο διαχωρισμός οφείλει να παύσει και παίζουμε όλοι ρόλο σε αυτό.
Όσοι είναι εργοδότες θα πρέπει να ανοίξουν το μυαλό τους και να αναζητήσουν ταλέντα και όχι τέσσερα άκρα. Να έχουν το ένστικτο να βρουν το κατάλληλο άτομο για την κατάλληλη θέση όχι με προϋπόθεση τα δήθεν εργασιακά πρότυπα.
Ένα άτομο με αναπηρία μπορεί να προσφέρει τόσα πολλά σε ένα εργασιακό χώρο. Θα ανοίξουν τα μυαλά όλων μας, θα μάθουμε και την άλλη πλευρά, θα εμπλουτίσουμε το εργασιακό μας πεδίο. Νέοι συνάδελφοι που έχουν μια άλλη ματιά να προσφέρουν, μια άλλη οπτική στο αντικείμενο εργασίας μας.
Η ισότητα στην εργασία δεν είναι μόνο δικαίωμα αλλά και λογική απαίτηση!
Πηγή: ABC news
Έρευνα, σύνταξη, επιμέλεια κειμένου: Βογιατζής Ηλίας για newsitamea.gr
Πηγή: Newsitamea
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου